De horror! De horror! JAN VERHEYENS FILMNIGHT SPECIAL IS BESCHIKBAAR OP DVD, een collectie van puike, niet zo puike en compleet foute horrorfilms. een bloedleuk idee!

(KanaalTwee/Dutch FilmWorks)

FILM: **

FILM: **

FILM: *

FILM: ***

FILM: 0

EXTRA’S: **

FILM: *** Extra’s: *

(A-Film)

FILM: *** EXTRA’S: **

(Boomerang/Dutch Film Works)

FILM: **** Extra’s: **

(Boomerang/A-Film)

DE HORROR! DE HORROR!

Filmnight SpecialLimited 6 DVD Edition

Dubbel-dvd 1 The Hills Have Eyes

Wes Cravens even onhandige als bizarre aanval op de Amerikaanse familiewaarden van eind jaren ’70, in het verlengde van Tobe Hoopers The Texas Chainsaw Massacre. Een gezin valt ten prooi aan een volstrekt kierewiete bende gemuteerde kannibalen, maar vooral de hond moet het ontgelden! Luister vooral naar Verheyens intro over de wijze waarop het vervolg van deze nooit-voor-een-vervolg-voorbestemde film zich aan het origineel bindt!

Ringu

De cultklassieker van eind jaren negentig, Hideo Tanaka’s later als The Ring overgedane mix van The Innocents en Videodrome, als we zo genereus mogen zijn. Een videocassette zaait angst en dood, want als je ze bekijkt, krijg je meteen een telefoontje waarin iemand je vertelt dat je nog maar een paar dagen te leven hebt. Aanvankelijk niet meer dan de suggestie van wat vreselijk verwrongen dode gezichten, komt de film goed los als het gemene wicht in beeld komt en er toch een rilling over je ruggengraat kruipt. Sadako rules, de finale iets minder, maar dit was beslist een monstersucces voor de horror. In een mum van tijd was er een sequel en prequel, maar niets was eigenlijk equal.

Dubbel-dvd 2 Ebola Syndrome

Anthony Wong is een notoir acteur van Category 3, het Hongkongs alternatief voor de net-niet- X-rated films. Hij vindt de al even beruchte regisseur Herman Yau in dit tegelijk bevreemdend en vervelend, stuntelig en efficiënt gedraaid, hilarisch zwak en uiterst doeltreffend geacteerd stukje exploitation, over een Chinees die in Afrika een Zulu verkracht en terugkomt met het ebolavirus. Jawel, het is nog gekker dan het klinkt.

The Beyond

Lucio Fulci, maker van het ongepast getitelde Zombi 2 (het vervolg op Zombi, Argento’s cut van Romero’s Dawn of the Dead), weet onheil verdorie goed te spellen in dit waanzinnige, verstikkende verhaal dat in Louisiana van 1927 naar 1981 switcht en de zeven poorten van de dood opent in één of ander hotel. De soundtrack is pure hell.

Dubbel-dvd 3 Intensive Care

Bijgezet in het pantheon van de wansmaak, een onvervalste Nederlandse horrorklassieker die al zijn geld stak in de casting van George ‘Naked Gun’ Kennedy (voorheen uiteraard een erg verdienstelijk acteur) en dus geen cent overhield om special effects te creëren of om aan Koen Wauters’ gat te krabben.

De extra’s voor deze even willekeurige als noodzakelijke greep uit het horroraanbod van de laatste 25 jaar zijn natuurlijk Verheyens intro’s (geen nood, je kunt de films ook zonder zien), een combinatie van gedetailleerde situering, lustige spot en vaak erbarmelijk camerawerk. Geen enkele van de vijf films heeft een extra op de eigen schijf staan, behalve The Hills Have Eyes, waar we op een commentaar van Wes Craven en producent Peter Locke worden getrakteerd. De extra’s staan namelijk op een zesde bonusdisc met biografieën, fotogalerijen en kleine aardigheden zoals Sadako’s film uit Ringu die je afzonderlijk kunt bekijken – en die toch eens moet worden vergeleken met die van Verbinski. Er is ook vier minuten besteed aan de vergelijking van Cravens’ eerste R-cut en de huidige van The Hills Have Eyes, en in ‘ Intensive Care: Behind The Scenes‘ gaan we 18 minuten achter de schermen, zelfs voor een kort interview met acteur George Kennedy en producent Ruud Den Dryver. Maar de echte vedette is niet te bespeuren: waar zat Koen Wauters voor een onvervalste commentaar? Wat een gemiste kans! Dan maar trailers kijken met een mooie portie Abel Ferrara achteraan: Black Angel, Dahmer, Flashback, The Gate, Giant Spider Invasion, Kakashi, Mark Of The Devil, Sleepless, Blackout, Alone, The Addiction, Female Vampire, Driller Killer en Fear City.

