Keiharde actie, cynische gangsters en stoere hoeren in digitale zwart-wit- decors: welkom in ‘Sin City’, de donkere stripverfilming van Robert Rodriguez en Frank Miller. Door Dave Mestdach

Stripicoon Frank Miller en de film: het leek nooit wat te zullen worden. Midden de jaren ’80 liet hij zich na zijn cynische Batman-herwerking The Dark Night Returns heel even het hoofd op hol brengen door Hollywood. Hij werkte de scenario’s uit voor Robocop 2 en 3, maar toen hij zich niet meer herkende in de finale versies van de films, keerde hij terug naar zijn eerste liefde, met een project waarin hij zichzelf volledig liet gaan: een hondsbrutale zwart-witstrip over een donkere en in verderf vervallen stad: Sin City. Hollywood trok hem weer aan de mouw voor een verfilming, maar Miller hield de boot af. Voor Daredevil en Elektra wilde hij zich nog wel engageren, maar van Sin City moesten ze afblijven. Tot Robert Rodriguez, een fan van het eerste uur, hem begon te stalken, en al zijn bezwaren wegwerkte door hem tot scenarist, producer én coregisseur te bombarderen. Het resultaat mag gezien zijn: een bikkelharde, heerlijk groteske actieprent vol door corrupte flikken, sensuele femmes fatales en cynische gangsters, met zichtbaar genoegen vertolkt door Hollywood’s finest: Bruce Willis, Clive Owen, Benicio del Toro, Mickey Rourke én Elijah Wood.

Kenden jullie mekaar al voor ‘Sin City’?

Robert Rodriguez: Niet persoonlijk, nee. Ik betaalde wel al jaren zijn rekeningen door als diehard-fan al zijn boeken te kopen, zelfs de reissues. Alles van Sin City heb ik in tienvoud.

Ik was vroeger zelf striptekenaar en Frank was zo’n beetje mijn idool.

Frank Miller: Ik had nooit van Robert gehoord, maar intussen heb ik een en ander goedgemaakt. Ik heb nu al zijn films op dvd, zélfs de special editions.

Hoe ging dit project van start?

Rodriguez: Ik liep al lang met de idee rond om Sin City te verfilmen, maar Frank weigerde te verkopen. Uiteindelijk knutselde ik dan maar zonder zijn toestemming een kortfilmpje in elkaar, in de hoop hem daarmee te overtuigen. En dat lukte ook.

Miller: Ik wilde niet dwars liggen, maar Sin City is de strip die me het nauwst aan het hart ligt. Daarom wilde ik garanties dat de film er geen flauw afkooksel van zou worden. Het is Kuifje niet, hé. Er komt nogal wat expliciet geweld en taalgebruik in voor, en daar zijn ze in Hollywood vreselijk voor beducht. Ik was sceptisch, zeker als ik zag wat voor misbaksels ze van Daredevil en Elektra maakten.

Met ‘Sin City’ voel je je niet verraden?

Miller: O nee, helemaal niet. Robert draaide Sin City met een bescheiden budget in zijn eigen filmstudio. Dat was de enige manier om dicht bij het verhaal te blijven. Een grote studio had er meteen een leger marketeers op losgelaten, met alle gevolgen vandien.

Rodriguez: Gelukkig konden we dankzij de digitale technologie artistiek volledig onafhankelijk werken. Niemand kwam ons vertellen wat kon of niet. We deden alles zélf. Met traditionele middelen hadden we de strip nooit zo getrouw kunnen verfilmen.

Miller: Ach, film is dood. De toekomst is digitaal, daar ben ik heilig van overtuigd. Je kunt je fantasie de vrije loop laten, je kunt gommen, bijkleuren en manipuleren én het kost allemaal niet de minste moeite. Iets intikken op de computer is vaak al voldoende om de contrasten en de belichting te veranderen, en een scène een compleet andere feel te geven. Om hetzelfde effect live te creëren op een set, ben je dagen in de weer met spots en lichtmeters.

Jullie hebben de film samen geregisseerd. Leverde dat geen problemen op?

Rodriguez: Totaal niet, we zaten helemaal op dezelfde golflengte. Frank zorgde ook niet alleen voor het scenario. Hij stond voortdurend op de set om de acteurs raad te geven en was overal van erg dicht bij betrokken. Ik had het belachelijk gevonden om hem niet als coregisseur in de credits te vermelden.

De director’s guild dacht daar kennelijk anders over.

Rodriguez: Precies. Blijkbaar was het tegen hun regels, dus werd ik uit de gilde gezet. Nu, ze doen maar. Quentin Tarantino en George Lucas zijn evenmin lid, dus ik ben in goed gezelschap. (lacht) Het enige verschil is dat ik me niet meer kan verzekeren tegen verlies en dat ik geen oscar meer kan winnen.

Miller: Ach, die had je toch nooit gewonnen. Ik zie je nog niet meteen een digitale Forrest Gump maken ( lacht).

Quentin Tarantino staat als ‘special guest director’ vermeld. Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Rodriguez: Quentin heeft op mijn verzoek een paar scènes geregisseerd omdat ik hem wilde tonen hoe je digitaal moet werken. Tot nog toe verfoeide hij dat, vandaar ook dat hij zo lang aan Kill Bill zat te knoeien. Van zijn kant gaf hij ons af en toe advies en hield hij Mickey Rourke in de gaten. ( lacht)

Mickey Rourke, Bruce Willis, Jessica Alba, Clive Owen: hoe kregen jullie zo’n indrukwekkende cast bijeen?

Rodriguez: Per telefoon. Even bellen, een afspraakje maken en klaar. De meesten zeiden meteen ‘ja’, wellicht omwille van Franks boeken. Hij heeft echt waanzinnig veel fans.

Dave Mestdach