Zondag 24/5, 21.30 – één

Zou het kunnen dat het gebrek aan interesse voor de Europese verkiezingen recht evenredig is met het niveau van de berichtgeving erover? Neem nu Europa 09, de verkiezingsfrats die de VRT aan de Europese verkiezingen wijdde. Voornaamste programmapunt: de kijker behagen en niet wegjagen. En dus mocht de om ons aller welzijn bekommerde Martine Tanghe vertellen dat we het niet gingen hebben over hoe ingewikkeld Europa wel is, maar wel over wat Europa voor u en mij kan betekenen.

Een groot winkelparadijs, bijvoorbeeld. En om dat te bewijzen, werd Kobe Ilsen op pad gestuurd. Europees prijzen vergelijken kan een simpele mens veel centjes opleveren. Echt, Kobe? Echt, Martine. Want het is niet omdat we in een eengemaakte markt leven dat de prijzen overal dezelfde zijn. Een mens met wat tijd, een computer, een telefoon en een goede verzekeringsagent kan daar zijn voordeel mee doen.

Kobe stortte zich als volleerde zwendelaar in de wereld van de fluctuerende autoprijzen. Missie: de goedkoopste auto op de kop tikken en legaal het land binnensmokkelen. Eindpunt van de missie lag in Polen. ‘Toch niet gestolen’, grapte deze Jommeke van het consumentenrecht in zijn beste Pools tegen de groen grijnzende garagehouder. Even buiten beeld mocht die arme man het bord ‘failliet’ voor zijn deur spijkeren. Kaalgeplukt door onze openbare omroep. ‘Goed gedaan, Kobe’, jubelde Martine.

Ook zijn tweede missie – een bezoek aan beider Europese parlementen, maar daar kunnen we kort over zijn, want dat interesseert geen mens – verliep vlot. Derde missie was het pièce de résistance. De andere kant van Europa tonen – die van het Luxemburgplein in Brussel en van zeven vrouwen voor een man. Met maffiose flair haakte Kobe er zijn arm in die van een gebruinde blondine om de avond in meertalige schoonheid af te sluiten. Even later zou hij aan moeke Martine opbiechten dat hij wel van blond houdt, maar dat zij de enige vrouw in zijn leven blijft. Voor het geval u het even vergeten bent: het gaat hier wel degelijk om een verkiezingsprogramma.

Gelukkig had de VRT ook ’s lands Europakenners met een missie bedacht. Een Gentse actrice racete met een winkelwagen door de Colruyt om de rekbaarheid van de regels op landbouwproducten te meten. ‘Absurd’, luidde de commentaar van deze specialiste. Indrukwekkend. Tussendoor vulden in toenemende mate van belangrijkheid enkele politici de tafel – Kathleen Van Brempt en Derk Jan Eppink. Bart Staes, Frieda Brepoels en Frank Vanhecke, en ten slotte Guy Verhofstadt en Jean-Luc Dehaene. Want er zou in Europa 09 ook gedebatteerd worden, prevelde Martine haast verontschuldigend.

Het was door tijdsgebrek onduidelijk wie nu wat wilde zeggen. Gelukkig zorgde het licht in de duisternis Kobe voor opheldering, bijgestaan door de wijze van dienst, professor Hendrik Vos. ‘Ik hoor hier een ding, professor: plan, plan, plan.’ ‘Hebben we inderdaad nodig, Kobe’, antwoordde heer professor. ‘Ik heb ook een plan, professor: het Luxemburgplein.’ Zou het kunnen dat het gebrek aan interesse voor de Europese verkiezingen recht evenredig is met het niveau van de berichtgeving erover, Kobe?

Tine Hens