‘GOT MY BOYS IN THE WATER. GOT MY GIRLS BENDING OVER. TIGHT’

Vuile, donkere indie-r&b met lyrics die al eens ver over the top durven te gaan: het was niet wat we van Oscar & The Wolf, het alter ego van Max Colombie, verwacht hadden. Maar kijk: met Princes levert hij wel een van de beste Belgische singles van het jaar af. ‘Geen steek houden: dat is het belangrijkste wat je als artiest hoort te doen.’

Ergens in de nazomer van 2013, op een van de laatste warme dagen van dat jaar, zat Max Colombie samen met Ozan Bozdag en Claudio Arduini, respectievelijk de bassist-elektronist en de drummer van Oscar & The Wolf, te hangen bij het zwembad van zijn ouderlijke huis in Dilbeek, toen hij telefoon kreeg. ‘Got my boys in the water’, updatete Colombie de andere kant van de lijn, voortbordurend op het faux-Texaanse True Blood-taaltje dat op zo’n momenten blijkbaar al eens gesproken werd.

Een zinnetje dat bleef hangen nadat hij had afgelegd.

Het zou uiteindelijk de basis worden van Princes, de eerste single van het langspeeldebuut Entity en misschien wel het beste Belgische nummer dat dit jaar al uitgebracht werd. Lijzig coole indie-r&b, die niet meteen klinkt als iets wat we al kenden – in de huidige belpop een ware verdienste. ‘Got my boys in the water / Got my girls bending over / Tight’: het zijn dan ook niet meteen de themata die we gewoon zijn in de inlandse indiescene.

‘En euh, de zin ná ‘Got my boys in the water’, vanwaar kwam die?’

‘Die was niet uit het leven gegrepen, als je je dat afvraagt’, zegt Colombie op een terras aan De Markten in Brussel. Hij heeft espadrilles, een zwarte opgerolde jogging en een retro zonnebril met ronde glazen van Asos aan. Een plaatje uit Topman, op het glas Hoegaarden voor hem na dan.

‘Het was gewoon wat verder improviseren. Dat beeld van een decadent Gatsby-feestje. Spring Breakers, weet je wel. De waan van ons eigen gangsta’s paradise. Die eerste regels: dat was gewoon onnozel doen met Ozan en Claudio. Ik heb lang gedacht dat het niet paste. Dat het niet Oscar & The Wolf was. Maar uiteindelijk heeft net dat lied de doorslag gegeven om een nieuwe richting in te slaan. Het moest niet meer zo serieus zijn als vroeger.’

‘En zing jij nu echt ’tight’, of verstaan we dat verkeerd?’

‘Zoals gezegd: het moest allemaal niet zo serieus meer zijn.’

Voor de duidelijkheid: het zijn niet alleen de lyrics van Oscar & The Wolf die nieuwe horizonten verkennen, ook muzikaal is de band – nu ja, het alter ego van Colombie ondertussen – niet meer dezelfde. Kende u Oscar & The Wolf van de vorige ep’s als regenachtige, keurig gitaargedreven folkpop in de lijn van Bon Iver, dan presenteert hij zich op Entity te midden van vuile elektronica, donkere synths en Arabische klanken. En het moet gezegd: dat stáát Oscar & The Wolf.

Niet dat we hem missen, maar: wat is er met de folk gebeurd?

MAX COLOMBIE: Verdwenen. Gepasseerd. Het heeft vooral te maken met mijn verhuis van Gent naar Brussel, denk ik. Ik heb drie jaar schilderkunst gestudeerd, maar halverwege dat laatste jaar ben ik ermee opgehouden – ik zat toch meer met mijn gitaar in het atelier. Ding is: in Gent zat ik vooral op kot of op café, in Brussel ben ik de clubs ingedoken. Niet de Fuse of zo, maar de kleinere feesten – Mr Wong, dat soort clubs. Je komt meer mensen tegen die met elektronische muziek bezig zijn, je hoort meer goede dansmuziek. Jamie Woon. Cassie. Aaliyah. Rihanna. Zet Diamonds op en ik ben de eerste op de dansvloer. Echt. Dat is zó een goed nummer. De belangrijkste pop die iemand geschreven heeft sinds Thriller van Michael Jackson. Megabelangrijk voor de mensheid.

Ik denk dat dat de voornaamste reden is van de ommezwaai: een verandering van omgeving en muziek. Die dramatische folkliefhebber die lag te blèten bij Bon Iver: dat ben ik niet meer. Ik wilde ook iets sexy’s doen. Iets sexy’s en donkers.

Je zit daarmee wel op de juiste golf. Van The Weeknd over FKA Twigs tot How to Dress Well: indie-r&b is trending.

COLOMBIE: Ik merk het ook. Geen idee hoe dat komt, eigenlijk. Als je dat wilt weten, zul je het aan een cultuursocioloog moeten vragen.

Onze gooi: is dit niet een generatie muzikanten die teruggrijpt naar de popmuziek waar ze mee zijn opgegroeid?

