GRRRONDA

© FOTO: JURGEN ROGIERS

Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.

Hoewel ik een man van volharding en van principes ben, en dus zowel in 1998 en 2002 en 2006 naar alle wedstrijden – en dan bedoel ik: álle wedstrijden, ook bijvoorbeeld de ’98-subtopper Bulgarije-Paraguay (0-0, helaas) – van het Wereldkampioenschap voetbal keek in de plaats van oppervlakkige vakweetjes die op een dag toch op Wikipedia zouden komen te staan van buiten te leren, en zodoende onder andere mijn vijfde middelbaar en een jaar aan de filmschool verloor, vond ik de laatste editie van het voetbalfestijn ongeveer even spannend als een onderbroek van Beth Ditto rond de nek van Holocaustoverlever Jan Balliauw.

En dat is echt jammer, want hoewel ik op speltechnisch vlak even veel van voetbal begrijp als van de vast erg gecompliceerde gelaagdheid in de teksten van de satanische maagdengroep B.A.B. E, kan ik maar van drie dingen meer genieten dan van een avond goede, vettige voetbal. Een daarvan is whisky drinken met mannen die ik al vijftien jaar ken, maar blijkbaar toch nog niet mee ben uitgepraat, de andere twee hebben allebei te maken met lang ondersteboven hangen in het duister. Je wilt het niet weten.

Vreemd genoeg loopt het merendeel van al mijn vier vrienden, namelijk 75 procent van hen, plots hard weg als ik voorstel om samen naar pakweg Shakhtar Donetsk-Barcelona te kijken. ‘Ik ging nog joggen’, zeggen ze dan. Of: ‘Ik had aan mijn lief beloofd om de afwas te doen en haar zakdoekjes nog te strijken voor we gaan slapen in ons naar lavendel geurend bedje.’ Terwijl ze anders aan een half woord genoeg hebben om aan te schuiven voor een bord verse pasta van mijn vrouw Francesca uit Borgosesia en een paar glazen wijn van mijn wijnbouwer Travaglini uit Gattinara. Dat we hier te maken hebben met het zuiverste soort waardeloze, bioproducten consumerende metroseksuelen mag duidelijk zijn. Is een vriend die geen voetbal kijkt wel een vriend? Waarschijnlijk niet, maar ik moet het nu eenmaal doen met het gereedschap dat god me heeft aangereikt…

Ik vind het vooral jammer voor hen, want het plezier van een Champions Leaguedag begint al bij het opstaan. Omdat je weet: wat er ook gebeurt, hoeveel verkeersagressievelingen in Seat Cordoba’s, vlotpraters uit de reclamewereld of beschimmelde opinies van Siegfried Bracke er vandaag ook op mijn bord worden gekapt, de dag zal hoe dan ook goed eindigen.

Je mag natuurlijk niet in de val trappen door de lat te laten zakken tot je naar KVC Westerlo-SV Zulte Waregem zit te kijken. In voetbal is het zoals met alle andere dingen in het leven. Het is alleen draaglijk als het ofwel belangeloos is – voor het plezier, laten we zeggen – ofwel heel erg professioneel. Met de vrienden of de caféploeg een balletje trappen of Real Madrid, zoiets. Alles wat daartussenin zit, daar mag Filip Joos columns over schrijven of die gast van de VRT die altijd hetzelfde spuuglelijke, veel te grote jasje aan heeft eindeloos over doorlullen met enkele has-beens die van een in de sportwereld blijkbaar broodnodige mantelzorg genieten door nog eens te laten zien wat we net gezien hebben, maar dan trager.

Dat Eupen het volgende seizoen al dan niet spaghetti zal mogen serveren in de kantine, of dat K.R.C. Genk vanaf nu K.R.C. Hawaï heet, omdat er anders te veel verwarring is met Gent: er zijn weinig dingen die me minder interesseren. Nou… die zijn er wel, natuurlijk. Vliegvissen, bijvoorbeeld. Of wat er staat te gebeuren in de volgende aflevering van Het Journaal. Maar dan hebben we het wel ongeveer gehad.

Maar de Champions League is een lift die je uit je zetel schiet naar een wereld van stadions die zo straf verlicht zijn dat het in een straal van zes kilometer rondom altijd dag blijft, van topspelers die nog maar pas geboren zijn, maar toch al zeshonderd miljard per goal verdienen, van trainers wier namen even bekend zijn als de clubs die ze leiden, van legendes die scoren en gemaakt worden, of op de lat schieten en in een donker ravijn vallen. Het gebeurt nu, het spant erom en de afstand tussen grootsheid en vergetelheid, tussen tranen van uitgeput geluk en tranen van uitgeput kapotgaan, is klein, en kan klein blijven tot de laatste seconde. Maar hey, joggen kan ook plezant zijn.

Paul Baeten Gronda

‘Champions League is een lift die je uit je zetel schiet.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content