Paul Baeten
Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

P.B. GRONDA, schrijver van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

In de tijd dat er nog maar één soort cola bestond, namelijk ‘cola’, had je twee groepen die in het Nederlands zongen. Gorki voor de gewone Humo-lezers en Clouseau voor de niet-lezers. Ja, oké: en Raymond en De Kreuners, maar die waren toen ook al oud. Sindsdien beginnen alle recensies van Nederlandstalige popmuziek met iets dat lijkt op: ‘X of Y durft het aan om voor de niet evidente keuze van Hét Néderlands te gaan. Een risico want…’ En zo verder.

Muziekrecensenten zijn natuurlijk vaak eerder domme mensen die zichzelf slim willen voordoen door te goochelen met obscure bands waarvan ze best weten dat niemand met een gewoon leven ze kent en slappe anekdotes over hoe ze ooit eens, in 1984 in Mol, naast een roadie stonden die twintig jaar later nog een camionette zou kopen die ooit van U2 was geweest. Meestal met enige onpoëtische overdrijving. Hun lieven geloven hen wel altijd, maar alleen omdat die nog dommer zijn. Wat niet evident is.

Want anders was het hen zeker opgevallen dat tegenwoordig iedereen die nog maar een tante heeft die iets spreekt dat op Vlaams lijkt in onze eigenste taal zingt. Dus een uitzonderlijke keuze is het al lang niet meer. En ook geen risico, want op Radio 1 hoor je meer Nederlandstalig dan wat anders, en alle media die zichzelf graag door het prefix ‘kwaliteits-‘ laten onderscheiden, durven dan blijkbaar nooit minder dan vier sterren te geven.

En nu moet je zeker in het Nederlands zingen als je dat wilt, een beetje zoals je maar een korte broek aan moet in de winter als je dat echt plezant vindt. Het probleem ontstaat pas wanneer enkel die taalkeuze al een soort kwaliteitsmerk wordt.

Wat raar is, want je hebt natuurlijk ook de Vlaamse zangers. Die worden alleen door mensen die heimwee hebben naar de VTM-sticker waar Amedee nog op stond serieus genomen.

Maar dan is er die tweede categorie die lof per strekkende meter krijgt voor cd’s waarvan ze de hoes vaak zelf hebben getekend met een stuk houtskool. Ze komen een beetje uit de traditie van de kleinkunst, een genre waarvan we nu toch wel eens mogen zeggen dat het pathetische rommel was. Jongens en meisjes die veelal te saai waren om in een band te mogen meespelen en dan maar alleen op hun slaapkamer wat nummers schreven. En dat worden dan genieën genoemd. Ik ben ooit naar een concert van een paar van die genieën gaan kijken, omdat ik het voorprogramma wilde zien. Na vier nummers ben ik een limonade gaan drinken in de bar. En ik lust niet eens limonade. Dat is eigenlijk gewoon bijtend spuitwater met heel veel suiker in.

Het zal zoals meestal wel weer aan mij liggen. Maar het maakt me geen zak uit dat de trein weer te laat is of dat het in West-Vlaanderen altijd regent. Ja. Dat zal dan wel. De beste Nederlandstalige zanger van zijn generatie zingt ondertussen gelukkig gewoon in het Engels verder. Dat is De Benige Koning Van Nergens. En als ik moet kiezen tussen een Eleonore missen of op een Rita zitten wachten in Erpe-Mere, baby, dan weet ik het wel.

P.B. Gronda

Je moet zeker in het Nederlands zingen als je dat wilt, maar het maakt me geen zak uit dat de trein weer te laat is of dat het in West-Vlaanderen altijd regent.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content