P.B. GRONDA, van wie dit voorjaar de nieuwe roman Straus Park verschijnt, duikt elke week in de populaire cultuur.

Vroeger waren er de zuilen, het gezin, de vakbond, het kerkkoor, de jeugdvereniging, het stamcafé, de fanfare en de busreizen van de mutualiteit. Het leven was eigenlijk één groot houvast. Je kon haast niet bewegen, zoveel houvast was er. Dat was gemakkelijk, maar ook heel vervelend, dus dat juk gooiden we van ons af. We deden dat nogal enthousiast en kijk wat we nu hebben: Zalando en uitgesteld tv-kijken. Yes.

Ondertussen vliegen veel mensen maar wat in het rond. Vaak ook letterlijk. Op zoek naar iets om zich aan vast te klampen. Een stad, een lief, een job, een origineel kapsel. In minder door ironie aangevreten tijden zouden we dat de zoektocht naar geluk noemen. Een opdracht die veel druk meebrengt, want je zult al maar eens tot de vaststelling komen niet gelukkig te zijn. Die druk leidt bij de ene tot escapisme en drieduizend vrienden op Facebook, en voor de andere tot een soort koudwatervrees en een gedeelde afbetaling voor een huis ergens in het welvarende Vlaanderen en de hoop dat er tenminste iets op tv is.

Ja, en dan doe ik nog niet eens mijn best om het echt deprimerend te maken.

De enige vier dingen die volgens mij tot geluk leiden zijn muziek uit je jeugd, je eigen kinderen, luchtgekoelde Porsche cabrio’s van voor 1998 en de grote liefde.

Dat eerste is nogal persoonlijk. Komt er bij mij op neer dat ik deze week nog eens naar Oasis live in Manchester keek op YouTube en de Deftones nog iets te vaak dan gepast ‘vet’ noem. Het tweede, daar moet je echt gemotiveerd voor zijn en natte koek in de zetel mag ook geen probleem vormen. Het derde kun je gewoon vinden op Kapaza, maar vergeet een goed gesprek als de kap eraf is. DUS ALS JE WILT ZEGGEN DAT ZE ER GOED UITZIET, MOET JE HET IN HAAR OOR BRULLEN EN DAT VERPEST HET MOMENT EEN BEETJE. En het laatste is heerlijk maar, laten we eerlijk zijn, ook vervelend als je ook nog langs de Delhaize moet en te veel werk hebt om wat te liggen dromen bij onnozele popnummers. Maar daarvoor is er een oplossing.

Romantische komedies. Nu ja, romantische films in het algemeen, maar er zijn nu eenmaal minder ‘romantische zwartgallige drama’s’. Er zit heel veel troost in een vertrouwd cliché. En zien dat andere mensen er echt helemaal niets van bakken is ook altijd een opluchting. Zelfs als het verzonnen mensen zijn.

Zo zag ik de laatste weken enkele films, in het midden van de dag, terwijl jullie aan het werk waren. To Rome with Love van Woody Allen, voor wie wil leren dat bij je lief blijven altijd het beste is. Take This Waltz, met een heerlijke Michelle Williams, voor wie wil zien dat het eigenlijk allemaal geen zak uitmaakt. Ruby Sparks (beste film uit de lijst), voor wie eens wil zien hoe een schrijver zich meestal voelt (niemand) en tegelijk de realiteit van de verleidelijke fictie wil zien winnen. Seeking a Friend for the End of the World, met Steve Carell en Keira Knightley, die precies doen wat de titel in een samenvattende volzin belooft. En Friends with Kids, voor mensen die de kinderen op tijd in bed krijgen en allang blij zijn dat er een film te kijken valt.

P.B. GRONDA

VROEGER WAS HET LEVEN ÉÉN GROOT HOUVAST, EN KIJK WAT WE NU HEBBEN: ZALANDO EN UITGESTELD TV-KIJKEN. YES.