1 Vroeger werd je bepaald door de sociale groep waar je uit kwam, nu heb je een gecompliceerde identiteit, zegt een van de personages in je boek. Leuk, denk je dan. Of toch niet?
Franca Treur: Niet per se. Mensen worden niet meer gedefinieerd door hun afkomst. Je bent wat je van jezelf maakt, dus je werk bepaalt nu grotendeels je identiteit. In je baan moet je jezelf uitdrukken, bijna zoals een kunstenaar dat doet. Dan moet je dus een geweldige, op jou toegesneden baan hebben, maar dat is natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. In relaties zie je hetzelfde. Mensen spiegelen zich aan de romantische liefde zoals die in films of boeken wordt getoond, terwijl hun eigen situatie natuurlijk nooit precies zo is. Je moet accepteren dat jouw relatie anders is, maar daarom niet minderwaardig. Door je vast te klampen aan mythische voorbeelden organiseer je je eigen ongeluk.
2 Is dat niet van alle tijden?
Treur: Allicht. Een van de functies die religie had, was verbetering van de geest. Het zit in de mens om te kijken naar voorbeelden en te streven naar iets beters. En dus ook om ongelukkig te zijn omdat een doel niet haalbaar blijkt. Maar volgens het personage Loek mag dat geen reden zijn om geen ambities meer te hebben: uit ambitie komen mooie dingen voort, zoals kunst.
3 Op een bepaald moment – de filmcommissie heeft beslist dat een van hun personages gekleurd moet zijn – keert Loek zich tegen de hedendaagse politieke correctheid. Waarom heb je dat erin gestoken?
Treur: Het stel krijgt ermee te maken. Toen ik aan dit boek werkte, ging het in de media erg vaak over diversiteit en culturele toe-eigening. Daar kon ik niet omheen, want mijn personages maken een film. Ik vond een pragmatisch standpunt wel leuk om te onderzoeken. Je moet zaken uitvergroten, anders slaat zo’n onderwerp dood door subtiliteit. Dus laat ik Loek inderdaad opwerpen dat hij een film wil maken die ook door conservatieven gewaardeerd zal worden en die niet alleen in een paar grote steden draait. Vooral film is onderhevig aan bemoeienis, heb ik al ervaren, omdat je als filmer natuurlijk geld nodig hebt en geldschieters inspraak willen. Toen mijn roman Dorsvloer vol confetti verfilmd werd, ging het net zo. Daar zat geld in van de NTR, een Nederlandse publieke omroep, en dus wilde die ook inspraak in alles.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
