P.B. GRONDA, schrijver van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde,

Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

In het dorpje waar ik woon, maar ook in de rest van Italië, is het heel normaal dat iedereen een hek rond zijn eigendom plaatst. Zowel de villa’s als de kleine rijhuisjes. Metalen constructies, muurtjes en overal van die automatisch open- en dicht-schuivende poorten. Ook mijn huis heeft een muur rondom. En een poort. Heel mooi. En heel vervelend, zeker als je zoals ik lui bent en van laagdrempeligheid houdt.

Nu, opgegroeid zijnde in het mondaine Rotselaar-Heikant en daar wel een villa of honderd gezien hebbende, weet ik dat er zelfs daar haast geen enkele poort te zien was. Of het was zo’n lelijke Herasdraad om de hond van de straat te houden. Het idee dat iemand zomaar je tuin zou inwandelen, laat staan iets van onder het afdak aan de garage zou meenemen, leek zo absurd. Ja, oké, dieven, maar dat blijft toch een kleine minderheid.

Het verschil is dat in Italië iedereen beschouwd wordt als een potentiële dief. Toevallige passanten zouden wel eens het fietsje van je dochter in de tuin kunnen zien staan, en het meenemen om aan hun eigen kroost cadeau te doen of te verkopen. Ik weet niet of die vrees terecht is. Ik weet wel dat ik het een vreselijke instelling vind en heb al overwogen om heel die onnozele poort bij het oud ijzer te gooien. Iets waarvoor ze me hier zonder uitzondering gek zouden verklaren.

Het gaat hem vooral om een verschil in mentaliteit: is het beter om te allen tijde zo afgeschermd mogelijk te zijn – iedereen zijn eigen kleine burcht – of ga je voor een soort algemene openheid, met het risico dat het op een dag tegenzit. Een risico dat je overigens met de eerste optie niet uitsluit.

Eenzelfde vraag begint zich te stellen op het internet. Ook daar heb ik er lang geen probleem mee gehad om informatie over mezelf vrij te geven. Volgens mij zijn er maar drie mensen die er ooit eventueel in geïnteresseerd zouden kunnen zijn, en dan nog, dus who cares. Maar ik merk steeds vaker dat ik bij de stomste dingen die ik doe of bij gelijk welke website waar ik me lid maak of aanlog, er plots volgers zijn. En ik volg ook altijd mensen. Terwijl ik dat helemaal niet wil! Ik moet niemand volgen, dat doe ik in het echte leven ook niet. Kan me niet schelen wie Het parfum drie sterren waard vindt, want ik waardeer de ongevraagde mening van anderen over dat soort dingen meestal met nul sterren op vijf. Of op zeven. Of op honderd. Blijft gewoon nul.

Dat oversociale gedoe is een belachelijke evolutie. Alsof, in het voorbeeld van hierboven, er honderd man je huis zou binnenlopen als je even de poort vergeet af te sluiten. En het ondermijnt ook de relatie van de gebruiker met het product en creëert dat akelige gevoel dat je bestolen wordt van informatie, in de plaats van ze zelf te delen.

Ik plan om rond mijn onlineleven een redelijk hoge muur te bouwen, en mijn poort enkel open te doen voor mensen die hun voeten vegen en mij zoals al mijn vrienden met ‘meneer’ aanspreken. Wie die echte poort wil, daarentegen, mag ze komen halen. Of ik zet ze op eBay. Als ze niet gepikt wordt, tenminste.

BIJ DE STOMSTE DINGEN DIE IK OP HET INTERNET DOE, ZIJN ER PLOTS VOLGERS. EN IK VOLG OOK ALTIJD MENSEN. TERWIJL IK DAT HELEMAAL NIET WIL!