Het nieuwe tv-seizoen is op gang geschoten,de posities zijn ingenomen. Wij wikken en wegen de oogst.

Beagle, in het kielzogvan Darwin ***

Elke woensdag, Canvas

We moeten er eerlijk in zijn: we hadden al lang voor de start heel wat sympathie voor het Beagleproject van de VPRO en Canvas, en niet alleen om de vrede op de Knackredactie te bewaren. Een documentairereeks die 35 weken lang in primetime dieper mag ingaan op een toch niet bijster swingend onderwerp als de evolutietheorie, is in het tv-landschap van vandaag even zeldzaam als de dodo anno 1650 en dus te koesteren. We waren dan ook extra gelukkig dat de eerste aflevering van Beagle, in het kielzog van Darwin niet teleurstelde. Goed, het kwam nogal traag op gang omdat de makers bij de start vooral de omvang van de expeditie in de verf wilden zetten, maar de mix van avontuur en wetenschap bleek al vlug erg meeslepend. Er waren ook prachtige weetjes te rapen, zoals het feit dat Darwin de insectenetende planten bij hem thuis weleens urine durfde te geven of dat hij tijdens zijn reis zoveel dieren en planten verzameld heeft dat men bij het natuurhistorische museum in Londen nu nog altijd dozen vindt die nooit zijn geopend. We kunnen alleen maar hopen dat Beagle géén verborgen schat blijft.

Code 37 ***

Elke maandag, vtm

Kent u Gust uit De Beste Hobbykok van Vlaanderen? Dat is een Hulk Hoganachtige bodybuilder die heeft leren koken omdat hij toch zes keer per dag moest eten. Die no-nonsensehouding schemert door in zijn gerechten, want terwijl zijn concurrenten torentjes bouwen of allerlei smaakcombinaties verzinnen, schotelt hij de jury steeds de eenvoudigste gerechten voor. Wat hij maakt, is echter zo lekker dat hij bij Peter Goossens en Sergio Herman voorlopig in een van de bovenste lades ligt – we zien hem het programma nog winnen, misschien zelfs met frieten met mayonaise.

Enfin, eigenlijk is Code 37 de Gust van de Vlaamse fictie. Hier geen gegoochel met flashbacks of mysterieuze plots, maar gewoon een stevige misdaadserie over de zedensectie van Gent. Niets wereldschokkends dus, maar het is wel erg goed gemaakt: de dialogen zijn gevat, de acteurs beleven zichtbaar plezier aan hun personages en de plots zijn redelijk onvoorspelbaar zonder ooit onrealistisch te worden. Origineel of vernieuwend is het niet, zeker niet als je ooit een van de Amerikaanse equivalenten hebt gezien, maar zoals we weleens zeggen als we met een volle winkelkar uit de Aldi stappen: origi-naliteit wordt fel overroepen.

Een simpel plan ***

Elke maandag, één

De makers van Een simpel plan hebben een probleem. Het is een luxeprobleem, maar toch: de verhalen die ze verzameld hebben, zijn eigenlijk te mooi om goed te vertellen in de tijd die ze ter beschikking hebben. Neem nu het avontuur van de twee jonge West-Vlamingen uit de eerste aflevering, die eerst een jaar lang in een hondenkennel alle vuile klusjes opknapten om daarna tien dagen lang met sledehonden door Alaska te racen. Of het verhaal van Jan De Cock, die vrijwillig ging overnachten in penitentiaire instellingen over de hele wereld en die nadat hij aan den lijve had ondervonden dat de gevangenis van Butembo in Congo ‘de hel op aarde’ was, besloot om de fondsen te verzamelen voor een gloednieuw gebouw. Hoe giet je dat in godsnaam in een halfuur televisie?

Begrijp ons niet verkeerd: Een simpel plan is bij momenten echt prachtig – de scène waarin de vader van Jan De Cock meereisde naar Congo en tegen de taxichauffeur uitlegde hoe trots zijn zoon hem maakte, was onbetaalbaar – maar soms moeten de makers toch erg grote sprongen in de tijd nemen en vraag je je af wat er allemaal op de montagevloer is blijven liggen.

