Hij twittert tijdens de uitzending, draait Tiësto na Metallica en raadt de luisteraar pornoclips van Rammstein aan. Neen, de eerste maanden van Sam De Bruyn (23) bij Studio Brussel zijn niet onopgemerkt voorbijgegaan. Gesprek met de stem van een nieuwe generatie StuBruluisteraars. ‘Ja, ik ben een popjanet, maar ook een trancejohnny én een rocker.’

Wacht, ik ga ineens tweeten dat ik hier zit’, zegt Sam De Bruyn op een terras aan het Brusselse Sint-Goriksplein en hij pakt zijn iPhone. ‘Wat kan een interview voor Knack Focus toch gezellig zijn!!’, staat er luttele seconden later te lezen op zijn Twitter, inclusief een foto van uw trouwe verslaggever, die amper lijkt te beseffen wat er net gebeurd is. De jeugd van tegenwoordig, flitst het schamper door mijn hoofd, en dat terwijl De Bruyn amper drie jaar jonger is dan mezelf. Generatiekloven: ze duiken steeds vroeger op, mijnheer!

Het is precies voor die jongeren dat Sam De Bruyn, nog altijd maar 23, elke weekdag van zes tot negen Sound of Sam presenteert – en het zou ons niet verbazen als hij dat binnen enkele maanden ook vanuit het Glazen Huis doet. Op twee maanden tijd is de rijzende ster van StuBru tot de stem van een generatie uitgegroeid. Een generatie Facebookers, Netloggers en Tweeters, die het niet erg vindt als ze ladderzat getagd worden op hun wall. Maar vooral een nieuwe generatie muziekliefhebbers, het volkje dat voor uitzinnige taferelen zorgde bij de passage van 50 Cent op Pukkelpop, dat Sportpaleizen vulde voor Regi en Linda en Tiësto naar plaats 41 in The Greatest Switch stemde. Een generatie voor wie alles kan, zolang ze zich maar amuseren. ‘En so what als dat hedonistisch is? Let’s have some fucking fun. ‘

Je presenteert nu twee maanden ‘Sound of Sam’ op Studio Brussel, dat een ‘personality show’ heet te zijn. Wat is de persoonlijkheid van Sam De Bruyn?

Sam De Bruyn: Mijn muzieksmaak. Het is geen personality show zoals die van Siska of Tomas. Bij mij draait het meer om de muziek, om de eenvoudige reden dat mijn muzieksmaak mijn persoonlijkheid ís – het programma heet niet toevallig ‘ Sound’ of Sam. En die smaak kan heel breed gaan. Ik heb als een van de eersten in België de A-Trak-remix van Heads Will Roll van Yeah Yeah Yeahs gedraaid. Een snoeiharde elektroremix van een rockband, waarover de blogwereld al maanden sprak, en die voor een keer niet voor het eerst op Mish Mash of Switch te horen was. Maar evengoed durf ik een oud nummer van The Strokes of The Hives op te zetten dat nooit een single is geweest of een klassieker van The Cure. En dat mag ook allemaal. Ik mag om kwart na zeven de luisteraars aanraden om naar een amateuristische Duitse pornosite te surfen om de nieuwe Rammstein te horen – en de bijbehorende clip te bekijken. Alles kan en alles mag, zolang ik het maar de moeite vind.

Het zijn wel vooral de commerciële artiesten die in je platenkeuze opvallen. Je riep op om Tiësto in ‘The Greatest Switch’ te stemmen, je interviewde 50 Cent over zijn nieuwe plaat en je gaat er prat op een van de grootste fans van Lady Gaga te zijn, heb ik horen waaien. Is Sam De Bruyn een popjanet?

De Bruyn: Absoluut. Maar ik ben ook een trancejohnny én een rocker. Weet je, ik probeer een programma te maken voor mijn generatie. En die generatie vindt van alles cool. Het is niet meer erg om op je iPod én Franz Ferdinand én Milk Inc te hebben staan. Het is niet meer erg om naar 50 Cent te gaan kijken op Pukkelpop, ook al werd die vroeger op Radio Donna gedraaid. Het is niet meer erg om te dansen op een rockconcert. Eindelijk kan dat. Vroeger zag je mensen op een fuif staan twijfelen zodra Tiësto gedraaid werd. Stiekem vonden ze dat een supernummer, maar ze moesten oppassen om erop uit de bol te gaan, want misschien zouden hun vrienden dat belachelijk vinden. Dat is er stilaan aan het uitgaan. Het is oké. Milk Inc is oké, Tiësto is oké, Lasgo is oké. We zitten echt op een kantelmoment, en met Sound of Sam probeer ik daar een voortrekkersrol in te spelen.

