Will Ferguson, Atlas, 352 blz., euro 18

Edwin de Valu is een generatie X-antiheld. Elke dag sjokt hij door dezelfde stad naar dezelfde kantoorbaan bij dezelfde uitgeverij. Hij haat de stad, zijn baan, zijn baas en zijn vrouw. Als redacteur van de non-fictieafdeling van Panderic Books vecht hij tegen de fiscale fraude van meneer Ethiek, een succesvol auteur van zelfhulpboeken. Terwijl hij de zaak probeert uit te klaren en op zoek gaat naar een vervanger, springt een merkwaardig manuscript uit Edwins leesstapel. Wat op de berg tot mij kwam, een zelfhulpboek van de raadselachtige Tupak Soiree ‘affronteerde de redacteurgeest door de basisbeginselen van compositie en helderheid te negeren. (..) Het sloeg verdomme nergens op’. Maar voor Edwin het goed en wel beseft, wordt het lijvige boek zonder revisies en schrapwerk in een spotgoedkope pulpversie op de markt gegooid. Wat op de berg tot mij kwam slaat in als een bom, het is het eerste zelfhulpboek dat effectief werkt: mensen worden immens rijk, stoppen met roken en hebben een fantastisch seksleven. Tupak is een nieuwe Messias. Maar een samenleving vol gezonde, gelukkige mensen is rampzalig voor de wereldeconomie. Edwin, die helaas niet ontvankelijk is voor de geluksmagie, wordt verantwoordelijk geacht voor de wereldwijde catastrofe.

Is het schalkse Geluk© het ultieme zelfhulpboek? ‘Eigenlijk wel’, lacht een montere Will Ferguson. ‘Toen ik zag hoeveel geld auteurs van zelfhulpboeken verdienen, wou ik ook zo’n boek schrijven, maandelijks bij Oprah passeren en voor de rest van mijn leven niet meer werken. Maar ik kwam niet verder dan een titel: Be who you’re not. Dat was wellicht te clever voor de doorsnee lezer, ik had er beter Seven ways to be who you’re not van gemaakt. (lacht). Neen, ik schreef deze roman omdat ik even uitgekeken was op de politieke en historische dingen die ik voordien schreef. En ik vond de premisse van Geluk© onweerstaanbaar, een hyperdoeltreffend zelfhulpboek opent immers massa’s humoristische mogelijkheden.’ Onder de mild ironische kijk op het zelfhulpwezen sluimert echter ook een keiharde satire op de uitgeverswereld. Ferguson: ‘Het blijft een bizarre industrie. Ik modelleerde meneer Mead bijvoorbeeld naar een uitgever die ik ken. De man vertelde me in alle ernst dat hij het zeker niet kon zijn omdat mijn personage een paardenstaart draagt en hij niet. Een mooie illustratie van het intellectuele niveau van uitgevers.’ (lacht) Zelfhulp valt in deze parodie-annex-wraakoefening niet te rapen, maar het vederlichte Geluk© is goed voor een glimlach en een brede grijns. Perfect voor een zonovergoten leesmiddag.

(Bram van Moorhem)

SAMENSTELLING HANS COMIJN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content