P.B. Gronda, van wie dit voorjaar de nieuwe roman Straus Park verschijnt, duikt elke week in de populaire cultuur.

Toen Elio Di Rupo eerste minister werd, was dat in België zelf vooral groot nieuws omdat het om een Waal ging. Een Waal van de PS dan nog, een partij waarvan elke geschoolde Vlaming weet dat het een duistere dochteronderneming is van de camorra. Dat Di Rupo geen verstaanbaar Nederlands sprak, was een groter probleem dan dat hij op mannen valt. Dat laatste was zelfs helemaal geen probleem. En we mogen daar, hoewel dat maar normaal is, best trots op zijn. In een wereld waar zelfs in het zogezegd tolerante Westen nog gestreden moet worden voor gelijke rechten voor alle geaardheden, is dat iets waar andere samenlevingen een voorbeeld aan kunnen nemen.

Tegelijkertijd zie je dat er in twee grote vormen van massa-entertainment, namelijk sport en popmuziek, nog in de vorige eeuw geleefd wordt. Statistisch gezien zit er in elk voetbalteam ongeveer een homo, vreemd genoeg hoor je daar nooit van. Het verzamelde voetballersverdriet naast een lingeriemodel in een dure sportwagen moet gigantisch zijn. En gelukkig zijn er Afro-Amerikanen zoals Frank Ocean die de homofobie in sommige delen van de muziekscene aandurven door een gratis outing bij hun fantastische plaat te steken.

Een dag of tien geleden was er dan weer wat te doen om de zendtijd die Stubru had besteed aan de tot toen volledig onbekende rapper Prinzo, die onder andere dit te rijmen had: ‘Tegenwoordig lopen meisjes rond, half gekleed. En homo zijn, is een recht, wordt geaccepteerd. Maar we vergeten wat God ons heeft geleerd, want een kind maak je niet zelf, dat maak je met twee.’ Zijn mening als achttienjarige protestantse christen, zegt hij zelf. Stubrubaas Van Biesen stelde nog even gerust: het gaat niet om het standpunt van de zender zelf.

Natuurlijk is er recht van meningsuiting. Daarom bestaan er kleine kelders, achterafzaaltjes en de website van Het Laatste Nieuws, waar iedereen zijn al dan niet achterlijke mening kan verkondigen. Op een jongerenzender een gast die amper mag gaan stemmen maar al zinnen begint met ’tegenwoordig’ – met andere woorden: iemand die de doctrine van zijn ouders en oudere kerkgenoten komt ventileren – aan het woord laten is anders omdat de context minder onschuldig is.

Prinzo zijn zeg laten doen op Stubru kan, maar niet als dat kritiekloos gebeurt. Helaas lijkt al het stekelige wat Stubru vroeger zo goed maakte, nu zo gladgestreken dat zelfs Scala vreest voor hun rock-‘n-rollimago als ze er gedraaid worden.

‘Ja, maar we willen toch geen censuur!’ klinkt dan al snel. Redactie en omkadering is niet gelijk aan censuur. En hier had betere redactie moeten gebeuren. Dit gezegd zijnde en het spijtige voorval latende voor wat het is: zondag van tien tot elf is er de radiomis op mijn geliefde Radio 1. Niks mis met een eucharistieviering of de mensen die daaraan willen deelnemen, en de uitzending is ongetwijfeld een nuttige dienst voor al diegenen die niet tot in de plaatselijke kerk raken. Alleen: de organisatie die die missen organiseert, staat toch ook niet bekend om haar homo- of vrouwvriendelijke beleid?

P.B. Gronda

Prinzo zijn zeg laten doen op Stubru kan, maar niet als dat kritiekloos gebeurt.