P.B. GRONDA, van wie net de nieuwe roman Straus Park verschenen is, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik hou van pdf-bestanden. Dat komt omdat ik graag zoveel mogelijk elementen in mijn omgeving controleer. Een Word-bestand durft er al eens helemaal anders uitzien op het scherm van de ontvanger dan zoals ik het had opgemaakt. Een ander lettertype, paginastructuur die daardoor verandert… Kortom: de hel op aarde. Daarom zijn pdf-bestanden een zegen. Zien er overal hetzelfde uit, niemand kan eraan klooien en je kunt zoomen! Ja, pdf-bestanden zijn echt de max.

Helaas valt niet alles in het leven onder controle te houden door het type bestand aan te passen. Bepalen, maar ook bepaald worden, daar komt het in realiteit op neer. En dat is een voortdurende oefening. Onlangs nam ik een hond in huis. Omdat ik honden plezant vind, maar ook om mezelf er voortdurend aan te herinneren dat je een deel van het leven gewoon moet aanvaarden – bijvoorbeeld wanneer het een schoen stukbijt of je tenen likt als je uit de douche stapt.

Ook de keuze waar we wonen, zou een gevolg moeten zijn van enige zelfkennis op het vlak van controledwang.

Ik hou van zon en privacy, maar ook van de anonimiteit en de buzz van de grootstad, die ik als rustgevend ervaar. Daarom verhuisde ik naar Italië voor het eerste en breng ik zo veel mogelijk tijd door in de drukte van een metropool voor het tweede. Het is wel duidelijk dat ik op die twee plekken op verschillende manieren moet leven.

In Italië ga ik naar de gemeente omdat ik een veiliger voetpad wil in mijn straat, aangezien mijn dochter daar opgroeit en wagens nu op hetzelfde wegniveau rijden als het (slechts door zo goed als vergane verf onderscheiden) voetpad. Beambte Giulio moet zich daar dan mee bezighouden, en als het te lang duurt, dan spreek ik hem zaterdag aan op de markt. Wordt het dan nog niet geregeld, dan laat ik hem door mijn oom in het beton gieten en dan wacht ik op de volgende beambte. Vrij hoge vorm van controle.

In de grootstad zijn er andere regels. Om de eenvoudige reden dat er veel meer mensen per vierkante meter samenhokken, en per definitie de mix van nationaliteiten en culturen ook bonter is dan op het platteland of in provinciesteden. Met andere woorden: heel veel verschillende prioriteiten en verwachtingen op relatief weinig plaats. Met nog andere woorden: minder mogelijkheid tot controle. Wat deel uitmaakt van de charme en de aantrekking. Weinig dingen zaliger dan het gevoel dat je deel uitmaakt van een grote hoop mensen van wie je er heel weinig kent, maar met wie je wel het gezicht bepaalt van de stad.

Iedereen die bepaalde culturele evenementen, hoe intellectualistisch of volks ook, wil bannen uit zijn stadswijk, die woont waarschijnlijk niet op de juiste plaats. Laat de stad leven, laat haar blinken en soms lawaaierig zijn. Maar in tijden waarin opiniemakers en politici het ideaal van de neutraliteit prediken, kan het haast niet verbazen dat mensen gaan geloven dat alle rimpelingen in hun stedelijke bestaan met veel stoom platgestreken moeten worden. Fuck neutraliteit binnen de stadsring. En dat komt van iemand die pdf-bestandjes de max vindt.

P.B. GRONDA

IEDEREEN DIE BEPAALDE CULTURELE EVENEMENTEN, HOE INTELLECTUALISTISCH OF VOLKS OOK, WIL BANNEN UIT ZIJN STADSWIJK, DIE WOONT WAARSCHIJNLIJK NIET OP DE JUISTE PLAATS.