De jaren stillekes **

Elke zondag, één

We hebben heel lang moeten wachten op de eerste worp van Steven Van Herreweghe, maar misschien was ons geduld beter nog net iets meer op de proef gesteld. Bij De jaren stillekes krijg je immers het gevoel dat het van start is moeten gaan net voor het helemaal af was. De eerste twee afleveringen – met achtereenvolgens Frieda Van Wijck en Ronnie Mosuse als centrale gasten – waren niet onaangenaam, maar we zaten toch bijna de hele tijd te denken dat ze een stuk beter hadden kunnen zijn als de makers er langer over hadden nagedacht. Veel van de ideeën en invallen waren op zich wel grappig, maar er schortte meestal iets aan de uitwerking.

De beeldfragmenten hebben ons evenmin al uit onze zetel laten vallen. Dat ‘de vrouw’ of ‘de neger’ in de jaren 50 in Vlaanderen op niet veel respect kon rekenen, wisten we al uit allerlei andere archiefprogramma’s. Misschien waren de filmpjes uit De jaren stillekes nooit eerder op tv te zien, maar dat maakt ze daarom niet automatisch interessanter. Neen, het concept van De jaren stillekes is zo voor de hand liggend dat je stevig uit de hoek moet komen om de kijker echt in te pakken en dat heeft Van Herreweghe in de eerste afleveringen toch te weinig gedaan.

Stressvakantie **

Elke donderdag, vtm

De komst van Stressvakantie is uitstekend getimed, nu we de hele zomer lang om de oren zijn geslagen met verhalen over mensen die via internet een onbestaand huisje hadden gehuurd. Het programma laat echter vooral zien dat wie via een touroperator een reis boekt, soms ook voor onaangename verrassingen kan komen te staan. Met onder meer een krappe viersterrenkamer waarvan het plafond naar beneden komt, een restaurant waar water het enige is dat je zonder gevaar op infectie naar binnen mag werken en lastminute- aanbiedingen die oplichterij blijken te zijn, ging dit om veel meer dan het ontbreken van een safe op de kamer.

Stressvakantie brengt alles wat je ervan mocht verwachten: gewone Vlamingen die op exotische plaatsen in zak en as zitten en die nadat ze hun horrorverhaal hebben gedaan, gered worden door de tussenkomst van vadertje televisie. Al moeten we toegeven dat Désiré Naessens en Tine Van den Brande soms wel erg vlug tevreden zijn: als de hotelmanager op zijn communiezieltje belooft dat hij voortaan beter zijn best zal doen en de onfortuinlijke gasten in een iets betere aap worden gelogeerd, is het voor hen meestal al goed. Het zou bij Emiel en Rita niet waar geweest zijn!

Hole in the Wall

Elke donderdag, VT4

Ons oordeel over Hole in the Wall was voor de start gebaseerd op de tijd die we enkele weken geleden op de set hebben gespendeerd tijdens een opname – tijd die we nooit meer zullen terugkrijgen. Maar na het bekijken van de eerste afgewerkte aflevering moeten we ons beeld van het programma toch enigszins bijstellen: Hole in the Wall is nog stukken dommer dan we dachten. Tijdens de opnames krijg je immers de commentaar van Hans Otten niet te horen, zoals de dubbelzinnige opmerkingen over ‘de natte broek van Ann Van Elsen’ waarmee de ongein begeleid wordt. Evenmin besef je dat in de uitzending zelf elke ontmoeting van mens en muur minstens vijf keer herhaald zal worden, vanuit alle mogelijke camerastandpunten én in slow motion. Na ons setbezoek dachten we dat Hole in the Wall wel enkele kandidaten lang grappig zou blijven, maar bij de eerste aflevering hadden we er na vijf minuten al genoeg van. En dan moesten er nog 55 volgen!

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content