Paul Baeten Gronda, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde en Kentucky, mijn land, duikt elke week onder in de kelders van de populaire cultuur.
De Neo-Vlaamse Aristocratie wil hoofddoeken uit het parlement bannen, omdat vrijheid van godsdienstbeleving enkel geldt als de blanke, dienstencheques uitschrijvende en winterbanden kopende middenklasse vindt dat het mag gelden, ondertussen deelt Steph Goossens, die echt goed kan acteren voor iemand die een lobotomie achter de rug heeft, op VT4 geld uit aan mensen die net of net niet (want ach, wat maakt het uit, toch?) kunnen tellen hoeveel o’s er in ‘lobotomie’ zitten, en hoewel we er morgen allemaal aan gaan als we er niet meteen voor zorgen dat onze auto’s op sla, gebruikte koffiepads of het oorsmeer van Arno gaan rijden, kost een treinrit van een kwartier meer dan de meeste mensen op een uur verdienen. Behalve natuurlijk voor de mensen die niet meer werken, die mogen omzeggens gratis.
Voor de rest gelukkig alles oké!
Of: hoe alles went. Laten we dus meteen maar verder gaan in de laconieke aanvaarding. Niets is zo heerlijk. Ergens wil de burger niets liever dan een excuus om dat vervelende gevoel van democratische verantwoordelijkheid onder het tapijt te schuiven, en zich bezig te mogen houden met wat dan heet ‘zijn eigen zaken’ – abstractie makend van het feit dat het beleid wel degelijk invloed heeft op veel van die ‘eigen zaken’, al was het maar door te bepalen hoe ver je vislijn achter je fiets mag uitsteken, onderweg naar het meertje waar je met gelijkgestemden gaat klagen over het falende systeem.
Een land dat ons op dat vlak nog veel kan leren, is de eveneens jonge natie Italië, dit jaar 150 jaar jong. Een land dat vrij uniek is, in die zin dat terwijl in andere westerse democratieën tenminste de moeite gedaan wordt om tussen de economische, relatief constante macht en de politieke, door verkiezingen alternerende macht, een schijn van scheiding vol te houden, Italië er geen doekjes om windt, en die werelden zonder blozen verenigt in een clan, geleid door één man, één dolle keizer.
Wat het geweldige voordeel heeft dat je als Italiaan niet te lang hoeft na te denken. Sommigen zeggen: Silvio is geweldig, de rest zijn communisten. En anderen zeggen: Een schande voor ons land, die Silvio. Ziezo. En al de rest is, Ruby-Ruby-Ruby-Ruby!, circus. En dat circus wordt gretig getoond op de vele tv-zenders die het gelaarsde land en zijn keizer rijk is. Een circus van benen, borsten, wimpers, lippen, enkels, dijen en slierterige inheemse mode.
Boeiend studiemateriaal voor ons, Belgen. Want hoewel Goedele Wachters haar best doet, op haar eentje gaat ze de pornoficatie van het Vlaamse tv-landschap niet kunnen trekken. Wat leren we van de Italiaanse kanalen? Ten eerste, alle vrouwen boven de vijfendertig: buiten. Ten tweede, alle mannen onder de vijfendertig: buiten. Dat ziet er al véél natuurlijker uit, zo. Dan: broussenegers, woestijnnegers en romazigeunernegers: uit beeld. Behalve als ze iemand verkracht hebben. Nichten: vooral laten rellen, zolang het ludiek blijft.
Vervolgens dienen alle te winnen bedragen in spelprogramma’s maal tien gedaan te worden. Pappenheimers? Pot van 100.000 euro. Maar je moet op het einde, na het finalespel, wel nog snel een achterstevoren afgespeeld stuk van Rachmaninov in de juiste richting kunnen naspelen op een kazoo. Anders niets.
Alles of niets, dat is het basisidee. Niets heb je, alles kun je krijgen. Berlusconi heb je, de teloorgang kun je krijgen. Geen regering heb je, een Franstalig volkslied kun je krijgen.
Terwijl er om de zoveel weken in de financiële wereld eens wordt gekucht om ‘de bezorgdheid’ over België aan te geven, brokkelen de verwachtingen over wat het land zou kunnen zijn – cultureel, intellectueel, wetenschappelijk – verder af, bij de laagste tot de hoogste kasten in onze Europese provincie.
Zet dus ter voorbereiding van wat komen kan elke avond Rai Uno al eens een uurtje op. Soliti Ignoti en L’Eredità zijn persoonlijke aanraders. Want daar gaan we heen. Dat een land de politici krijgt die het verdient, is nonsens, want dat stelt ‘het land’ te machtig voor en ‘de politici’ te passief, maar dat een land de tv krijgt die het verdient, zou weleens kunnen kloppen. En De Ronde zit er bijna op. Steph Goossens, ja, die gaat nog mooie tijden tegemoet.
‘Zet elke avond Rai Uno op. Want ook wij gaan richting zo’n land.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
