P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Wilder dan met de moderne klassieker Swimming Pools van Kendrick Lamar op mijn kop een liter verse melk of drie tomaten gaan halen in de lokale Ipercoop moet het niet meteen worden. De grenzen opzoeken laat ik over aan mensen die op vtm een poging ondernemen om nog dieper te duiken dan hun carrière al deed. Wat nooit lijkt te lukken, trouwens. Vreemd.

Toch geloofden tegen het einde van de twintigste eeuw veel mensen in het overmoedige credo ‘alles moet kunnen’. Vandaag zijn er nog steeds figuren die zich ‘opiniemaker’ noemen en die denken dat alles op elk moment gezegd moet kunnen worden. Iedereen die langer dan een halve minuut nadenkt, weet dat dat niet zo is.

Maar dat wil niet zeggen dat we onszelf weer moeten gaan verbergen achter façadisme en bric-à-bracmoraal die even vluchtig en oppervlakkig is als de zogezegde problemen die ze graag zou aanpakken.

Slechte evoluties beginnen bij goede bedoelingen. Een oude popster die een betuttelend briefje stuurt naar een nieuwe popster, nog een andere oude popster die een soort KNT-sticker op uw tv wil kleven wanneer er even wat getwerkt wordt, series met seks erin die meteen als porno worden afgedaan en het geloof dat al het kwaad begon toen Mark Andrews onder het catchy pseudoniem Sisqó de thong algemeen aanvaard maakte door ’thong, thong, thong, thong, thong’ te zingen in Thong Song.

Dat was in 1999, trouwens. Het einde van een decennium waarvan nu, in de nieuwe biowereld vol authentieke groenten van een authentieke multinational, beweerd wordt dat er geen grenzen meer waren.

Ik ben opgegroeid in de jaren negentig en had nooit het gevoel dat er geen grenzen waren. Toegegeven: ze lagen soms ver, en je hoorde nooit iemand zeggen: shit, die plaat van Suicidal Tendencies wilde ik zo graag, maar kijk: er hangt zo’n ‘parental advisory’-sticker op… dan zal ik maar de nieuwe Will Smith kopen.

We gebruiken het verleden graag om onze angsten van vandaag weg te relativeren. ‘Ja, nu is alles misschien ook niet perfect, maar in de jaren negentig! Toen was er de Lewinsky-affaire!’ En we willen onze kinderen beschermen, dus als een seksloos Disneyfiguurtje plots een soort paaldanseres kan worden, wat zegt dat dan over onze eigen dochters? En bij uitbreiding over de samenleving? Voor een maatschappij waarin voor bijna alles een app bestaat, is seksualiteit bedreigend. Of het is porno en dus slecht, of het is intiem en dan moeten we er als een stel bezeten nonnen over waken.

Het komt erop neer te kunnen aanvaarden dat het leven nu eenmaal niet zwart-wit is, maar een eindeloze zee van grijsheid. Niet dat dat slecht is. De metafoor werkt evengoed met geel-rood en oranje. Grijs is goed, grijs is waar. Alleen is grijs ook onzeker. Perspectief en lijnen verdwijnen en we moeten voortdurend balanceren in de plaats van te kunnen afgaan op aangenomen waarheden: extremist of ongelovig, rechts idee of links idee, hetero of homo, goede mens of slechte mens. Als we iets verliezen in het binaire tijdperk, dan wel de zin voor nuance. Het is aan of uit, in 2013, een 0 of een 1.

P.B. GRONDA

VOOR EEN MAATSCHAPPIJ WAARIN VOOR BIJNA ALLES EEN APP BESTAAT, IS SEKSUALITEIT BEDREIGEND.