P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en recent nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Blijf iets lang genoeg doen en de erkenning zal volgen. Ook als hetgeen gedaan wordt eigenlijk maar rommel is – er komt altijd een moment dat de kritische benadering wegvalt en mensen dingen gaan zeggen als: ‘Jaja, maar dóé het maar, hé, op haar leeftijd.’ Of: ‘Hij zal ook wel weten waarvoor hij het doet, zeker?’ Gevolgd door een knipoog. Heel veel op zich betekenisloze uitspraken worden gevolgd door een knipoog, en interpreteer die dan maar. Een kleine tip lijkt me dat het in een niet onbelangrijk deel van de gevallen iets met geld of seks te maken heeft. Eigenlijk een kleine tip die bijna altijd en in zo goed als elke situatie geldt.

Omgekeerd klopt het eigenlijk ook. Goede dingen die terugkomen nadat ze gestopt waren of gewoon op de achtergrond waren verdwenen, moeten al heel hard toeslaan om de ondertussen erbij gekomen concurrentie en de geromantiseerde ideeën van de fans te overstemmen. Veel helden struikelen en daar liggen ze dan, stomme kutlullen te zijn, samen met alle kleinkunstenaars.

Eminem komt met een nieuw album in november en gooide alvast een nummer op het internet, Berzerk.

Ik luisterde ooit samen met mijn homeboy straight out of the motherfucking streets of Herent, Olivier Dewit aka den Dewit aka den dikke van de quartier, heel veel naar Eminem. In een schoolbus. Op een discman. Een ‘discman’, even stom als het klonk. Wel een goed model, met 15 seconden shock resistance. Wat in realiteit zeker 6 seconden luisterplezier garandeerde op een busrit over Vlaamse wegen richting gelijk welke richting je ook maar uit moest. En toen was het dus Eminem op repeat. Een set oortjes delen, overdreven gesuikerd industrieel voedsel eten en Olivier proberen te koppelen aan Lies omdat die perfect bij hem paste en een goed karakter had en op de rij voor ons zat. En anders aan Lien. Of Loes. Of iemand anders van wie de naam met een letter uit het alfabet begon. Het kon ons, als ik het me goed herinner, allemaal niet al te hard schelen. Niet dat we dat zo cool vonden, er was een soort vertrouwen gebroken in onze jonge levens en we konden het nodige geloof in heel wat op zich niet totaal waardeloze zaken zoals ‘jezelf inzetten voor iets’ niet echt meer opbrengen.

I Just Don’t Give a Fuck was dan ook niet alleen de 15e track op Eminems The Slim Shady LP uit 1998, maar ook een redelijk krachtige samenvatting van onze visie op de finesses van het leven als 16-jarige producten van de in de cynische jaren negentig algemeen aanvaarde broken homes waarin ‘niemand iets tekortschoot’.

We hebben veel nodig in onze huidige levens. Beweging, erkenning, liefde, geld, Spotify en onze nostalgie. Het verleden is een dankbaar houvast in een tijd dat het woord ‘houvast’ door velen even gegoogeld moet worden. Het verleden gaat nergens heen en je kunt er, tegen jezelf en anderen, over liegen. Een nummer als Berzerk helpt eigenlijk niemand vooruit. Niet alleen omdat het geen erg sterk nummer is, maar vooral omdat iedereen wel zegt dat ze weer zestien willen zijn, maar niemand dat echt meent. Ga wat liggen slapen, Eminem. En zet Kanye West op.

P.B. GRONDA

WE HEBBEN VEEL NODIG IN ONZE HUIDIGE LEVENS: BEWEGING, ERKENNING, LIEFDE, GELD, SPOTIFY EN ONZE NOSTALGIE. EEN NUMMER ALS EMINEMS BERZERK HELPT EIGENLIJK NIEMAND VOORUIT.