Nu u al even de tijd hebt gehad om Django Unchained te gaan zien in de bioscoop, spookt ongetwijfeld dezelfde vraag door uw hoofd: was dat daadwerkelijk het glockenspiel van Jamie Foxx of ging het om een ridicuul grote zwongprothese? In elk geval: de studie ‘Mannelijk frontaal naakt in de film’ heeft er een nieuw hoofdstuk bij. Omdat het niet altijd blote tieten moeten zijn: zes blote piemels.
DE EERSTE: I AM CURIOUS (YELLOW) (1967)
VILGOT SJÖMAN
PAUZEKNOPWAARDIG : ***
Niet evident, de eerste commerciële, niet-pornografische fluit uit de filmgeschiedenis vinden. Heeft twee dagen googelen ons geleerd: vaag naakt is er al heel vroeg. Het Italiaanse Dante’s Inferno (1912) en het Duitse Kameradschaft (1931) – geen gay porn, vreemd genoeg – tonen naakte jongeheren op de achtergrond. Het exploitation- annex opvoedingsdrama Mom and Dad (1945), over een jong koppel ‘dat in de problemen komt’, licht een door geslachtsziekten geteisterd lid recht uit een docu – dat kon dan weer wel. Maar op de eerste seksueel geladen close-up is het wachten tot 1967, wanneer de Zweden – uiteraard, de Zweden – de filmkunst schandaliseren met I Am Curious (Yellow), waarin Lena Nyman het topje van Vilgot Sjöman kust. Een internationaal succes, dat spreekt. Daarna gaat het snel: de eerste naakte penis die u kent – de man, niet de penis – is die van Malcolm McDowell in If (1968); in 1969 gaat zelfs Amerika overstag, wanneer Robert Forster, later bekend van Jackie Brown, tijdens het rollebollen terloops full frontal gaat.
DE KORTSTE: FIGHT CLUB (1999)
DAVID FINCHER
PAUZEKNOPWAARDIG : *****
Waarmee we bedoelen: het kortst in beeld. Met een kwartseconde semi-erect pikkie – goed voor een frame of zes – telt Fight Club een van de kortste piemelshots in de filmgeschiedenis. Mocht u hem gemist hebben: het bewuste stuk is gemonteerd in de laatste scène, waarin Edward Norton en Helena Bonham Carter door het venster staan te kijken op de tonen van de Pixies’ Where Is My Mind? Geen gratuite johnson overigens, maar een knipoog naar Tyler Burdens opmerking in het begin van de film, waarin hij zegt als projectionist beelden van grote penissen doorheen kinderfilms te knippen, bij wijze van subliminale boodschap. De hamvraag blijft: wie is de Biggus Dickus in kwestie? Bij de release van de film werd Brad Pitt geopperd, maar dat bleek een loos gerucht. Edward Norton grapt op de commentaartrack bij de dvd – de enige die we ooit afgekeken hebben -: ‘David Fincher appears in all his own films.’ Schrijver Chuck Palahniuk meldt dan weer dat het zeker niet die van Pitt is, want die van iemand onbekend.
DE LANGSTE: BOOGIE NIGHTS (1997)
PAUL THOMAS ANDERSON
PAUZEKNOPWAARDIG : ****
Voor u zelfbewust naar beneden gaat staren: Marky Marks dertien inches – 33 centimeter volgens de Google calculator – zijn wel degelijk een prothese. De moeder van alle protheses om precies te zijn: Dirk Digglers dick is voor Boogie Nights wat Rosebud is voor Citizen Kane. De hele film lang, een rise and fall-verhaal van een jonge acteur in de porno-industrie van de jaren zeventig en tachtig, wordt het talent van Diggler verborgen gehouden, tot hij in de laatste scène zijn derde been bekijkt in de spiegel. ‘Ik heb hem nog altijd in mijn bureaulade’, zei Wahlberg enkele jaren geleden. ‘Ik heb weinig dingen bijgehouden, maar deze prop leek betekenisvol. Plus: af en toe haal ik hem eruit om vrienden in hun gezicht te slaan.’
