KOORKNAPEN-ROMANTIEK. DIGITAAL VERKLEINDE BORSTEN, XTC-ZWETENDE DJ’S, SPACECAKE VRETENDE TIENERS, ACTIESCèNES MET EEN BAARD EN EEN LICHTEND PAD. KORT MAAR GOED: DE FILMS VAN DE WEEK.

ANGELA ROBINSON

MET LINDSAY LOHAN, MICHAEL KEATON EN MATT DILLON

MICHAEL DOWSE

met Paul Kaye, Mike Wilmot en Betriz Bartada

FERNANDO EIMBCKE

WES CRAVEN

MET CHRISTINA RICCI, JESSE EISENBERG EN

JOSHUA JACKSON

FERNANDO E. SOLANAS

Herbie: Fully Loaded (0)

We hadden ons nog zó voorgenomen om zedig te zwijgen over het feit dat de miraculeus gegroeide borsten van tienerprinses Lindsay Lohan hier digitaal werden verkleind – we kid you not. Maar waar hadden we het anders over moeten hebben? Over het feit dat Disney na twintig jaar haar film-franchise rond Herbie de gekke kever opnieuw van de schroothoop heeft geschraapt? Over het verhaaltje, een portie voorgekauwde, met koorknapen-romantiek ge-injecteerde sitcom waarin een meisje het tot gevierd racepiloot weet te schoppen? Of over het feit dat Matt Dillon, de king of cool van de jaren tachtig, zich zowaar liet strikken voor de veeleer gênante dan leuke bijrol als Lohans macho-rivaal? Een plompe roestbak van een tienerkomedie, waarvan zelfs de koplampen het laten afweten.

It’s All Gone, Pete Tong *

Een mockumentary die de mensheid eraan herinnert dat dj’s geen artiesten zijn, maar XTC en Red Bull zwetende jukeboxen die met andermans plaatjes knoeien, kan sowieso op onze sympathie rekenen. Maar helaas begint de gimmick – inclusief nep-interviews, backstage footage en reality-soap – al na een half uurtje te vervelen, zeker wanneer de spoof plots wordt ingeruild voor een dramedy over een dove, kapotgefuifde en naar de marge van de hitlijsten verbannen DJ (Paul ‘Dennis Pennis’ Kaye), die zich ondanks zijn handicap alsnog tot techno-koning van Ibiza weet te kronen. Het zwakke broertje van This is Spinal Tap, maar dan met smeulende draaitafels en zonnebankbruine beatboxen in plaats van ontploffende drummers en rockers in spandex-pakjes.

Temporada De Patos *

Stijl heeft de Mexicaanse regisseur Fernando Eimbcke op overschot, gelet het contrastrijke zwart-wit, de nauwgezette composities en de soepele montage van deze slacker-komedie. Alleen weet hij in zijn fraai gestileerde oppervlak jammergenoeg weinig tot geen rimpels van ontroering, empathie of jolijt te trekken. Temporada de Patos – ‘eendenseizoen’, volgens ons met tequila en zonnecrème besmeurde woordenboek Spaans – houdt het immers bij improvisatorisch ogende snapshots met als rode draad: drie tieners die de verveling van een luie zondagmiddag trachten te bekampen met het spelen van videogames, het bakken van een spacecake en het jennen van een pizzakoerier. Resultaat: Jim Jarmush Light voor de Playstation-generatie.

Cursed (0)

Het Scream-team – regisseur Wes Craven en scenarist Kevin Williamson – waagt zich nog maar eens aan een horrorparodietje, dit keer over bloeddorstige weerwolven (zijn er andere?) die overdag over de straten van Hollywood trippelen en daarbij de gedaante van ’teenmeat’ Christina Ricci en Jesse Eisenberg aannemen. Helaas is het vet duidelijk van de soep. De ironische oneliners, de ijskoude chills en de bijtende referenties die Scream nog tot lekkere popcorn-thrash wisten te vermalen, vallen op één wolvenpoot te tellen, terwijl de actiescènes een even lange baard hebben als de hondsdolle beesten. De rigide zelfcensuur van de producenten – die met alle geweld een KNT-quotering wilden vermijden – zal de zaken wel evenmin vooruitgeholpen hebben. In navolging van Craven en Williamson distantiëren ook wij ons dan ook volledig van deze film.

Memoria Del Saqueo **

De geëngageerde documentairemaker Fernando Solanas zetelde ooit in het Argentijnse parlement en hield daar naast zes schotwonden ook een kloeke reputatie als criticaster van zonne-president Carlos Menem aan over. Over de inhoud – de recente sociale genocide in het ooit welvarende Argentinië en haar door en door corrupte politieke bestel – kan Solanas dan ook een aardig, grondig gedocumenteerd woordje meepraten. Maar jammer genoeg ontbreekt het de man aan filmisch metier, waardoor de argumenten elkaar wel eens dreigen te verstikken. Niettemin: een must voor wie nog steeds gelooft in de onkreukbaarheid van de democratie en het lichtende pad van het ultraliberalisme.

Dave Mestdach