En dus durf ik zonder schroom te melden dat ik naar het laatste Blackout-concert van Milk Inc ben geweest en dat ik me er uitstekend geamuseerd heb. Het was niet zo goed als hun passage op Werchter, maar dat was dan ook een geniaal optreden – zonder twijfel een van de beste shows die ik dit jaar op Werchter gezien heb.

Vind je dat dan écht goed, of komt daar een zekere ironie bij kijken?

De Bruyn: Objectief gezien maakt Milk Inc goede muziek. Ze brengen topsongs in een perfecte tranceproductie. Puur vakmanschap. Ik zal er geen cd van kopen om in de auto op te zetten, maar op een concert kan ik dat best smaken. Milk Inc is de H&M van de Vlaamse muziekbusiness: goedkoop, maar degelijk.

Pas op: Sound of Sam is meer dan Milk Inc en Tiësto. Pas had ik Maria Timm te gast in de studio, een volledig onbekende Deense zangeres, die ik ontdekt had via YouTube en vervolgens naar Brussel heb proberen te krijgen. Iets nieuws, iets alternatiefs. Een zweverig artistiek personage. En daar hebben we heel goede reacties op gekregen – we draaien haar nu ook overdag op Studio Brussel. Deze generatie staat open voor alles. Alles kan. En zo is mijn muzieksmaak ook.Ik wil óf geëntertaind worden, óf kapotgemaakt van binnen. Daarom ga ik naar de nieuwe Transformers kijken én naar de nieuwe Gus Van Sant. Daarom zet ik Lady Gaga op om in mijn woonkamer te dansen en wat later een oude plaat van Death Cab For Cutie om te janken over vriendschappen die niet meer zijn.

Het valt wel op dat je alles gewéldig vindt. Het aantal superhits, fantastische platen en topnummers dat jij al aangekondigd hebt, is niet meer bij te houden. Hoort dat ook bij de show?

De Bruyn: Ik vind echt alles goed wat ik draai. Ik heb dit jaar nog geen slecht nummer opgezet. Slechte nummers geraken niet tot bij mij.

Zijn er überhaupt dingen die je slecht vindt?

De Bruyn: Zeker wel. Al kan ik nu niet meteen op iets komen.

De laatste Within Temptation?

De Bruyn: Goed vind ik dat niet, maar ik denk ook niet dat je dat slecht kunt vinden. In hun genre zijn ze zeer groot – en terecht ook wel.

Nitebytes?

De Bruyn: Die hebben een goede eerste single uitgebracht, maar ik heb de plaat niet gekocht en zal hem ook niet kopen. Maar goed, ik durf te wedden dat als niemand wist dat dat Koen Buyse van Zornik was, die plaat betere kritieken zou krijgen. Dat soort vooroordelen, daar moeten we echt van af. Veel mensen vinden Milk Inc slecht, maar als ik zie hoeveel Sportpaleizen Regi vult met mensen die elk nummer meekwelen, begrijp ik niet hoe je daar negatief over kunt zijn.

Rick Astley zou in zijn tijd ook wel een Sportpaleis of twee hebben kunnen vullen, maar de geschiedenis heeft hem ongelijk gegeven. Om maar te zeggen: meekwelen is niet altijd een graadmeter van kwaliteit.

De Bruyn: Rick Astley is dan weer van voor mijn tijd, moet ik bekennen. Ah, is dat die van Never Gonna Give You Up? Goed nummer, moet ik ook nog eens in mijn show steken. (Lacht) Ach, ik ben gewoon positief ingesteld, vrees ik. Het spijt me, maar ik geef echt alles een kans.

Als ik als oude zak van 26 nog even op jouw generatie mag afgeven: ik zie ook een zekere oppervlakkigheid opduiken.

De Bruyn: Ik denk dat dat overschat wordt. Deze generatie is zich er wel bewust van dat er meer is, maar wil zich in de eerste plaats amuseren. Gedaan met al die kommer en kwel. Oké, we hebben een economische crisis. So what? Let’s have some fucking fun. Echt waar, ik denk dat dat het belangrijkste is.

Dat klinkt wel erg hedonistisch.

De Bruyn: En waarom ook niet? Dat is toch niet verboden? Ik vind niet dat we ons moeten schamen omdat we proberen er het beste van te maken. Je moet niet dag in dag uit met de wereldproblemen inzitten. Je moet ook aandacht voor jezelf hebben. En dat doet deze generatie meer dan de vorige. Daarom zien de zomerfestivals zwart van het volk. Daarom worden er overal fuiven georganiseerd en is iedereen dj. Iedereen wil zich amuseren. En voor hen maak ik ook radio: voor mensen die iemand enthousiast willen horen doen en goede platen willen.

