PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik hou van België en ondanks alles ben ik ook niet tegen dat populaire concept met koddige zwart-gele vaandels dat we doorgaans ‘Vlaanderen’ noemen om er vervolgens met een heel propere fiets in te gaan rondrijden.

Toch woon ik er niet meer. Naar Italië verhuisd. Een plek die een echte Vlaming graag ‘een apenland’ zal noemen omdat mensen er luider praten en iets wilder rijden. Ik zou kunnen zeggen dat ik verhuisd ben om mijn vrouw, die als aapje geboren werd, een plezier te doen. Dat zou natuurlijk bullshit zijn. Ik ben al zes jaar getrouwd, als ik mijn vrouw een plezier wil doen, dan bestel ik online een of andere handtas of we gaan eens eten in een restaurant waar ze kort buigen na het bijschenken van de wijn.

Nee, de belangrijkste reden was simpelweg om uit België weg te zijn. Want hoewel we ons best doen om het land met postzegels van Magritte en een jaarlijks tv-interview met Arno een gek, kunstig imago te geven, kun je moeilijk nog ontkennen dat het hoe langer hoe meer een eindeloze baan van monotonie en opgeveegde centrumstadjes wordt. En het beschamende rommelkot dat Brussel heet verkopen als een bruisende mix van culturen, dat werkt ook al minstens tien jaar niet meer.

Hopeloos droge aarde voor wie platen, boeken, schilderijen of dansvoorstellingen moet maken om zijn of haar brood te verdienen. Vooral Vlaanderen nv stoot haar creatiefste kinderen af. Van het moment dat ze kunnen, verlaten ze het ouderlijke huis. Desnoods naar Wallonië.

Als ik daarnaast zie wat Vlaanderen doet om die beweging tegen te gaan, dan vrees ik dat de inhoud van dit blad binnen de kortste keren volledig uit import zal bestaan. De intussen in de ergst getroffen dorpen in de Kempen al legendarisch genoemde GeneratieNu-reeks: vergeet het maar. Bijna-bekende Hollandse dj’s en Luxemburgse rockers op de rand van de doorbraak zullen onze covers vullen. Want sluit de culturele ontmoetingsplaatsen, knijp de subsidies naar de knapste gezelschappen af en geef de algemene boodschap dat er niks is voor niemand niet, en je hebt niet alleen droge aarde maar ook een structurele onmogelijkheid.

Niet dat ik Joke Schauvliege een dommige trut in rubberlaarzen wil hebben genoemd. Maar ze is niet iemand die de indruk wekt om ook maar de minste gevoeligheid te herbergen voor gelijk welke van de vele branches in de wereld der kunsten. Niet iemand die huilt bij een cellosonate van Bach. Cultuur bij genomen omdat het bij Leefmilieu zat en ze het er niet af kreeg, ook niet met keihard te trekken. Liever in de modder van het Meetjesland dan in de foyer van Bozar.

En dat is helemaal niet erg… in een eerlijke wereld, waar Joke Schauvliege een laag soort bankbediende, een toffe zwemlerares of postbode is. Maar in deze wereld, waar ze geacht wordt om voor een van haar departementen te vechten en ervoor te zorgen dat het budget voor cultuur in het allerslechtste geval niet daalt, daarin is dat wel degelijk een probleem. Want wie het niet voelt kloppen, die vecht niet. Nee, die lacht eens schaapachtig en geeft Uplace groen licht. Vlaanderen aan de shoppers en voor de rest is hier nog ruimte zat, in mijn apenland.

PB GRONDA

Van het moment dat ze kunnen, verlaten Vlaanderens creatiefste kinderen het ouderlijke huis. Desnoods naar Wallonie.