P.B. GRONDA, schrijver van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.
Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.
Onlangs kon je op de site van De Standaard met een of andere wedstrijd een ‘authentieke houten slee winnen’. Nu, houten kan ik nog verstaan, dat is het gebruikte materiaal en zo zijn we zeker dat de slee niet uit glas of graniet is gemaakt. Dat je dat hout kon zien op de bijbehorende foto zie ik nog door de vingers, omdat ik oud en laks word. Maar authentiek… Bestaat er een namaakhoutenslee, dan? En in welke zin is die dan namaak? Kun je er niet echt mee sleeën, of enkel op niet-authentieke sneeuw uit wolken die niet echt bestaan?
Authentiek is voor vandaag wat ’turbo’ was voor de jaren tachtig. Een woord dat overal wordt gebruikt om ons te verzekeren dat we de juiste keuze maken als mens en als consument. En ik denk dat de reden niet zo ver te zoeken is. Alle dingen die ooit echte, of authentieke handelingen vroegen, bijvoorbeeld iemand aanschrijven, iets opzoeken op een landkaart of foto’s maken, zitten nu verstopt achter een vierkant logo op een aanraakscherm in onze broekzak of handtas. Zelfs om een film te zien moeten we die toch ietwat romantische autorit door de regen naar de videotheek niet meer maken, onderweg nog een pizza of een doos roomijs meegraaiend. Wat gemakkelijk is, maar je hoopt wel een heleboel menselijke noden en kinetische energie op.
Dus nemen we onze toevlucht tot gelijk wat we zelf kunnen doen om het gevoel te krijgen dat het leven nog meer is dan met je duim en wijsvinger de oneindige aandachtsgeilheid van een overontwikkelde telefoon te bevredigen. Ook dingen die zelfs onze grootouders al vervelend vonden, zoals manden vlechten of een hele dag confituur staan maken in een dampende keuken.
En dat is allemaal niet eens erg. Er zijn slechtere tendenzen die een mens kan volgen. De zoektocht naar iets tastbaars, iets dat tenminste een idee geeft van warmte en, welja, authenticiteit, is op zich misschien wat doorzichtig, maar wie weet kom je toevallig wel eens een liefdevol moment met je naasten tegen. En draait het daar nu niet precies om in het leven?
Wat me daarom des te meer opvalt, is dat we in onze jacht op het authentieke van in de bladen en uit de tv-programma’s niet zien dat we naar een sociaal-cultureel fascisme afglijden waarin iedereen die wel eens naar trashmetal luistert een potentiële massamoordenaar is en elk kind dat een sneeuwbal gooit een gevaar betekent voor onze veilige, authentieke levens. En dat terwijl het enige neige aan het leven, voor de hormonen het overnemen, net is om sneeuwballen te gooien. Die twee dagen per jaar dat het kan.
Er worden door onze beleidsmakers flauwe universitaire studies geciteerd die via een veel te kleine steekproef eigenlijk gewoon bewijzen dat saaie mensen naar saaiere muziek luisteren. Daar komt het op neer. Iemand die heel zijn of haar jeugd naar de Top 40 luistert, die gaat de wereld niet veranderen. Wat een verrassing. En als dat soort mensen toch aan de macht komen, dan zorgen ze er wel voor dat onze kinderen het plezier van de welgemikte sneeuwbal in de nek ontnomen wordt. Gelukkig hebben ze een authentieke houten slee om mee te spelen.
WIE WEL EENS NAAR
TRASHMETAL LUISTERT,
WORDT EEN POTENTIËLE
MOORDENAAR, ELK KIND
DAT EEN SNEEUWBAL
GOOIT EEN GEVAAR
VOOR ONZE VEILIGE,
AUTHENTIEKE LEVENS.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