Merk op: we hadden hier venijnig kunnen vaststellen dat de prothese geloofwaardiger speelde dan elke rol die Wahlberg sindsdien aannam. We hebben dat niet gedaan.
DE NAAKTSTE: EASTERN PROMISES (2007)
DAVID CRONENBERG
PAUZEKNOPWAARDIG: **
Twee dingen hebben wij onthouden van Cronenbergs fameuze badhuisscène. Eén: een jump kick in je blootje is nooit flatterend. Twee: je bent op je naaktst als je vijf minuten lang handdoekloos op leven en dood moet vechten met twee Tsjetsjeense gangsters – en in het bijzonder vanuit het altijd confronterende achterkant-van-je-balzakperspectief. Alle piemelgrapjes terzijde: het is ronduit briljant hoe Cronenberg de glorificatie van geweld onderuithaalde door Viggo Mortensen uit te kleden – en zo een nooit geziene kwetsbaarheid in de actiefilm introduceert. Cronenberg: ‘Ik zei tegen Viggo: “Wat gaan we met de handdoek doen?” Hij zei: “Ik ga het naakt moeten doen. Dat ligt voor de hand.” En dat was dat.’ ‘Ik heb er niet eens acht seconden over moeten nadenken of ik het wilde doen’, zegt Mortensen van zijn kant. ‘Maar ik was wel blij dat de scène maar twee dagen duurde – en geen zes zoals op voorhand was gezegd.’
DE GRAPPIGSTE: FORGETTING SARAH MARSHALL (2008)
NICHOLAS STOLLER
PAUZEKNOPWAARDIG: *
We geven het toe: het naakte mannelijke lid is in de eerste plaats grappig. Geen scène die dat beter bewijst dan de ellenlange break-up in Forgetting Sarah Marshall, waarin een fris gedouchte Jason Segel gedumpt wordt door zijn vriendin. Zij: ‘Put some clothes on.’ Hij: ‘Oh, would you like to pick out the outfit that you break up with me in?!’ Dat kapitein eenoog een humoristisch gegeven is, hadden There’s Something about Mary en Brüno al bewezen, maar niemand die dat zo nadrukkelijk uitbuit als producent Judd Apatow, die in 2007 de plechtige belofte maakt ‘voortaan in elke film een penisshot te steken’. Reden: de preutse reacties op de biegel in Walk Hard: The Dewey Cox Story, met de daaraan verbonden cockumentary voor de dvd-release. ‘Amerika heeft schrik van de penis, en ik ga het eroverheen helpen’, aldus een nobele Apatow. Toeval of niet: zelden zo veel pene gezien als de voorbije vijf jaar, van Michael Fassbenders kniezwengel in Shame tot de eerste blauwe cgi-pielemus in Watchmen. Gouden tijden, we zeggen het u.
DE MEEST NARCISTISCHE: THE BROWN BUNNY (2003)
VINCENT GALLO
PAUZEKNOPWAARDIG:
Er was de bevreemdende periode waarin Harvey Keitel Junior meer wel dan niet in beeld kwam – The Piano, Bad Lieutenant en Ulysses’ Gaze om de belangrijkste te noemen. Een rol die vervolgens werd overgenomen door de light saber van Ewan McGregor in onder meer Trainspotting, The Pillow Book, Velvet Goldmine en Young Adam. En toch gaat er niemand over Vincent Gallo, die in een vlaag van roedetrots eigenhandig een scène in The Brown Bunny schrijft waarin Chloë Sevigny zijn piet in haar mond moet steken. Bij de release wordt benadrukt dat de scène zonder trucage plaatsvond, wat Sevigny’s carrière doet imploderen. Maar het meest geinige is dat in 2007 ene Frank Scheck, criticus van de NY Post, suggereert dat Gallo een prothese vasthield. Gallo schrijft woest een lezersbrief, waarin hij oppert Schecks ‘moeder, zus of vrouw een kijkje te laten nemen’ en speculeert dat Scheck naar alle waarschijnlijkheid zelf een ‘kleine, lelijke penis heeft en daarom moet geloven dat de mijne niet echt is’. Jup: lul van het jaar.
DOOR GEERT ZAGERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
