Filip Joos (36) is voetbalcommentator, sportjournalist,amateurvoetballer en notoir trui-met-kapdrager.Hij is elke maandag te zien in ‘Studio 1’ op Eén.

Die bal ligt voor de hand, zeker? Voetbal heeft een prominente plaats in mijn leven. Het is mijn baan, waarmee ik veel uren in de week bezig ben en die ik ook nog eens doodgraag doe. En ik shot ook zelf. Vandaar de voetbalschoenen: ik speel nog altijd in eerste provinciale bij Kemzeke. Al begin ik stilaan toch een beetje te vrezen dat het einde van mijn carrière in zicht is – ik ben tenslotte al 36. Tegenwoordig kan ik het wel relativeren, maar toen ik klein was, lag dat toch anders. De nacht voor een Belgische ploeg een Europacupmatch speelde, sliep ik nauwelijk, om maar een voorbeeld te geven. En ik ben absoluut geen agressieve jongen, maar de keren dat ik het dichtst bij vechten heb gestaan, was op een voetbalplein. Voetbal was alles voor mij, en dan verlies je al eens uit het oog dat er in het leven ook andere dingen zijn.

‘Is dit het nu?’, durf ik al wel eens te denken als ik ’s avonds na een heel slechte wedstrijd terug naar Antwerpen rijd. ‘Ga ik me de rest van mijn leven met een spel bezig houden?’ Maar goed, dan zie ik weer een fantastische Standard – GBA, en ben ik alweer vergeten dat ik ooit aan mijn baan heb getwijfeld. Ik ben ook bang voor verandering, denk ik. Ik ga bijvoorbeeld altijd in dezelfde bistro eten, en dan bestel ik nog eens bijna altijd hetzelfde gerecht. Weet je, ik ben nogal vatbaar voor melancholie – het hoofd in de wolken, zoals je op de tekening kunt zien – en ik heb schrik dat ik de eerste dag nadat ik deze job zou hebben opgegeven al weer naar het verleden zou hunkeren. Op termijn zie ik mezelf misschien nog wel iets doen als Phara en Lieven Van Gils – zeer goede televisie overigens – maar het voetbal zou ik er nooit voor kunnen opgeven.

Waar die wereldbol voor staat? Geografisch ben ik niet bijzonder sterk, maar die stip zou Addis Abeba moeten voorstellen, de hoofdstad van Ethiopië. Als alles goed gaat, zou ons adoptiekindje binnenkort van daar komen. We zijn al twee jaar met de procedure bezig, en hopelijk komt de adoptie dit jaar eindelijk in orde. Dat wordt mijn leven voor de komende jaren – ik weet nu al dat trainen en zelf voetballen dan waarschijnlijk onmogelijk worden. En ik heb er geen probleem mee: ik heb ondertussen genoeg in mijn leven om het voetbal te kunnen relativeren. Ik ben een gelukkige man – die glimlach staat daar niet voor niets.

GEERT ZAGERS