Society (1989)

Film. Producent Brian Yuzna gaf midden jaren tachtig het toen met gillende tieners bevolkte en tot ironische humor verwaterde horrorgenre een schop voor zijn kont met het verkwikkende Re-Animator. Hij kroop voor het eerst zelf in de regiestoel voor Society, een waanzinnige horrorfantasie voor de ziekelijken van geest onder ons. Zoals de titel doet vermoeden, gaat Society over een (zeg maar ‘de’) gemeenschap, waar de machtigen en rijken machtiger en rijker worden ten nadele van minderbedeelden en de anarchisten. Het klassenverschil heeft er nog nooit zo vies uitgezien als in Society. Incest (metafoor voor het familiekapitaal?) en hebzucht leiden hier letterlijk tot een orgie van vleesversmelting. De scènes waar zuslief door de benen van mama komt piepen en aan de rebellerende zoon vraagt of hij nog anale fantasieën gekoesterd heeft, of die waar de vader vanuit zijn derrière ‘ You’re right, I’m a butthead‘ roept, zijn klassiekers. In de finale weet je niet of je van walging naar het kotszakje moet grijpen, dan wel met de brede glimlach de eindgeneriek moet volgen. In het geval van Society werkt de glimlach bevrijdend.

Dark Water (2001)

Film. Hideo Nakata is hot in Hollywood. De remake van Ringu scoorde niet onaardig aan de kassa, en zelf regisseert hij de Hollywoodversie van Ring 2. Bovendien is de Amerikaanse versie van Nakata’s Kaosu, Chaos (met Robert De Niro en Benecio Del Toro in de hoofdrollen) in productie en ook voor Dark Water werden de rechten door een Amerikaanse major aangekocht. Voor het meermaals bekroonde Dark Water baseerde Nakata zich, net zoals voor Ringu, op een verhaal van Kôji Suzuki. Ook Dark Water is een modern spookverhaal. Het vindt zijn oorsprong in stedelijke angst en terreur. Dark Water is inhoudelijk, stilistisch en structureel superieur aan ‘de dodelijke video’-prent. Meer nog dan in Ringu is het surreële verstrengeld met de dagelijkse realiteit. Een alleenstaande moeder wordt geterroriseerd door spookbeelden van een meisje dat de leeftijd heeft van haar dochter. Maar is het vreemde gedrag van haar dochter het resultaat van dezelfde spookverschijningen, of lijdt het meisje onder de scheiding van haar ouders? Nakata laat hier niet na de onderdanige situatie van de vrouw in de Japanse samenleving aan te kaarten. Ook het nijpende woonprobleem en de krappe behuizing ( Dark Water speelt zich hoofdzakelijk in een appartementsblok af) zijn hier meer dan alleen maar decor. Het gebruik van koele blauwe kleuren accentueert daarbij niet alleen de troosteloze situatie van de protagonisten. Het creëert tevens een ongemakkelijke en onheilspellende sfeer, waardoor de in okergeel gedrenkte flashbacks en bovennatuurlijke verschijningen hun effect niet missen. Ondanks de surreële horror overheerst melancholie in Dark Water, want voor het kind is het verlies van de ouders en/of de breuk van haar familie meer angstwekkend dan een spookbeeld.

Extra’s. Alles wat u ooit wilde weten over Hideo Nakata maar nooit durfde vragen, wordt verspreid over twee reportages met interviews. Verder nog een confrontatie tussen Nakata en Vincenzo Natali ( Cure, Cypher), een kort interview met de componist en een tweeëndertig pagina dik boekje vol foto’s en teksten.

Dolls (2002)

Film. Dolls is Takeshi Kitano’s meest lyrische, meest sobere, meest emotionele en stilistisch meest pure film sinds Hana-Bi (1997). De poppen uit de titel verwijzen naar de poppen uit het bunrakutheater, een klassieke vorm van theater in Japan. Met meer dan honderd bunrakustukken op zijn conto, is Monzaemon Chikamatso (1653-1724) de grootmeester van het bunrakutheater. Zijn tragische liefdeshistories – met vooral dubbele zelfmoorden en gesaboteerde of fatale romances – liggen aan de basis van Dolls. Ze vormen de link tussen het traditionele Japan en het Japan van vandaag, waar de drie kriskras door elkaar gemonteerde vertellingen van Dolls zich situeren.

In Dolls staat gedoemde passie staat centraal. De prachtige kostuums van de modeontwerper Yohji Yamamoto accentueren zowel het historische karakter als het theatrale gegeven van Kitano’s vertrekpunt. Zijn levendige regie is echter nooit theatraal. De melancholisch klinkende soundtrack van huiscomponist Joe Hisaishi harmonieert met de verpletterend mooi gefotografeerde natuurbeelden. De tragiek van de drie liefdesverhalen indachtig, weerspiegelt die natuur, in al haar vergankelijkheid en bloei, de getormenteerde verlangens van de personages.

Extra’s. De twee van elke commentaar en dialoog gespeende documentaires (één van op het filmfestival van Venetië en één van tijdens de opnames) zijn leuke souvenirs, maar reveleren niets. Het uitgebreide interview met Kitano, met de acteurs en met Yamamoto compenseren ruimschoots.

Jo Smets