Wie op zoek is naar een flinke dosisonvervalste romantiek kan terecht bij ‘Pushing Daisies’, een nieuwe Amerikaanse dramaserie over een man die de doden kan laten verrijzen.

Ned is een taartenbakker met een wel heel eigenaardig talent: hij kan de doden weer tot leven wekken. Hij ontdekte zijn gave als 9-jarig jongetje toen zijn hond overreden werd en het dier nadat hij het met één vinger zachtjes had aangeraakt dartel verder liep. Er zit echter een schaduwzijde aan het hele verhaal: als Ned iemand (of iets, in het geval van zijn hond) heeft teruggehaald en daarna opnieuw aanraakt, dan treedt de dood weer in, ditmaal voorgoed. Een neveneffect waar Ned op een nogal harde manier achterkomt, als zijn moeder net na de hele hondenhistorie een infarct krijgt en de jongeman haar laat verrijzen – toch tot ze hem een paar uur later een nachtzoen geeft. Als Ned de persoon in kwestie echter níét binnen de minuut naar het rijk der doden terugstuurt, gaat er iemand anders uit zijn omgeving het hoekje om. Met de dood valt niet te spotten, kortom.

In het begin doet Ned met zijn bizarre gave wat u en ik óók zouden doen: geld verdienen. Samen met de cynische politiedetective Emerson, die per toeval het talent van Ned ontdekt heeft, lost hij moordzaken op, letterlijk met één vingerknip. De twee trekken naar het mortuarium, halen daar een lijk uit de schuif dat vervolgens door Ned tot leven wordt gewekt. Als de man of vrouw in kwestie hen verteld heeft wie precies de moordenaar was, zorgt de taartenbakker ervoor dat het slachtoffer opnieuw ‘inslaapt’. Waarna de twee naar de politie gaan en de beloning voor de gouden tip incasseren.

De situatie wordt echter iets moeilijker als Ned op een dag in een van de lades van het mortuarium zijn jeugdliefde Charlotte – of ‘Chuck’, zoals hij haar noemt – terugvindt. Hij laat haar verrijzen en in alle commotie rond hun weerzien ‘vergeet’ hij haar terug de dood in te sturen -vooral spijtig voor de begrafenisondernemer in de aanpalende kamer. Omdat het kwaad dan toch geschied is, trekken Ned, Chuck en Emerson erop uit om te achterhalen wie de jonge vrouw vermoord heeft. Gaandeweg beginnen de oude gevoelens tussen Ned en Chuck opnieuw op te spelen, maar verliefd worden op iemand die je, op straffe van de dood, niet mag aanraken is natuurlijk vrij lastig.

Het minste wat je van Pushing Daisies kunt zeggen, is dat het een opvallende serie is, en niet alleen om het bizarre concept. De reeks is ook schaamteloos en onvoorwaardelijk romantisch, en dat in een tijd waar ironie hoogtij viert. ‘Er is vandaag de dag zoveel cynisme op tv’, zegt bedenker en scenarist Bryan Fuller, die eerder al de cultreeks Dead Like Me maakte en aan Heroes meeschreef. ‘Als ik mijn tv aanzet, zie ik overal personages met wie ik in het echte leven geen minuut zou willen doorbrengen. Ik schrijf liever over mensen van wie ik houd. De uitdaging van Pushing Daisies was om personages te bedenken die niet per se assholes hoeven te zijn om de interesse op te wekken.’

Het zijn dan misschien niet meteen assholes, aan veel van de personages in Pushing Daisies scheelt toch iets, of het nu gaat om het hyperkinetische hulpje in Neds bakkerij of de agorafobische tantes van Chuck. Ze lopen ook rond in een sprookjesachtig parallel universum, waar de kleuren net iets helderder zijn dan normaal en heel veel werk in de decors wordt gestoken (‘we denken belachelijk lang na over het behangselpapier’, aldus Fuller). Door die combinatie van de uitbundige look en de vele fantasierijke zijsprongetjes in het verhaal werd Pushing Daisies van bij de start in de VS vergeleken met het werk van Tim Burton en vooral met de Franse kaskraker Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain.

Het is een vergelijking waarin Fuller zich helemaal kan vinden. ‘Amélie was zeker een bron van inspiratie, om niet te zeggen dat ik die film gewoon geplunderd heb. Het is ook een van mijn favorieten van de afgelopen jaren, omdat hij heel lichtvoetig is, maar tegelijk veel emoties oproept. Herinner je je die scène waarin Amélie een blinde man de straat over helpt en hem vertelt wat er overal om hen heen gebeurt? Bij dat moment krijg ik altijd tranen in de ogen. En het mooie is dat die scène, en eigenlijk ook de hele film, gaat over de goedheid van de mensen en er toch in slaagt om te ontroeren. Een tragedie is makkelijk: als een kind door een auto geraakt wordt, krijg je als kijker natuurlijk een krop in de keel. Maar iemand raken met een scène waarin een personage iets goeds doet, is een stuk moeilijker.’

Nog een overeenkomst tussen Pushing Daisies en Amélie Poulain is dat de serie de meningen zal verdelen. Wie meestapt in de wereld van Fuller en co ontdekt een van de meest verrassende, ontroerende en kleurrijke reeksen van de laatste jaren. Maar wie de korte inhoud nu al een beetje melig vindt, zal Pushing Daisies wellicht een sentimentele draak vinden die pijn doet aan de ogen.

Door Stefaan Werbrouck