Eric lambé

1 Er gebeurt weinig in Paysage après la bataille. Het lijkt wel een statement voor lezers die vinden dat je met strips geen emotie kunt overbrengen.

ERIC LAMBÉ: Ik had nooit gedacht dat we in Angoulême zouden winnen. De juryprijs, tot daaraan toe, maar niet die voor beste album, de Fauve d’Or. Heel belangrijk is dat het boek zo onder de aandacht komt van mensen die het normaal niet zouden lezen.

Om op je vraag te antwoorden: ik vind net dat strips zich er prima toe lenen om emoties over te brengen. Als je een strip leest, ben je in principe alleen en vatbaar voor allerlei indrukken. Als auteur moet je de lezer dan je boek in trekken. We hebben daar allerlei middelen voor gebruikt: uitgepuurde tekeningen, controle over het verhaal, maar ook genoeg openheid om de lezer zelf zijn eigen herinneringen in het verhaal te laten leggen. In essentie is het een verhaal over rouw. De ergste soort die we ons konden voorstellen: die van een moeder die haar kind verliest. Scenarist Philippe de Pierpont en ik hebben dat gelukkig nooit meegemaakt, maar daar ging het niet om. Iedereen kan er zijn eigen verdriet in kwijt.

2 Werkt zo’n emotioneel verhaal beter met de sobere stijl die je in dit boek hanteert?

LAMBÉ: Om de juiste sfeer te vinden heb ik twee of drie jaar lang met allerlei technieken geëxperimenteerd. Eerst dacht ik het zoals Jiro Taniguchi (de Japanse stripauteur van De wandelende man, nvdr.) aan te pakken, met extreem gedetailleerde decors. Ik heb foto’s proberen te integreren, ik heb in mijn omgeving een vrouw gezocht die het hoofdpersonage gestalte kon geven, maar gaandeweg is heel dat gedetailleerde weggevallen en is alleen een uitgepuurde lijn overgebleven. De grijswaarden zorgen voor diepte. Meer was niet nodig voor een goede balans..

3 Kunst speelt een belangrijke rol in het boek. Vanwaar dat begin met het schilderij over de veldslag van Waterloo?

LAMBÉ: Philippe kende dat panorama. Toen ik al 150 pagina’s af had, vertelde hij me erover. Ik vond het fantastisch. Die veldslag is natuurlijk een metafoor voor de gevoelens van het rouwende hoofdpersonage, maar ik kon er ook mijn eigen tekentechnische dada in kwijt: we konden beginnen met een heel academische, onpersoonlijke soort tekening en daarna de hand van de tekenaar geleidelijk laten verdwijnen door de vereenvoudiging van de lijnvoering.

(G.M.)