PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Het was de belachelijk jonge maar gelukkig allesbehalve puberale schrijver Maarten Inghels die in een van zijn vele vrije dagen als langdurig werkloze een Tumblr-blog opstartte met daarop de beste propaganda-homevideo’s voor de nakende gemeenteraadsverkiezingen. Na enkele weken staat ‘Ik ben Mariëtte, maar ik ben feitelijk Yvonne’ vol van filmpjes die je zou kunnen omschrijven als Iedereen beroemd voor en door mentaal gehandicapten.

Blijkbaar hebben spindoctors die met hun mannetje of vrouwtje vergaderen in door nicotine-aanslag verschraalde achterkamers van duivenmelkersstaminees of op de parking van de Spar allemaal het walgelijk actuele idee gehad een viral te proberen scoren op YouTube. Al zijn er volgens andere bronnen ook heel wat mensen bij die gewoon Charel heten, niks te doen hadden op zaterdag en ‘nog ene kenden met ne camera’.

Sinds Maartens startsein volgden ontelbare stukken bewegend beeld waarin de hippe post-effecten (de overgang in dambordstijl vind ik persoonlijk nooit mis) en de knallende lettertypes in dolle kleuren niet gespaard worden. Raar, eigenlijk, dat ze dat niet doen in langspeelfilms en op de echte tv, want dat ziet er toch kei bangelijk uit. Gewoon. Niet?

De belangrijkste conclusie is dat het internet en de democratie een dubbelzinnig huwelijk hebben. De politiek zal het web proberen te gebruiken en manipuleren – en slaagt daar ook in – maar kan ook genadeloos worden afgeslacht in een tijd waar iedereen alles met zijn telefoon kan vastleggen en delen met – als het echt de moeite is – de hele geconnecteerde wereld. De tweede belangrijkste conclusie is dat de idioten waarvan we al wisten dat we erdoor omgeven werden nog grotere idioten zijn dan we al dachten. En niet alleen dat, ze besturen ons nog ook.

Mensen die dit soort filmpjes online zetten en denken dat ze zo zullen scoren, zitten eigenlijk in dezelfde categorie van maatschappelijk zwakken als bijvoorbeeld de arme zielen die in de eerste rondes van talentenjachten op tv te kijk worden gezet voor heel Vlaanderen. Ze snappen niet waarmee ze bezig zijn, hebben ook blijkbaar niemand in hun omgeving die in hun plaats snapt waarmee zij bezig zijn en doen dus, in al hun kleindorpse of vergetenstedelijke ijver, iets waar de media en de cynische 2.0-mens graag van smullen.

Dat is begrijpelijk. De verleiding om hier een paar gouden quotes te citeren is groot, maar kijk, ik ben flink en groot en kan het laten. Want wat niet gebeurt, is de eenvoudige vaststelling maken dat de partijbesturen ons echt voor een stel lamme debielen moeten nemen. Want het soort mensen dat van zijn zitbank wordt geschept om met een sticker van de partij op het voorhoofd op de markt te gaan staan om in de schaduw van in het beste geval één sterkere figuur hopelijk een schepenambt te scoren, tja, die zeggen dus dingen als ‘ik ben Mariëtte, maar ik ben feitelijk Yvonne’.

Vroeger kon je die schapen verstoppen achter je partijnaam, maar kijk es aan, nu is het 2012 en zetten ze zichzelf op YouTube. Ik heb nog wat oude tandjes, partijbesturen, als iemand er een paar wil bijsteken?

DE IDIOTEN WAARVAN WE AL WISTEN DAT WE ERDOOR OMGEVEN WERDEN, ZIJN NOG GROTERE IDIOTEN DAN WE AL DACHTEN. EN NIET ALLEEN DAT, ZE BESTUREN ONS NOG OOK.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content