De claxon van Clarkson – De ‘Top Gear’-presentator trekt in zijn nieuwe boek van leer tegen alles wat hem ergert. En dat is nogal wat.

Jeremy Clarkson, Penguin 288 blz., euro31,40.Enkele weken geleden stond Jeremy Clarkson nog eens in het oog van de storm. In de eerste aflevering van het twaalfde seizoen van Top Gear moest de presentator plaatsnemen achter het stuur van een tientonner, en terwijl hij aan het rijden was, bracht hij op geheel eigen wijze hulde aan het beroep van vrachtwagenchauffeur. ‘Dit is echt heel zwaar’, aldus Clarkson, ‘en dat zeg ik niet om de truckers te paaien. Schakelen, schakelen, schakelen, in je achteruitkijkspiegels kijken, een prostituee vermoorden, schakelen, schakelen, moorden. Op één dag moet je zwaar werken.’

Clarksons ‘grap’ was een toespeling op de zaak-Steve Wright, een truckchauffeur die in 2008 tot levenslang werd veroordeeld vanwege de moord op vijf prostituees een paar jaar geleden in Ipswich. Maar bij veel kijkers schoot de opmerking in het verkeerde keelgat: enkele dagen na de uitzending waren er bij de BBC al ettelijke honderden klachten binnengelopen, en verenigingen die zich met de problematiek rond prostitutie bezighouden, vonden dat Clarkson de moorden banaliseerde.

Het is niet de eerste keer dat Clarkson in opspraak komt – net voor de rel met de truckers was er ook commotie rond een filmpje waarin de man enkele flitspalen opblies en een antieke bus in de prak reed – en het zal ook niet de laatste keer geweest zijn. Maar zijn grote mond en gebrek aan respect voor de politieke correctheid levert Clarkson in Groot-Brittannië ook een trouwe aanhang op. Ten bewijze: van The World According To Clarkson, een reeks boeken die Clarksons krantencolumns bundelt, worden over het Kanaal telkens miljoenen exem-plaren verkocht.

Het derde deel draagt de schrijver op ‘aan de milieubeweging, de Amerikanen en de commissie voor gezondheid en veiligheid, omdat ze me zoveel geven om over te schrijven’. Dat vat zijn belangrijkste doelwitten ongeveer samen: de ‘groene jongens’, ‘fat Americans’ en vooral bureaucraten die allerlei regeltjes opleggen, of ze nu uit Groot-Brittannië komen of uit ‘Brussels’. Maar hij heeft het ook over het lelijkste woord uit de Engelse taal ( ‘beverage’, blijkbaar), de teloorgang van de Britse talkshow, het idiote gedrag van het publiek op rockfestivals en duizend andere dingen die hem ergeren.

De pitbullstijl van Clarkson en zijn onwrikbare overtuiging dat hij gelijk heeft, zorgen ervoor dat dit boek het best in kleine dosissen te genieten valt. Maar in de tirades zit soms een grond van waarheid en vaak is hij ook gewoon grappig. Als hij het bijvoorbeeld heeft over een vliegtuigtrip waar hij vlak bij een krijsende baby zat en het kindje als ‘a huge lung covered only in a light veneer of skin’ omschrijft, kun je niet anders dan glimlachen.

Stefaan Werbrouck