Voor wie nog geen vakantie geboekt heeft, of voor wie nu al aan volgende zomer denkt: film- en reisbureau Dave Mestdach stippelt elke week een op maat gemaakte trip uit, gebaseerd op een iconische roadmovie. Deze week: The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994), een nichtentrip op pumps door de Australische outback.
Door Dave Mestdach
Door Dave Mestdach
[de film]
Nee, schatjes. De stoere roadmovie is niet het genre waarin je dragqueens, ABBA en aboriginals verwacht, maar laat dat nu net de meest originele ingeving zijn – en eigenlijk ook de enige – van deze camphit uit 1994 van Aussie-filmer Stephan Elliott. In deze flamboyante kitschorgie trekken twee travestieten (Hugo Weaving en Guy Pearce) en een transseksueel (Terence Stamp) met een oude schoolbus, die ze Priscilla dopen en roze schilderen, dwars door de outback van Sydney naar Alice Springs, zo’n 2800 kilometer daar vandaan. Onderweg mogen ze tijdens hun talloze playbackoptredens niet alleen hun hoogste hakken en valste wimpers showen; terwijl de hillbillystadjes, woestijnen en andere gevaren voorbijtrekken, leren ze ook zichzelf en elkaar beter kennen.
Met zijn huizenhoge feelgoodfactor, exuberante (en vulgaire) kolder en boodschap van seksuele tolerantie sloeg Priscilla, hoewel David Bowie, Jason Donovan en Tony Curtis in extremis hadden afgezegd, in als een hormonenbom. De film werd een embleem voor de holebibeweging en de nieuwe, Australische cinema, hij won de Oscar voor beste kostuums, zorgde voor een ABBA-revival en herlanceerde de carrière van filmveteraan Terence Stamp, die hier een soort Marlene Dietrich op een dieet van testosteron, sterke drank en cynische oneliners neerzet. De afgeleide musical werd een groot succes op Broadway en daarbuiten, terwijl Priscilla, met een gigantische naaldhak op het dak, in 2000 de beginceremonie van de Olympische Spelen van Sydney mocht opluisteren. Van Queen of the Desert tot Queen of the Olympics!
[de reis]
AANBEVOLEN VOOR
Mannen – én vrouwen – die graag met pluimen en pumps paraderen, die vol overgave Village People en ABBA playbacken, die Crocodile Dundee toch zo’n lekker beest vinden en al de rest – u dus ook.
UW MOTTO
‘Eindelijk een komedie die je manier van denken, voelen én vooral kleden zal veranderen’, beloofde de promoslogan, al had men net zo goed de titels van enkele songs op de soundtrack kunnen bezigen. Go West van Village People, of I Will Survive van Gloria Gaynor. Of het onvermijdelijke It’s Raining Men van The Weather Girls.
UW ROUTE
Om in de glamoureuze naaldhaksporen van diva’s Mitzi Del Bra, Felicia Jollygoodfellow en Bernadette Basinger te treden, trekt u best een paar weken uit. Het vertrekpunt van uw busreis is namelijk Sydney, metropool aan de Australische oostkust. Het eindpunt is Alice Springs, een geïsoleerd provinciestadje in het stoffige hart van het land, in het volledig uit zand en rotsen opgetrokken Noordelijk Territorium. Op uw 2800 kilometer lange route – tenminste, als u niet verloren rijdt in de outback- houdt u onder meer halt in Broken Hill, een mijnbouw- en schaapherdersstadje in New South Wales én in Coober Pedy, ’s werelds ‘opaalhoofdstad’ in Zuid-Australië. Vanaf Coober Pedy volgt u de Stuart Highway, die het noordelijke Darwin met het zuidelijke Port Augusta verbindt en precies halverwege Alice Springs aandoet. Borsten vooruit, lippen getuit en rijden maar!
UW VERVOER
Dat is Priscilla natuurlijk, een schatje dat zes ton weegt, twaalf meter lang is, een benzinetank van 500 liter en zes versnellingen heeft en roze kleurt – excuseer: lavendel. Voor de opnames gebruikte men een Ford Denning, bouwjaar 1980, die lang als schoolbus had gediend en werd omgebouwd op maat van de moderne zelf- en modebewuste dragqueen. Wie een replica of een tweedehandsmodel in goede staat wil, mag al snel 75.000 euro uit zijn Guccihandtas halen. Een miniatuurmodel vindt u op eBay vanaf 65 euro. Doe er uw voordeel mee.
ONZE SOUNDTRACKTIP
Finally, Go West, I Will Survive, It’s Raining Men, Mamma Mia… Aan meebrulbare gayklassiekers geen gebrek op de overvolle soundtrack, al zitten er ook een paar verrassender keuzes bij. De smachtende aria Follie! uit Verdi’s hitopera La Traviata bijvoorbeeld, die u bij voorkeur meelipt in een zilverkleurige galajurk boven op het dak van uw autobus. Of de heerlijk tranerige en discreet feministische Motownballade I’ve Never Been to Me uit 1976 van one-hit wonder Charlene.
HOED U VOOR
Bierzuipende, overdadig zwetende en dito behaarde macho’s die heel snel nerveus worden in het gezelschap van vrouwen die groter en forser zijn dan hen, vulgaire homofoben – zijn er andere? – die ongevoelig blijven bij ballades van ABBA of een aria van Verdi én Filipijnse postorderbruidjes die leuke trucjes kunnen met hun genitalia en pingpongballen. Please don’t ask, darling!
Road Movie, USA
Tot 29/8 in Cinematek, cinematek.be
VOLGENDE WEEK : The Straight Story van David Lynch
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
