DE STEM VAN SCHOONHEID. ‘TANT DE BELLES CHOSES’ VAN FRANCOISE HARDY is een luisteralbum dat de soundtrack levert bij de vallende bladeren.

TANT DE BELLES CHOSES

(VIRGIN/EMI)

Françoise Hardy ****

The Rolling Stones krijgen naar verluidt geregeld vers bloed toegediend, en daarom kunnen ze nog steeds probleemloos monstertournees afhaspelen. Bij generatiegenoot Françoise Hardy is die injectie enkel figuurlijk. Bij de millenniumwende nam het voormalige Franse sixtiesicoon Clair-Obscur op, een album dat haar artistieke renaissance markeerde. De sterke teksten, vanouds haar handelsmerk, werden ondersteund door een verstandig gedoseerde, eigentijdse productie, terwijl de jonge muzikanten waarmee ze zich sinds Le danger uit 1996 graag omringde zich in dienst van haar stem stelden. Hardy – een hevige fan van dEUS, Soulwax, Radiohead en Grandaddy – had op Le danger de rockmuziek omhelsd, om vervolgens te moeten vaststellen dat haar fluwelen vocalen zich niet echt tot dat genre leenden.

Werden voor het gevarieerde Clair-Obscur nog drie liedjes uit de jaren dertig opgediept, Tant de belles choses kiest resoluut voor pennenvruchten die nog nat zijn van de inkt. Wellicht daardoor vormt de plaat een coherent geheel. Het is een ingetogen, elegant en traag luisteralbum, door de sfeervolle productie weemoedig en herfstig in de verf gezet. De kleuren zijn akoestisch, de toon soms uitgesproken jazzy, zoals in La Folie Ordinaire (haar toegestopt door Ben Christophers), À l’ombre de la lune (met gemoedelijke gipsygitaar van zoon Thomas Dutronc) en Grand Hôtel. Strijkers en piano slaan zich als een warm deken om de chanteuse in Tard dans la nuit. Perry Blake is als songschrijver getypecast in Moments en So many things – Hardy’s gebroken Engels maakt het gek genoeg perfect af. Levendige songs die eruit springen zijn Un aire de guitare (met Spaanse gitaar in de hoofdrol) en het titelnummer, dat een iets vinniger popgeluid laat horen. In de wetenschap dat op Clair-Obscur net de afwijkingen – zoals de duetten met Iggy Pop en de onbekende Kameroense bard Ol – de charme bepaalden, is dit album misschien iets minder verrassend. Dat neemt niet weg dat dit méér dan degelijk vakwerk is. Het is te hopen dat jonge fans van Carla Bruni ook eens de moeite nemen om naar haar peetmoeder te luisteren. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content