Dvd: Cape Fear, 1962 (Columbia Tristar) van Jack L. …

Dvd:Cape Fear, 1962 (Columbia Tristar) van Jack L. Thompson. Cape Fear, 1991 (Columbia Tristar) van Martin Scorsese. The Crimson Rivers (Columbia Tristar) van Mathieu Kassovitz. In the Line of Duty (Hong Kong Legends) van Yuen Woo-Ping. Lethal Weapon 1, 2 en 3 _Director’s Cut (Warner) van Richard Donner.

Film: *** Extra’s: ** (Columbia Tristar)

De vorig jaar op het filmfestival van Gent vertoonde 70mm-kopie van Funny Girl demonstreerde pijnlijk de vergankelijkheid van kleurenfilm: van de rijkelijke textuur van de kostuums van Irene Sharaff, de somptueuze jaren ’20- en ’30-decors van Gene Callahan en de glorieuze fotografie van Harry Stradling bleef niet veel meer over dan een vuil roze brij. En het gaat hier nog niet eens om een film uit de oude doos _ Funny Girl dateert van 1968.

De Technicolor-restauratie nam drie jaar in beslag en het resultaat is dan ook spectaculair: de digitaal opgepoetste versie compleet met ouverture, intermission– en exit-muziek herstelt alle schade, zowel visueel als auditief (ook het originele zessporen-stereosysteem werd gerestaureerd).

Met deze muzikale biografie van de zangeres-comedienne Fanny Brice deed Barbra Streisand haar Broadway-triomf nog eens dunnetjes over. Ze kreeg meteen een oscar voor haar filmentree, die ook het musicaldebuut betekende voor veteraanregisseur William Wyler.

Je kunt Funny Girl bezwaarlijk een sierlijke musical noemen; eind van de jaren ’60 was dit al een ouderwets spektakel, maar wat gisteren gedemodeerd was, is vandaag tijdloos. Afgezien van enkele lelijke zoom-shots, waar in de sixties zelfs een classicist als Wyler niet kon aan ontsnappen, is deze showbizz ‘biopic’ voortreffelijk geregisseerd. En het wereldje van de vaudeville en de kitscherige revues van Florenz Ziegfeld (Walter Pidgeon) is mooi getroffen.

De extra’s staan helemaal in het teken van la Streisand. In Barbra in Movieland (10 minuten) zien we hoe het afgedankte Jersey Central Station in Hoboken getransformeerd wordt tot een heuse filmset en Babs met genereus decolleté door het beeld stormt, terwijl ze uit volle borst het zelfverheerlijkende Don’t Rain On My Parade krijst. (In deze korte documentaire zien we ook de onlangs overleden choreograaf en latere regisseur Herb Ross aan het werk). In This is Streisand neemt de adoratie van de steractrice gênante vormen aan: haar mond wordt vergeleken met die van de Mona Lisa, haar profiel met Nefertete. In Song Highlights kan je meteen zappen naar een handvol liedjes uit de film, maar niet naar het mooiste nummer: My Man.