Elke dinsdag, één
Ten tijde van zijn Siberië-reeksen hebben we Martin Heylen wel eens ‘de Vlaamse Michael Palin’ genoemd, maar eigenlijk heeft hij meer weg van Louis Theroux. Net als Theroux verstaat Heylen immers de kunst om zich heel klein en bescheiden op te stellen in het bijzijn van zijn onderwerpen, maar ondertussen de man of vrouw in kwestie toch – met hele precieze vraagjes – te ontlokken wat hij wil horen. ‘Een manipulator’, zo noemde Dirk Bikkembergs hem op het einde van de eerste aflevering van God en Klein Pierke. Al is ‘geboren interviewer’ misschien een positievere omschrijving.
Dat Bikkembergs zich bepoteld voelde, was nochtans vreemd, want in 45 minuten God en Klein Pierke waren we eigenlijk niet zó veel over hem te weten gekomen. De wereld waarin de modeontwerper zich dagelijks beweegt stond centraal in de aflevering, en Bikkembergs kon alle persoonlijke vragen met zoveel gemak afwimpelen dat we op het einde zelfs het gevoel kregen dat de manipulator een beetje gemanipuleerd was. Of dat Heylen eigenlijk vooral blij was dat hij mee op pad mócht door het wondere universum van de mode, en er daarom voor gekozen had om niet te veel kritische noten te laten horen.
Wie na de eerste aflevering had gehoopt op beterschap, komt voorlopig bedrogen uit. Het tweede studieobject van Martin Heylen, Herman Van Rompuy, kreeg wel dubbel zoveel schermtijd als Bikkembergs, maar ook in twee afleveringen kon de tv-maker niet echt tot de kern van de politicus doordringen. Toen de opnames voor God en Klein Pierke begonnen, was er nog geen sprake van dat Van Rompuy de eerste president van Europa zou worden. Dat hij bijna per ongeluk de opmars van de man naar de Europese top van op de eerste rij kon volgen, moet voor Heylen een cadeau hebben geleken, maar achteraf bezien was het eerder een vergiftigd geschenk.
Doordat de ster van Van Rompuy zo snel de hoogte inschoot, kreeg de journalist wellicht minder tijd samen met hem dan oorspronkelijk het geval geweest zou zijn. De twee afleveringen zaten vol met archiefbeelden uit nieuwsuitzendingen of lange scènes waarin Heylen door Van Rompuys woordvoerder door de gangen van het Vlaams of Europees Parlement werd geleid, terwijl de momenten met de politicus zelf veel weg hadden van een acte de présence. Het probleem werd perfect samengevat in één beeld: Heylen die tijdens een Europese top in het kantoor van Van Rompuy mocht plaatsnemen in de zetel waar net voordien Nicolas Sarkozy had gezeten, en dan weinig meer kon uitbrengen dan een welgemeend ‘amai’.
Op zich was de dubbele God en Klein Pierke aangename televisie, omdat Heylen er net zoals bij Bikkembergs in slaagde binnen te dringen in een wereld die je zelden te zien krijgt op televisie: het kantoor van de eerste minister, de anonieme gangen in de EU-gebouwen in Brussel, de vele presidentiële paleizen in de lidstaten waar Van Rompuy zich door allerlei verplichtingen moest worstelen… En af en toe liet Van Rompuy zijn schild wel een beetje zakken – zoals in de eerste aflevering, toen hij na een zitting in het Belgische parlement spontaan over de begrafenis van zijn vader begon. Maar het bleef te weinig om God en Klein Pierke echt gedenkwaardig te maken.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de nieuwe blog Testbeeld op focusknack.be
STEFAAN WERBROUCK
‘Het probleem werd samengevat in één beeld: Heylen die mocht plaatsnemen in de zetel waar net Sarkozy had gezeten, en weinig meer kon uitbrengen dan ‘amai’.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
