P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en dit jaar nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Wat Disneyfilms ook beweren, uiteindelijk staan we er alleen voor. Dat besef leidt tot een tristesse die niemand voortdurend kan of wil verdragen, daarom zoeken we troost op. Troost wordt in de eenentwintigste eeuw even kostbaar als Frans zout in de achttiende. Al lag dat toen vooral aan de belastingen die op dat zout werden geheven, en zal het bij troost meer gaan over een veel te klein aanbod voor de steeds groter wordende vraag.

Voor zover mogelijk zoeken we troost bij andere mensen. Algauw zal echter blijken dat je beter bouwt op dingen die niet ademen en praten. Veel Belgen gokken op consumentisme, pillen en therapie. Zelf hou ik meer van vuur maken. Niet in vuilbakken of schoolgebouwen, maar gewoon in een open haard of een kachel. Hout in de juiste maat kloven en dan met het nodige geduld een kleine vlam laten opbouwen tot een zuurstof zwelgend vuur. En daar net zo lang voor zitten tot je lippen uitgedroogd zijn en enige rust gevonden is. Voor 20 uur therapie koop je een goede kachel. Nog eens 20 euro erbij en je koopt bijvoorbeeld Continuum van John Mayer en dan zal het een straffe pil zijn die je beter helpt.

Troost zit gelukkig ook in de kunsten die ons omgeven. Je zou zelfs kunnen zeggen: hoe beter de kunst, hoe groter de gave om soelaas te bieden. De laatste keer dat ik huilde omdat het allemaal leek te kloppen en niet omdat het allemaal fout leek te zitten, was diep in een urenlang concert van Ryan Adams. De keer ervoor bij een cellosuite van Bach.

Doe maar rustig aan, met je Bach, hoor ik je denken. Niet geheel onterecht, want ook in korte clips op het internet kan veel moois zitten. Zo herbekijk ik op blauwachtige momenten graag episodes van Comedians in Cars Getting Coffee. De meeste daarvan kan ik intussen in gedachten meezeggen en toch krijg ik er niet genoeg van. Misschien omdat koffie gaan drinken in New York met Jerry Seinfeld die je komt oppikken in een van zijn oude Porsches het dichtste bij perfectie is dat ik me kan voorstellen. Gesteld dat er enkel mannen op de wereld zouden zijn en ik koffie zou drinken.

Comedians in Cars Getting Coffee bewijst dat een tv-format warmte, gezelligheid, intelligentie en vriendschap kan uitstralen. Dat had je ook bij Entourage, maar dat is fictie. En heel veel intelligentie zat er niet in, of het moest zijn hoe je het best een Aston Martin naast een privéjet parkeert.

Ik vind de ene comedian-miljonair naast de andere comedian-miljonair op hun gemak naast elkaar door de straten van New York of Los Angeles zien wandelen terwijl je in hun blik ziet dat ze elkaar al lang kennen en ook om elkaar lachen omdat ze elkaar graag zien de beste televisie die ik ooit gezien heb. Je leert er niks van, buiten dat het leven best nog aangenaam kan zijn, voor de eenzaamheid ons six feet under trekt.

Trouwens: ver genoeg om nog iets tegen je lief te kunnen zeggen zonder dat iemand het kan horen, maar dichtbij genoeg om je maten te zien zitten achter de raampjes. En met het dak open. Zo parkeer je het best een Aston Martin naast een privéjet. Zonder dank.

P.B. GRONDA

VOOR 20 UUR THERAPIE KOOP JE EEN GOEDE KACHEL. NOG EENS 20 EURO ERBIJ EN JE KOOPT BIJVOORBEELD CONTINUUM VAN JOHN MAYER EN DAN ZAL HET EEN STRAFFE PIL ZIJN DIE JE BETER HELPT.