Wat ik wil onthouden van 2012

Achteraf gezien was Wild Wild West van Will Smith best vet, zeker met dat Stevie Wonder-orgeltje. Geef maar toe, je hoort het ook. En Will gaat dan van ‘wikkiwikkiwawa’ en hop, dan zijn ze weg. Nee, 1999, dat was nog eens een jaar. Shit, 1999. Het millennium! We gingen allemaal kapotgaan! Van een datum! Op de tonen van Wild Wild West van Will Smith. Vandaar ook de naam van die cd: Willennium. Salma Hayek zat in de clip en die duurde een kwartier of zo en er werden nog clips vertoond op muziekzenders (het idee!). Maar dat was dus 1999.

Flashforward 300 jaar naar 2012. Ryan Adams komt niet spelen want deed dat in 2011 al, Bon Iver brengt geen nieuw werk uit want deed dat in 2011 al en Richard Yates schrijft ook niks nieuws omdat hij al 20 jaar as dead as it gets is. Een echt topjaar worden zat er dus al niet meer in voor 2012 nog voor het goed en wel begonnen is.

Facebook sterft af, je kunt de paus nu retweeten en ik moet elke dag drie mensen weigeren op Instagram die waarschijnlijk denken dat ik daar meer op post dan foto’s van mijn kleine die wat puree aan haar kin heeft hangen. De nieuwe episode in Call of Duty valt tegen, voor die van GTA valt te vrezen en naar het schijnt heeft iemand VT4 overgekocht toen ik even bij vrienden was gaan eten. James Bond blijkt Heineken te drinken en Adele krijgt nog eens 49 prijzen voor een bijbehorend nummer dat mijn minst getalenteerde duim ook had kunnen schrijven. En tot overmaat van ramp stort de carrière van mediapowerhouse Betty Van Big Brother tegen ieders verwachtingen plots de dieperik in.

Toch was ik blij dat ik er eindelijk in slaagde om toch een keer of vier mijn huis uit te komen. Er was die ene keer toen ik gewoon om friet ging. Dat was nu niet zo bijzonder. Alhoewel! Nee… Nee, dat was echt niks, eigenlijk.

Maar de andere keren ontdekte ik series als Homeland en het Franse (haha, ‘Franse’, zegt hij, dat zal wel om te lachen zijn, maar nee!) Engrenages. Verder komt de legendarische punkgroep Refused weer samen en stopt Chumbawamba ermee. ‘Tubthumping’, dat is niet eens een woord, laat staan een nummer. Douglas Firs brengt een cd uit die me bijna doet vergeten dat Ryan Adams dit jaar wegbleef en Raymond Goethals zat in een straf theaterstuk dat misleidend eenvoudig Raymond heet en waarin hij ons laat geloven dat hij door Josse De Pauw wordt vertolkt. En ondanks zijn frappant on-Vlaamse naam blijkt Sidi Larbi Cherkaoui een groter publiek te gaan bereiken. En Tom Lenaerts is bijna elke dag op tv. Verwend, zeg ik u. Rotverwend.

PB GRONDA

NAAR HET SCHIJNT HEEFT IEMAND VT4 OVERGEKOCHT TOEN IK EVEN BIJ VRIENDEN WAS GAAN ETEN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content