Nu, het heeft natuurlijk ook zijn slechte kanten. Het is ook die mentaliteit die ervoor zorgt dat veel jongeren zich in het ziekenhuis zuipen en te veel drugs nemen. En ja, ik zie ook wel iets te veel oppervlakkigheid opduiken, als ik er zo over nadenk. Ik zie te veel films die rond special effects draaien in plaats van rond een verhaal. Ik zie te veel theater dat vooral krampachtig grappig wil zijn van begin tot einde, en vergeet dat het ook moet kunnen raken. Meer peper en zout dan soep, weet je wel. Het mag niet alleen maar show zijn – ook bij Studio Brussel. Maar ik denk dat we die balans goed weten te bewaren. Music For Life bewijst dat we meer zijn dan goed in het oor liggende muziekjes, en ook met ernstige dingen bezig zijn.

Nu ik toch de stem van een nieuwegeneratie tegenover me heb zitten: heeft deze Generatie Alles Kan nog wel iets om tegen te revolteren?

De Bruyn: Daar heb je een punt.Niemand predikt nog de revolutie.Alles oké vinden leidt ook tot luiheid en gemakzucht. Ze hebben het allemaal graag gemakkelijk, ze wonen graag lang thuis, ze ondernemenliever niets. Daar is nog werk aan, ja.

Waartegen revolteer jij nog?

De Bruyn: Vooroordelen en voorin- genomenheid, daartegen wil ik nog strijden. En tegen gay parades. Ik erger mij dood aan homo’s die strijden voor gelijke kansen, gelijke rechten en gelijke behandeling en dat dan doen door in een roze string door Brussel te paraderen. ‘Kijk, wij zijn hetzelfde als jullie. Alleen moeten wij een roze string aantrekken omdat we speciaal zijn.’ Ik begrijp dat niet.

Voor de lezer je van verregaande rechtse sympathieën verdenkt:je bent zelf homo, weet de wereld sinds ‘Wie Wordt De Man Van Sam’.

De Bruyn: Precies. Ik begrijp dus wel waar dat vandaan komt, die roze strings en optochten. Maar ik wil net dat seksua- liteit en geaardheid niets speciaal zijn. Dat het allemaal ook maar gewoon is. Hetero’s organiseren toch ook geen optochten? En ik weet wel dat de peilingen zeggen dat jongeren steeds homofober worden, maar ik voel dat zo niet aan. Mij lijkt het net alsof voor deze generatie geaardheid minder en minder een verschil uitmaakt. Je zal me dus nooit op de barricades van de homo-beweging zien staan. Maar misschien word ik zo wel het gezicht van een ander soort homo’s: de gewone homo.

Ik ben ook nooit uit de kast gekomen. Geen ‘Mama, papa, ik moet iets vertellen’. Mijn vader had een appartement in Oostende gehuurd met Nieuwjaar en vroeg of ik niet afkwam met mijn vrienden. Ik zei: ‘Dat is goed, maar ik pak mijn lief mee.’ ‘Ah, wie is uw nieuw lief?’ En toen zei ik een man- nennaam. ‘Ah oké, ca va. Dat is goed.’ En meer was dat ook niet.

Weet je wanneer ik wél het gevoel had dat ik uit de kast kwam? Toen ik als rocker moest bekennen dat ik ook een popjanet was, en stiekem van Milk Inc hield. Dat voelde veel meer als een outing aan. De dag dat ik merkte dat er ook op een rockoptreden mocht worden gedanst, was een openbaring. Daarom voel ik mij zo goed in deze én-én-generatie. En daarom kan ik mij ook zo ergeren aan de generatie voor mij. Ik was pas op een concert van Das Pop in Minnemeers. Een Gentse groep die eindelijk nog eens in zijn eigen stad speelt: het had alles om een groot feest te worden. En dan blijkt er plots een volslagen kutpubliek in de zaal te staan, muziekkenners, met dearmen gekruist, die hoogstens eensmeeknikken als ze het goed vinden.Je zag Bent ook denken: ‘Komáán! Gáán!’ Maar niemand danste. De oude generatie is veel te hard bezig met wat mensen wel eens van hen zouden kunnen denken. Neen, geef mij dan maar de nieuwe generatie.

Sound of Sam: Van maandag tot donderdag, 18.00-21.00 – Studio Brussel

DOOR GEERT ZAGERS / FOTO’S JURGEN ROGIERS

‘De oude generatie is veel te hard bezig met wat mensen wel eens van hen zouden denken. Neen, geef mij maar de nieuwe generatie dan.’