P.B. Gronda, schrijver van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde,

Vroeger woonde ik in een dorp en als het zomer was, dan hoorde je weet ik wat soort vogels op hun wijf fluiten en werd er in de laatste schemer iets fris gedronken in een kledingstuk dat mijn bomma zaliger een onderlijfke noemde. En dan lagen er uitlaatpijpen en velgen en halve brommers op de oprit en werden er plannen gemaakt om sneller dan 100 per uur te kunnen rijden met die dingen. Ik kende daar echt niks van. Maar ik kon wel goed doen alsof, alsook een groot bakkes opzetten en spugen op een manier dat je denkt: iemand in een onderlijfke die zo spuugt, moeten we niks over motoronderhoud vertellen. Voor onnozele dingen, zoals tv kijken, was er geen tijd. Enfin, er was wel tijd voor, natuurlijk. Er was eindeloos veel tijd. Maar tv-kijken leek zo zinloos.

Vijftien jaar later en kijk: er is weinig tot niets veranderd aan die zinloosheid. Meer dan negentig procent van wat er op tv is, gaat over koken, dansen, zingen of huizen verbouwen. De overige tien procent zijn quizzen over al die andere programma’s.

Vroeger had je nog nieuws als geloofwaardig excuus om wat in de zetel te liggen. Nu begint een aankondiging over een ontplofte meteoriet met: we hebben nieuws uit de ruimte! Op de toon van: ‘Juf, juf! Wij hebben nieuws uit de ruuuiiiimmmmteee.’ Ik weet niet hoeveel hoofdredacteuren er rondlopen op de VRT, maar het zijn er veel. Met enige zin voor nuance zeg ik: allemaal buitensmijten. Geen receptie. Geen horloge.

Er worden ook uitzonderlijk goede dingen gemaakt. Sommige dramareeksen, docu’s, humoristische shows… Meestal op Canvas of Acht te zien, soms zelfs maar een jaar te laat. Maar wie wil daarvoor nog wachten tot het weer dinsdagavond is om de volgende episode te zien? Niemand. Nu ja, wel iemand. Mijn moeder. Omdat ze niet weet hoe snel je iets op Amazon bestelt.

Wat rest, is heel veel shit. We moeten daar niet flauw over doen. Dat is ook geen schande. Want zoals Guillaume Van der Stighelen onlangs zei in De Morgen, waar hij voor een keer zijn opinie mocht geven over iets waar hij wél effectief iets over te vertellen heeft: we krijgen dat allemaal gratis, terwijl tv maken veel geld kost. Moet je eens nagaan wat er in het leven gratis is en tegelijk top. Niet veel. Het komt er dus op aan om in die grote gratis aangeboden hoop shit toch iets te vinden waar je wat aan hebt.

Misschien uit nostalgie naar die dorpse avonden van gepretendeerde kennis over brommerse technieken ben ik gek op een bepaald genre van programma’s op Discovery Channel. Laten we het ‘stomme autoprogramma’s’ noemen. American Chopper, Biker Build-Off, American Hot Rod, Street Customs…

Die gaan over schroot en chroom waar gelijk wie in de normale wereld niks mee te maken wil hebben. Maar in Amerika, waar zoals wij Europeanen weten alle zotten wonen, lopen er eindeloos veel enthusiasts rond. Zeg iets compleet belachelijks, bijvoorbeeld vissen zonder hengel, en je hebt meteen honderd enthusiasts. En dus ook voor oude Buicks, Chevy’s en Dodges. En dat gegeven is zowat het format. En ja, dan wordt er aan auto’s geklooid, natuurlijk. Dat is het. Gratis, zinloos en fantastisch. (spuugt)

Ik weet niet hoeveel hoofdredacteuren er rondlopen op de VRT, maar het zijn er veel. Met enige zin voor nuance zeg ik: allemaal buitensmijten.