De Canadees Richie Hawtin staat bekend als vernieuwer op het vlak van technomuziek. Ook met zijn nieuwe album geeft hij iedereen het nakijken. Om de plaat te promoten, trekt Hawtin nu de wereld rond met een nieuwe technologie waar hij vooralsnog het alleenrecht op heeft. Door Ben Van Alboom

‘DE9: Closer To the Edit’ (Minus / Pias)

Twee jaar geleden kwam Hawtin op de proppen met het toonaangevende mixalbum Decks, EFX and 909. Geen vervelende opeenvolging van herkenbare deuntjes, maar een onwaarschijnlijke mengeling van uitstekende nummers, die hij voor de gelegenheid grondig had herwerkt door ze tot op het bot uit te kleden. Met zijn nieuwe album DE9: Closer To the Edit gaat hij op dezelfde weg verder. Hij herinterpreteerde ruim zeventig nummers en plakte ze vervolgens feilloos aan elkaar alsof het om een soort geluidscollage ging.

Om ook live met die resultaten voor de dag te komen, maakt Hawtin nu gebruik van ‘Final Scratch’, een nieuwe technologie van twee Nederlandse ingenieurs. ‘Het is iets revolutionairs, dat het meer dan ooit mogelijk maakt om het werk van anderen te bewerken. Het idee is uiteraard niet nieuw: The Art of Noise was midden de jaren ’80 een van de pioniers in het gebruiken van samples. De titel van het album is daarom ook geïnspireerd op hun single Close (To the Edit). Eigenlijk is deze plaat een soort voortzetting van hun werk. Het verschil is dat we nu tot méér in staat zijn dan pakweg vijftien jaar geleden.’

Wat houdt Final Scratch dan juist in?

Richie Hawtin: Het opzet is bijzonder eenvoudig, maar daarom niet minder vernuftig. Om te beginnen, heb je niet méér dan een platenspeler en een computer nodig. Vervolgens koppel je beide aan elkaar met een specifieke interfacebox. Tenslotte heb je alleen nog een speciale vinylplaat nodig die informatie aan de computer doorspeelt. Zo weet die precies waar de naald zich op de plaat bevindt, met welke snelheid de plaat ronddraait, enzovoort. Op die manier kun je nummers op je computer manipuleren of scratchen aan de hand van een klassieke vinylplaat. Het eindresultaat is digitaal, maar de werkwijze is analoog. Bovendien heb je nu ook geen muis of toetsenbord meer nodig om muziek te maken. De twee instrumenten zijn daar gewoon niet geschikt voor en precies daarom stonden ze de interactie met het digitale materiaal al jaren in de weg.

Tegelijkertijd is het een manier om terug te keren naar de vinylcultuur?

Hawtin: In zekere zin wel. Vandaag de dag duiken voortdurend nieuwe technologieën op die vinyl overbodig kunnen maken. Dat is jammer, omdat je het fysieke contact met je materiaal verliest. Je hebt niets meer om aan te raken behalve een muis en wat knopjes. ‘Final Scratch’ slaat een brug tussen oud en nieuw en maakt het mogelijk om digitale bestanden op een ouderwetse manier te bewerken. Maar dan stukken geavanceerder.

Op ‘Closer To the Edit’ kneed je meer dan zeventig nummers tot een voortreffelijk geheel. Hoe begin je daaraan?

Hawtin: Ik heb vooraf een gedegen selectie gemaakt van platen waar ik de afgelopen jaren aan verknocht was geraakt. Vervolgens heb ik ze helemaal uitgekleed en ben ik ze aan elkaar beginnen te plakken. Om ervoor te zorgen dat het geen grote puinhoop zou worden, heb ik overigens alleen platen gebruikt die makkelijk tot het essentiële minimum gereduceerd konden worden. Op zich heb ik geen probleem met platen die overdreven ingewikkeld in elkaar zijn gestoken, maar het is gewoon mijn ding niet. Het is niet omdat je er tien samples en geluidseffecten tegelijkertijd doorjaagt dat je een goed nummer hebt. Het is een manier om indruk te maken, maar daar blijft het vaak bij. Ik heb er daarom voor gekozen om de nummers uit te kleden. Het blijft nog altijd een additief proces, maar dan op een subtiele manier.

Het klinkt interessanter dan het gros van de mixalbums.

Hawtin: Ik mag het hopen ( lacht). Mixalbums worden tegenwoordig al vlug misbruikt om naam te maken. Een deejay sluit zich een uur op in zijn studio, plakt een aantal platen aan elkaar, voegt er eventueel enkele effecten aan toe, gooit de handel vervolgens op de markt en doet dan alsof het een opmerkelijke prestatie is. Terwijl die man misschien nog nooit zelf een plaat heeft gemaakt! Omdat hij zogezegd een album uit heeft, gaat zijn prijskaartje echter wel omhoog. Dat vind ik dus absurd.

Ik begrijp niet waarom de meeste deejays mixalbums aangrijpen als louter een manier om geld te verdienen. Ik zou er zelfs niet aan willen dénken om mijn naam ooit te verbinden aan een inspiratieloze aaneenschakeling van andermans muziek. Wie geen moeite doet om grenzen te verleggen, heeft geen respect voor het publiek.

En jij bent voortdurend grenzen aan het verleggen.

Hawtin: En dat zal ik ook altijd blijven doen. Met Closer To the Edit heb ik geprobeerd een brug te slaan tussen mijn werk als deejay en als muzikant. Persoonlijk vind ik dat ik daar goed in geslaagd ben. Ik geef toe dat ik voor dit album zelf geen nieuwe nummers heb gemaakt, maar de manier waarop het geheel in elkaar steekt, geeft nagenoeg elk nummer een volledig ander karakter. Met de nieuwe technologie en software die ik hierdoor heb leren ontdekken ben ik van plan om weldra opnieuw de studio in te duiken om nog eens een eigen plaat te maken.

Binnenkort sta je opnieuw bovenaan het programma van ‘I Love Techno’.

Hawtin: ( lacht) Ik heb een haat-liefdeverhouding met grote evenementen. Enerzijds is het een uitgelezen kans om mensen, die je anders nooit in kleinere clubs aantreft, met dansmuziek in contact te brengen. Tegelijkertijd leren overigens ook veel mensen mij voor het eerst kennen. Anderzijds kan je nooit dezelfde sfeer losweken als in een kleinere club en dat kan soms frustrerend zijn. Eerlijk gezegd ga ik vaak ook op uitnodigingen van dergelijke evenementen in omdat ik er voortdurend vrienden tegen het lijf loop. Het leven van een deejay is behoorlijk eenzaam en in tegenstelling tot wat mensen vaak denken kom ik mijn collega’s niet elke week tegen. Wanneer ik bijvoorbeeld in Frankrijk moet draaien, zitten die in pakweg Zweden, Italië, Japan en Australië. Op grote evenementen kom je ze vanzelfsprekend wél tegen en breng je algauw de hele avond met elkaar door. Dat is leuk. I Love Techno is bovendien een van de best georganiseerde festivals in zijn soort, daar ga ik dus graag naartoe.