Gaspard Augé

Bij het Franse danceduo Justice was de langharige, baardige Gaspard Augé degene die uit een archetypische seventiesband à la ELO naar omhoog leek gestraald. Aan de hoeveelheid symfonische stroop die hij over zijn eerste soloplaat uitsmeert, wordt dat vermoeden stilaan plausibel. Augé heeft het instrumentale Escapades opgetrokken uit retrofuturistische synthfantasieën en kitscherige operettewijsjes, alsof hij de oude tekenfilmgeneriekjes van Capitaine Flam of Goldorak wou heruitvinden. Bij momenten uitzinnig en bombastisch, een enkele keer ook oppervlakkig. Maar wie van de apero een lekker fout uurtje wil maken, kan zowel het slepende, doemerige Europa als het exuberante Hey! opvissen, Giorgio Moroder op een Gay Pride-praalwagen. Ook Force majeure, Rocambole en Belladone hebben punch.