Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

ROAD TO NOWHERE – Ramin Bahrani toont nog maar eens waarom hij Amerika’s interessantste independentfilmer is met een buddymovie vol discrete tragiek.

Ramin Bahrani met Souleymane Sy Savane, Red West, Diana Franco Galindo, Lane Williams, Mamadou Lam

Met zijn New Yorkse véritékronieken Man Push Cart (2005) en Chop Shop (2007) profileerde Ramin Bahrani zich eerder als de erfgenaam van de jonge Martin Scorsese – die van Mean Streets, niet die van die blockbusters met piepkuiken DiCaprio. Voor zijn derde langspeler schakelt het Amerikaanse rastalent met Iraanse roots echter in Taxi Driver-modus

De pitch klinkt herkenbaar: net zoals Travis Bickle is Bahrani’s protagonist een taxichauffeur die in de schaduw van de Amerikaanse Droom ronddoolt en besluit zich over een verdoemde ziel te ontfermen. Verder hoeft u echter geen grimmige grootstaddecors, losgeslagen perverten of plotse gewelduitbarstingen te verwachten.

Integendeel. Bahrani serveert ons een scherp geobserveerd sociodrama waarvoor hij terugkeert naar zijn geboorteturf, het provinciestadje Winston-Salem in North Carolina. Daar maken we kennis met twee outsiders die ondanks hun verschillen in ras, leeftijd en levensvisie langzaam naar elkaar toegroeien.

De ene heet Solo, en is een Senegalese immigrant van rond de dertig die zijn kost verdient als taxichauffeur en chronisch optimistisch door het leven ploegt. De ander heet William, en is een vereenzaamde redneck van boven de zeventig die Solo inhuurt als privéchauffeur om zijn laatste zaakjes te regelen voor hij vrijwillig uit het leven stapt.

Toegegeven, de premisse klinkt wel héél erg soapy. Bahrani houdt het echter als steeds sober en sereen met een strakke, muziekloze montage en een reflexieve camera die beetje bij beetje de ziel van het bizarre duo binnensluipt. De discrete triomf van deze asentimentele guy cry ligt in het feit dat een ogenschijnlijk klein verhaal over een levensmoeë eenzaat en diens buddy tegen wil en dank uitgroeit tot een slimme meditatie over grote thema’s als familie, dood, vriendschap en mannelijkheid.

Grote gestes of kleenexmomenten heeft Bahrani daarvoor niet nodig. Net als in zijn vorige films houdt hij vast aan zijn neorealistische, naar Abbas Kiarostami knipogende less is more-esthetiek. Bovendien weet hij opnieuw het maximum te puren uit zijn twee prima acterende hoofdrolspelers én uit zijn locaties – let op de slotscènes door de mistige bergen van Blowing Rock.

Geen meesterwerk, al komt Bahrani – nog altijd maar 33 – wel steeds dichter in de buurt.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content