COLOMBIE: Dat is wel, ja. Ik ben groot geworden met Destiny’s Child, Michael Jackson en Aaliyah. Het grappige is dat je met het ouder worden eerst een ontkenningsfase doormaakt. Je schaamt je op je twintigste om wat je op je zestiende goed hebt gevonden. Maar uiteindelijk moet je toegeven dat dat wel degelijk goede muziek was. Misschien is het dat wel, ja. Toegeven dat die r&b van vroeger wel degelijk goed was en er dan maar muzikaal naar teruggrijpen.

Grappig wel hoe dat verandert. Sade bijvoorbeeld, ook een grote invloed op Entity: dat was vrouwenmuziek toen dat uitkwam. Pas nu is het oké om als man te zeggen dat je dat goed vindt. Mariah Carey: nog zo eentje.

Niet overdrijven.

COLOMBIE: Wat?

Voor de rehabilitatie van Mariah Carey is het nog net iets te vroeg.

COLOMBIE: Ik overdrijf toch niet? Rainbows en Butterfly van Mariah Carey: dat waren ongelooflijk goede platen. Zalige titels ook. Ik zou graag eens iets van Mariah coveren. Touch My Body in een donkere versie, dat lijkt me wel wat.

Nog even over Oscar & The Wolf: mogen we dat nog een band noemen of is het ondertussen jouw soloproject?

COLOMBIE: Dat tweede, denk ik. De vorige ep’s waren meer een groepsgebeuren, maar voor deze plaat wilde ik alles zelf doen. Samen aan een plaat schrijven, dat voelt toch altijd een beetje als samen een schilderij maken. Live staat er nog altijd een groep op het podium, maar Entity is mijn ding. Schrijven, arrangeren, producen: ik wilde het allemaal zelf doen, thuis achter mijn computer. Ozan heeft wel mee helpen producen en voor het mixen heb ik met Leo Abrahams gewerkt, de mixer van onder andere Jon Hopkins, maar ik heb het allemaal wat meer naar mijn hand gezet.

DOET VOLLEDIG NIET TER ZAKE, MAAR WIL U WEL weten: dat zwembad van daarstraks, waar Colombie Princes bedacht, hoort behalve aan zijn moeder ook toe aan Frank Vercauteren, huidig coach van KV Mechelen en de stiefvader van Colombie. Zijn grootmoeder langs vaders kant is dan weer Mireille Cottenjé, laureaat van de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur in 1980. En om helemaal volledig te zijn: Colombie is tevens de kozijn van Frank Fol, groentekok en uitvinder van de légumaise. ‘Tot zover de bekende Vlamingen in mijn stamboom.’

Doet ook niet ter zake, maar wil u eveneens weten: u kunt Max Colombie ook kennen als de tweede plaats op Eurosong for Kids in 2005 – het jaar vóór Oliver Symons, kersvers Rock Rally-winnaar met Warhola. Nu ja, het doet wel een beetje ter zake: met de huidige ommezwaai was Oscar & The Wolf niet aan zijn proefstuk toe.

COLOMBIE: Het is een fase die ik gepasseerd ben. Net zoals mijn folkperiode met Oscar & The Wolf: je wordt ouder en je maakt andere muziek. Niet dat ik me ervoor schaam, maar meer aandacht moet dat ook niet krijgen.

Het lijkt wel alsof het opzet was, bekend worden.

COLOMBIE: Nu niet meer. Nu wil ik gewoon platen maken. Dat mag in volledige obscuriteit. Maakt me niet uit. Maar ik moet wel toegeven: ik ben nog altijd keiobsessief met bekende mensen. Ik kan niet rustig zijn als er iemand heel bekends in mijn buurt is. Dan flip ik. Ken je Alexa Chung?

De ex van Alex Turner?

COLOMBIE: Ze is meer dan dat, maar inderdaad: die Alexa Chung. We moesten laatst een show in Parijs spelen. Toen we uit de club kwamen, stond Alexa Chung buiten. Rug tegen de muur, één been opgetrokken, straatlamp boven haar hoofd. Niet te doen. Ik heb even oogcontact met haar gehad – en dan ben ik beginnen te flippen.

De laatste jaren zijn op dat vlak ongelooflijk geweest. Het voorprogramma van Lou Reed gespeeld in Luxemburg. Ben Howard leren kennen – dat was trouwens de man die Oscar & The Wolf vroeg om een plaat te maken, zodat we in zijn voorprogramma konden spelen. Julia Stone wilde een liedje van mij – op mijn laatste mails heeft ze wel niet gereageerd. En laatst wandelde in Londen Robert Pattinson de club binnen waar we net hadden opgetreden – we moesten uit onze zetel omdat zijn entourage daar wilde zitten.

Je begint inderdaad wel een tikje obsessief te klinken.

COLOMBIE: Amai. Dat weet ik wel.

Nog celebrity’s op je verlanglijstje staan?

COLOMBIE: Drew Barrymore en Grimes.

Want?

