PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Hoewel ik zoals veel van mijn leeftijdsgenoten zo’n idioot ben die om de vijf seconden op zijn smartphone kijkt en hele dagen verliest aan updates, inchecken, uitchecken, refreshen, posten en becommentariëren, fotograferen en delen, iMessagen en WhatsAppen, en veel van dat gedoe te maken heeft met wat gemakshalve en niet zonder enig gevoel voor bodemloos sarcasme ‘sociale netwerken’ worden genoemd, ben ik nooit een grote liefhebber geweest van de moeder van die sociale media, Facebook. Bekend van de film. En van de beursgang. En van het feit dat iedereen erop zit.

Kijk. Ik zal er niet om liegen. Van waar ik sta, is het redelijk duidelijk: echt veel zekerheden zijn er niet in het leven. Je denkt dat, of hoopt het tenminste. Maar het is niet zo. Persoonlijk ben ik bijvoorbeeld maar van drie dingen echt zeker: relaties met vrouwen die niet weten welke van de twee nu weer Liam dan wel Noel is, lopen nooit goed af. Wat ze in Mechelen en Aarschot ook beweren, er zijn geen coole manieren om een auto te tunen. En, ten slotte: tijd is het enige wat we hebben, al hebben we er heel weinig van en weten we per definitie niet hoeveel er ons nog van rest.

Dat zijn ze. Dat zijn mijn drie zekerheden. Om voor de hand liggende redenen zal ik hier enkel op de derde ingaan.

In onze samenleving zitten we met een systeem waarin we een heel groot deel van onze tijd kunnen invullen naar eigen believen. Dat is niet zo evident als het lijkt en een recenter fenomeen dan je misschien zou denken. Zelfs de tijd die we besteden aan activiteit die ons in staat moet stellen om mee te draaien in de maatschappelijke draaimolen – gaan werken, voor de meesten – willen we zoveel mogelijk naar onze eigen goesting invullen. Een job die bij ons past, deeltijds werken, ouderschapsverlof, vervroegd pensioen, een sabbatjaar…

De discussie of dat leefbaar is en blijft, laten we aan mensen die Kanaal Z kijken en Geert Noels vaak retweeten. Feit is dat we geweldig goed zijn geworden in het creëren van tijd voor onszelf. En dat is knap: we zouden allemaal hobbyuitvinders of wereldverbeteraars kunnen zijn na onze uren, weekends en vrije uren zat.

Helaas zitten we in de plaats gewoon op Facebook om te zien hoe Peggy van het onthaal haar weekend in Oostduinkerke geweest is. En dat is jammer.

Nou, jammer… Het is lang bijna plezant geweest. Eerst was het nieuw, dan mocht je vrouwen op een veilige manier lastigvallen door te poken, dan kwamen er een heleboel spelletjes en toen werd het gewoon zoals de echte wereld: een hoop chaos, veel lawaai, een constante vloed informatie waarvan bijna 100 procent nonsens is, enkelen die roepen en de rest die wat zit toe te kijken. Met andere woorden: verveling in de vorm van een lelijke website.

En ik zou zo niet van mijn tak draaien als de tekenen der verval niet zo duidelijk zouden zijn. De aandelen zakken, die zot van een Zuckerberg is getrouwd met his own private Yoko Ono en mensen krijgen het aan hun tikker van die Ticker. Red jezelf voor ‘nog op Facebook zitten’ iets wordt zoals een faxtoestel hebben staan of inreal time naar tv kijken. En kijk rond je: al die tijd! Dát vind ik nu eens leuk.

PB GRONDA

‘FACEBOOK IS LANG BIJNA PLEZANT GEWEEST. NU IS HET VERVELING IN DE VORM VAN EEN LELIJKE WEBSITE.’