Feist voor oog en oor – Laat de kurken knallen: er is een Canadese chanteuse opgestaan die Celine Dion en Alanis Morissette – eindelijk – kan doen vergeten.

The Reminder Polydor/Universal folk

Ooit had Leslie Feist emplooi in punkbands die wereldberoemd waren in het speciaal voor toekomstloze punkbands bestemde cafécircuit van Toronto. Een aaneenschakeling van heilloze drenkplaatsen waar een beleefdheidsapplausje algauw voor een staande ovatie doorgaat en the sweet smell of success jammerlijk verward wordt met de geur van verschaald bier en uitpuilende asbakken. Kortom, ze scharrelde maar wat rond in de Canadese underground. Tot ze met ene Chilly Gonzales begon te scharrelen. Behalve in haar priemende blik en dito decolleté zag de producer wel wat in de zomerse folkliedjes die Feist in haar kelder bij elkaar schreef.

Zijn buikgevoel – of, zo u wil, onderbuikgevoel – heeft hem niet bedrogen: de songs die hij met haar opnam en onder de titel Let It Die aan de wereld openbaarde, vonden in geen tijd hun weg naar zo’n half miljoen huiskamers. Dat haar debuutplaat Monarch twee jaar eerder nog op een muur van onverschilligheid botste, was snel vergeten: met Let It Die maakte Feist haar joyeuse entrée in de hoogste echelons van de muziekwereld. Een arendsoog dat in de lente van 2004 een convenabel muziekmagazine kon spotten waarvan la Feist niét met priemende blik en dito decolleté de cover tooide.

Fast forward naar 2007, het jaar waarin de Canadese chanteuse de wereld tracht te herinneren aan haar bestaan met het toepasselijk getitelde The Reminder. De lichtjes overbodige remix- en rariteitenplaat Open Season van vorig jaar bedekken we dan ook graag met de mantel der liefde. Op The Reminder geen covers van de Bee Gees of Ron Sexsmith zoals op Let It Die, maar met die laatste landgenoot heeft ze wel het door een pianoriedel gestutte soulnummer Brandy Alexander geschreven, meteen ook het enige nummer dat op deze plaat aan de cheesy listening van Norah Jones herinnert.

Voorts dringen zich enkel vergelijkingen op met uitstekend volk als Carole King, Cat Power, Joanna Newsom en – akkoord, het is een twijfelgeval – Björk. Ook op The Reminder staat immers de heerlijk hese sopraan van Feist centraal. Rond die fragiele stem wordt dertien keer een wonderlijk web van jazzy percussie, subtiele gitaaraanslagen en weemoedige trombonestoten geweven, nu en dan ragfijn afgebiesd met elektronische franjes.

Leen uw oor maar een keer aan My Moon My Man en u krijgt een sterk staaltje frivole sixtiespop terug. Of haal eens een frisse neus in The Park, een met vogelgetsjirp en blazers aangekleed fluisterliedje dat Carla Bruni gifgroen doet uitslaan. 1234 en de vooral van Nina Simone bekende traditional Sea Lion Woman, die beide hun voordeel doen met een vurig in de handen klappend koortje, bekampen elkaar dan weer om de titel ‘gospelsong van het jaar’: het eerste brengt daarvoor een banjo en een half strijkatelier in stelling, het tweede gooit een elektrisch aangedreven gitaar in de strijd.

Maar ook in de race naar de titel ‘plaat van het jaar’ zal la Feist zich zelfs op één been hinkend én met de vingers twee kootjes ver in de neus moeiteloos een weg banen naar de kop van het peloton. Wij houden aan The Reminder alvast meer kippenvel over dan de poelier aan een drukke werkweek.

Download nu

* My Moon My Man

* The Park

* 1234

Vincent Byloo