Flessenpost uit Reykjavik

Eerste zin Onze vlieger is gevlogen, na drie jaar trouwe dienst.

þórarinn, zoals de vlieger uit bovenstaande zin heette, was de vogelverschrikker die het gezin van Laura Broekhuysen in de woeste IJslandse walvisbaai beschermde tegen de valse noordse sterntjes die ongegeneerd in hun hoofd kwamen pikken. Wonen op IJsland, zo weet de Nederlandse Broekhuysen na zeven jaar huwelijk met een IJslander, zal voor haar altijd iets exotisch blijven maar ook een inspiratiebron, want Flessenpost uit Reykjavik is al haar derde boek over het eiland. In korte essays die onder meer focussen op de identiteit en de taal van haar nieuwe vaderland, toont ze de werkelijkheid achter het land van gletsjers en geisers, waar je steeds een immigrant blijft en je niet te veel interesse in je medemens mag betonen als je niet als een nieuwsgierig aagje weggezet wilt worden. IJsland resoneert nog het best met Morton Feldmans beruchte, zes uur durende tweede strijkkwartet, aldus Broekhuysen. Wanneer je je eraan overgeeft, hoor je het water, zie je de bergruggen en voel je de luchtdruk. Heimwee heeft ze soms wel, maar aan terugkeren naar het benepen Nederland denkt ze niet. Eens op IJsland voeg je je naar de ruimte en kom je met minder niet meer toe, schrijft ze, ‘zoals sommige reptielen groeien wanneer ze in een groter aquarium worden gezet’.