EUROVISIESONGFESTIVAL TOP 25

Ach, Twitter, dat heerlijke café aan de Dender. Geen betere plek om het Eurovisiesongfestival en alles wat daar als omkaderend programma rond gedrapeerd wordt te volgen. Maar kijk, ik wil het hier nu even niet hebben over het wonderlijke stijfsel waarmee de jurk van die Russische elf rechtop bleef staan of over de trollenkoningin die door een bataljon Servische scherpschutters uit haar winterslaap werd gewekt, waarna ze haar woede mocht uitschreeuwen op een Weens podium of op die vrouw met baard die nu vrouw met BAARD is geworden. Nee, ik heb me de voorbije week vooral geconcentreerd op de franjes van het festival, op de Eurovisiesongfestival Top 25, de countdown van de favoriete liedjes aller tijden. Die ‘aller tijden’ beperkt zich trouwens tot de laatste zestig jaar, exact de leeftijd van deze vredelievende wedstrijd van het multinationale lichte lied.

Want men zou het in deze hedendaagse uitvoering van het festival bijna vergeten, maar ooit stonden niet zozeer exuberante verschijningsvormen, woeste danspassen of in een permanente windhoos gevangen haren centraal. Nee, het draaide werkelijk om de kwaliteit van de muziek. Mensen maalden niet om een act. Ze staarden, zoals de Italiaanse zanger Franco Battiato tijdens I treni di Tozeur, zelfs op het boze af door veel te grote brilglazen en interpreteerden dansen als wiegen met de dijbenen. Om de ernst van het gebeuren verder te onderstrepen hielden de achtergrondzangeressen, die elk gekleed waren in een kleur van de Italiaanse vlag, het hele lied hun mond, om pas op het einde intellectueel uit te barsten in De toverfluit van Mozart. Dit was duidelijk geen plek voor huppelpassen en lichtzinnig vermaak, het Eurovisiesongfestival was een staatszaak.

De meeste nummers waren dan ook beter om naar te luisteren dan om naar te kijken, zelfs al probeerde men het over een vrolijkere boeg te gooien. Neem nu Save Your Kisses for Me van Brotherhood of Man. Tegenwoordig een van die fameuze evergreens van het Songfestival, maar het was ronduit lachwekkend om die vier, die nog het meest leken op slecht vermomde spionnen uit een Britse comedyserie, synchroon met de handen te zien zwaaien. Het zijn zulke acts die van het Eurovisiesongfestival het paradijs van het leedvermaak maken. Al valt het op dat de grote oogst aan klassiekers gestopt is in de jaren negentig, op het moment dat de show het heeft overgenomen van de muziek en het door de overdaad aan wilde manoeuvres soms moeilijk luisteren is naar een lied.

Als de guitige spraakwaterval die hij is, huppelde Peter Van de Veire vrolijk over de grenslijn tussen ironie en oprechte interesse. ‘Kijk nu,’ zei hij toen de rode achtergrondzangeres per abuis naast de groene ging staan, ‘de vlag loopt door elkaar.’ En toch kon je deze opeenvolging van archiefbeelden – het ene fragment al waziger dan het andere – waarin zangeressen uit het tijdperk dat beugels nog niet terugbetaald werden hun keelgat opentrokken, moeilijk een tv-programma noemen. Als Twitter tv in tekstballonnen is, dan was dit radio met beelden. Het bewees alvast dat het Eurovisiesongfestival een boeiend verleden heeft, dat het erin slaagde liedjes tot in het eeuwige geheugen te katapulteren. Al is het moment dat dat nog eens gelukt is alweer bijzonder lang geleden.

**, 19/5, 20.40, één

DOOR TINE HENS

ALS TWITTER TV IN TEKSTBALLONNEN IS, DAN WAS DE EUROVISIESONGFESTIVAL TOP 25 RADIO MET BEELDEN.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content