COLOMBIE: Alle twee Vissen. Pisces. Net als ik. Drew Barrymore verjaart op dezelfde dag als ik. Ik heb altijd iets met haar gehad – en in het bijzonder na Donnie Darko, een van mijn lievelingsfilms. En met Grimes heb ik gewoon een rare connectie. Ken je Goodnight Moon van Shivaree? Een paar maanden geleden had ik met vrienden die clip opgezocht op YouTube. Meteen daarna hadden we My Favourite Game van The Cardigans opgezet – die video in die auto. Wel, de dag nadien kom ik op Twitter. En wie zet exact die twee clips na elkaar?

Grimes?

COLOMBIE: Grimes! En kom nu niet zeggen dat dat toeval is. Laat dat berekenen door iemand met enige kennis van kansberekening en die zal zeggen dat het zo goed als onmogelijk is dat twee mensen, los van elkaar, exact dezelfde twee videoclips na elkaar bekijken. Die kans is veel te klein.

En het is nog niet gedaan. Ik heb eens getweet dat rauwe broccoli eten kanker voorkomt. En wie tweet er de dag nadien iets over broccoli?

Grimes?

COLOMBIE: Grimes! Komaan, broccoli: wat is de kans?

Even voor de duidelijkheid: méén je dat nu?

COLOMBIE: Ik heb onlangs nog eens opgezocht wat ze zeggen over Vissen. Wij trachten altijd dingen vast te nemen die ongrijpbaar zijn. De dingen die realistisch gesproken onbereikbaar zijn. Dat klopt wel. Of denk jij dan dat dat iets algemeen is voor de mens?

Bwa. Ja.

COLOMBIE: Ik ken mensen die blij zijn met wat ze hebben. En die zijn daarmee gelukkig. Terwijl ik, ik verlang altijd naar dingen die ik niet kan grijpen. De tantaluskwelling: dat is mijn leven. En dat leidt dan tot destructie. Precies zoals Doornroosje. Die wil ook dat groen licht kunnen pakken. Terwijl het net dat ding is dat haar gaat doden. Volgens mij is Doornroosje ook Vissen.

(plots) Wat zit jij nu te lachen?

Niks.

COLOMBIE: Het ís zo. Disney gáát daarover. Ander voorbeeld: De kleine zeemeermin. Ariel geeft haar stem weg om bij die jongen te kunnen zijn. Op het land. Ze verandert zichzelf – in dit geval: haar staart – om bij iemand te kunnen zijn. (droog) Ook Vissen, hé, Ariel.

Nog één keer: meen je dat nu echt?

COLOMBIE: Ik ben een lotsgelover, ja. Ik heb wel iets met sterren en hoe die geplaatst waren toen je geboren werd. Met alle toevalligheden die ik al in mijn leven heb meegemaakt zou ik dom zijn om daar niet in te geloven. Allez, ik kán daarin geloven. Als dat morgen tegengesproken wordt, ga ik er niet in volharden. En zo raar is dat ook niet. Lars von Trier, dat is ook een lotsgelover.

Het zegt voor mij wel veel over wie ik ben. Ik heb drama nodig in mijn leven. Ik ga stiekem, onbewust mijn hart laten breken om meer dynamiek in mijn leven te hebben. Als je altijd gelukkig bent, is die piek van intensiteit een stuk lager dan als je ook pijn hebt. Ik denk dat ik daarnaar zoek: hogere pieken.

Mogen we daar, kwestie van hier toch nog een draai aan te kunnen geven, jouw visie op het artiestendom in zien?

COLOMBIE: Misschien eerder nog mijn levensvisie. Ik vind het leven beter als het chaotisch en onzeker is. Ik ben liever interessant dan gelukkig. Misschien daarom ook dat ik zo met die celebrity’s dweep. Lana Del Rey: ik heb echt het gevoel dat ik haar ken. Ik zoek voortdurend interviews van haar op. Heb je al eens gezien met wie ze samen is? Zo’n countrygast met een baard en lang haar die constant een banjo in zijn pollen heeft. Dat bewijst toch hoe hard zij zich een gangster chick waant? Heel dat personage is zo fantastisch uitgewerkt. Ze is een rol in haar eigen leven gaan spelen. Dan mag ze van mij live nog zo vals als een kat zingen, ik vind dat goed gedaan. Gelukkig is ze misschien niet, maar interessant wel.

Maar om op je vraag terug te komen: het artiestendom, dat is volgens mij perfect samengevat door David Byrne: Stop Making Sense. Geen steek houden: dat is het belangrijkste wat je als artiest hoort te doen. En als Entity één ding bewijst, is het dat: je moet jezelf vooral niet te serieus nemen als muzikant.

ENTITY Uit op 25/4 via PIAS. Met dank aan Café Costume.

DOOR GEERT ZAGERS – FOTO’S ATHOS BUREZ

Max Colombie ‘IK WILDE OOK IETS SEXY’S DOEN. IETS SEXY’S EN DONKERS. DIE DRAMATISCHE FOLKLIEFHEBBER DIE LAG TE BLÈTEN BIJ BON IVER, DAT BEN IK NIET MEER.’

Max Colombie ‘IK HEB EENS GETWEET DAT RAUWE BROCCOLI ETEN KANKER VOORKOMT. EN WIE TWEET ER DE DAG NADIEN IETS OVER BROCCOLI? GRIMES! EN ZEG NU NIET DAT DAT TOEVAL IS.’