Maandag, 21.20 – één
‘Behoeftigheid en schuldgevoel’, meenden de programmakers. ‘Als je daarop speelt, kun je mannen alles laten doen.’ ‘Zelfs drie dagen met een van hun kinderen in een auto zitten?’ ‘Vooral dat.’ Toen ze het aan Sergio voorstelden, reageerde die enthousiast – al reageert die altijd enthousiast met een camera in de buurt. Toch had hij nog even geaarzeld voor Ergens onderweg, want zijn dochter moest mee. ‘Ik heb geen dochter’, zei Sergio. Gelukkig had de programmamaker zijn research goed gedaan en hij herinnerde Sergio aan het bestaan van Steffi. Ja, die naam zei hem iets. In een flits zag hij een wat mollig meisje, dat steevast achter de benen van zijn vrouw kruipt als hij per ongeluk eens thuis is. ‘Het gezwel van mijn vrouw’, had hij dat kind altijd genoemd. Maar ze heette dus Steffi. ‘Als jullie haar overtuigen, is het goed voor mij.’ ‘Neen’, zei Steffi. Ze boden haar geld. ‘Neen.’ Een abonnement op de Joepie. ‘Neen.’ Een nieuwe vader? Ze twijfelde even. ‘Ik wil geen vader, alleen een paard.’ ‘Deal’, zeiden de programmamakers.
En dus vertrokken ze. Steffi en de man die beweert haar vader te zijn. Ze was contractueel niet verplicht met hem te praten. Het paard kreeg ze als ze drie dagen met hem in een auto zat, allerlei leuke dingen met hem deed en samen met hem op een kamer sliep – nu ze een paard moesten kopen, hadden de programmamakers geen geld meer voor aparte kamers. Een gesprek voeren, viel niet onder de voorwaarden. En dus keek ze strak voor zich uit en probeerde ze de man die beweert haar vader te zijn zo goed mogelijk te negeren. God, wat ging dat traag, zo’n rit naar het Zuiden. En de man die beweert haar vader te zijn, bleef maar tateren. Of ze het leuk vond, of ze er niet een heel klein beetje naar uitkeek om te waterskiën? Djeezes, hield die kerel nooit zijn mond? Ze sloot haar ogen en rekende uit hoeveel seconden er in drie dagen zaten. 259.200. Dat was veel om te tellen. Nu legde hij zijn hand op haar voorhoofd. Ze vroeg zich af of ze zou gillen? ‘Waaraan denk je?’, wilde hij weten. Ze haalde haar schouders op. Ze had beloofd niets over het paard te zeggen. Als de man die beweert haar vader te zijn, wist dat zij een paard kreeg om met hem op vakantie te gaan, dan zou hij zeker een jacht eisen.
De gedachte aan die ene hotelkamer liet haar niet los. Net nadat ze een heerlijk bord frieten had besteld, zag ze plots een beeld voor zich van de man die beweert haar vader te zijn. Hij danste rond in zijn onderbroek en gaf haar een nachtzoen. Jakkes. Ze kreeg geen hap meer door haar keel. Even dacht ze eraan een taxi naar huis te nemen. Ze had er veel voor over om een paard te krijgen, maar dit was wat overdreven. Ze kon het misschien beter aan Sinterklaas vragen? Bij het waterskiën en het lunapark de volgende dag zat ze al aan 120.000. Nog 139.200 seconden te gaan. ‘Ik denk dat we een prachtige dag hebben gehad’, mijmerde Sergio voor de camera. ‘Natuurlijk kun je die twaalf jaar niet herstellen, maar ik denk dat we een eerste stap hebben gezet.’ Zijn dochter zei niets. ‘Tiens, waar komt dat paard vandaan?’, vroeg de man die beweert haar vader te zijn bij hun thuiskomst. ‘Van de Sint gekregen’, antwoordde ze. ‘Bestaat die dan?’, vroeg hij. ‘Net zo goed als jij’, wilde ze antwoorden. Maar ze vreesde dat hij dat niet zou begrijpen.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de nieuwe blog Testbeeld op knackfocus.be
Tine Hens
‘Het gezwel van mijn vrouw’, had Sergio dat kind altijd genoemd. Maar ze heette dus Steffi.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
