Tien jaar geleden pleegde Ben Adamo vadermoord en vluchtte hij het land uit, richting Brighton. Nu staat hij met zijn elektrorockformatie Transformer op de rand van de doorbraak. ‘Niemand zal me ooit kunnen verwijten dat ik het succes aan mijn pa te danken heb.’

Glastonbury gaat er prat op ‘ the largest festival in the world‘ te zijn. Een blik op de line-up, en je laat alle achterdocht tegen zoveel grootspraak varen: hier treden op vijf dagen tijd meer dan zevenhonderd bands op, verspreid over tachtig podia. Drie Belgen hebben dit jaar de eer om naar de gunst van de net geen 140.000 betalende bezoekers te hengelen: de broertjes Dewaele met 2ManyDJs, en Ben Adamo met Transformer.

Adamo (28) is snarenplukker en keyboardspeler bij dit jonge kwartet postpunk slash elektrorockers dat vanuit Brighton opereert. Zijn roots liggen in Brussel, maar een kleine tien jaar geleden verkaste hij naar de hippe Britse badstad. Hij volgde er de muziekopleiding aan het Northbrooke College en bleef er hangen. Om den brode runt hij een tearoom Britse stijl – lees: geen alcohol, wel thee, koffie, sandwiches, quiche en taart – maar zijn ambities liggen in de muziek. Naar het voorbeeld van zijn vader, le grand Salvatore Adamo, maar dat wil hij niet gezegd hebben. Integendeel. ‘Ik ben verhuisd omdat ik het op eigen kracht wil maken. In België zou dat onmogelijk zijn.’

Hoe ben je in Brighton beland?

Ben Adamo: Ik heb een rebelse jeugd achter de rug. Ik ben opgegroeid in de periode dat mijn vader zijn carrière in het slop zat. Tussen pakweg 1980 en 1995 ging hij zowat door de woestijn. Dat heeft een nefaste invloed op mij gehad, meer dan op mijn broer Antony. Die is elf jaar ouder en heeft de periode van de grote successen nog bewust beleefd, maar ik had geen verweer tegen het gepest op school. Het ging zover dat ik totaal geen respect meer had voor mijn vader en me balorig begon te gedragen. Op mijn 16e werd ik van het Lycée Français in Ukkel verbannen. Toen hebben mijn ouders me naar een Britse school in Brussel gestuurd. Op mijn 18e stond ik voor de keuze: of terug naar een Franstalige universiteit, of doorgaan in het Engels. Ik heb bewust voor het laatste gekozen.

Was je er toen al van overtuigd dat jouw toekomst in de muziek lag?

Adamo: Jawel. Ik heb piano geleerd van mijn vierde tot mijn twaalf. Een verplicht nummer, op bevel van mijn ouders. Tot ik het beu was. Dan heb ik één jaar sax gestudeerd. Op mijn eindexamen jamde ik een nummer van Nirvana. Voor mijn leraar was dat het signaal om me naar de gitaarles door te sturen. Rock is sindsdien mijn ding. Ik heb in verschillende bandjes gespeeld, de meest lawaaierige eerst. ( Lacht) Daar had mijn vader totáál geen begrip voor. Hij is een purist hé, en schreeuwen is niet zingen.

Wat vindt hij van de elektrorock van Transformer?

Adamo: Sinds ik in Brighton woon, zijn we weer de beste vrienden en vindt hij alles wat ik doe goed. Omgekeerd heb ik nu het grootste respect voor zijn carrière. Ik zou er zo voor tekenen, al zal één leven niet volstaan om zijn succes te evenaren ( met 90 miljoen verkochte exemplaren is Adamo de meest verkopende Belgische artiest ooit; nvdr. ).

Hoe vaak word je in Brighton met ‘Vous permettez, monsieur’ aangesproken?

Adamo: ( Lacht) Nooit! In mijn tearoom organiseer ik wel geregeld Franse thema-avonden, maar ik denk er niet aan ooit het oeuvre van mijn vader centraal te stellen. Brassens, Aznavour… alles kan, maar géén Adamo. Ik wil absoluut vermijden dat iemand mij ooit het verwijt kan maken dat ik mijn succes aan mijn pa te danken heb. Jammer eigenlijk, want hij heeft echt wel schitterende nummers gemaakt. En ik heb het dan niet over Tombe la neige, wel over breed gearrangeerde songs als Il y a juste un an of Ma liberté, mon infidèle: die kunnen naast werk van Gainsbourg staan.

Het is zijn grote droom om ooit met jou een affiche te delen.

Adamo: Is dat zo? Eerlijk gezegd denk ik dat hij meer op een eerste kleinkind zit te wachten. Er is een song die hij enkel speelt als hij weet dat een van zijn drie kinderen in de zaal zit. De titel ervan ontgaat me nu even, maar in de lyrics valt geregeld het woord ‘grand-père’. (Lacht)

Met Transformer lijkt jóúw droom nu realiteit te worden.

Adamo: Het gaat in ieder geval de goede kant op. We hebben net een platencontract getekend, en onze eerste single Cinema Cars heeft enkele deuren op een kier gezet. We hebben opgetreden in een veelbekeken Britse televisieshow voor adoles-centen, zijn net terug van een minitournee door Europa en staan straks op Glastonbury.

Wat verwacht je ervan?

Adamo: Een fijn feestje, met fans die het podium beklimmen en onze instrumenten overnemen. Die participatie zoeken we bewust op – het is ook de reden waarom we op goedkoop materiaal spelen ( Lacht). Noem ons gerust prettig gestoord. Het gebeurt dat we in een set van een uur amper vier of vijf nummers spelen. Die gaan dan in een lange jam alle richtingen uit. Een beetje zoals!!! (Chk Chk Chk).

2 ManyDJs speelt ook op Glastonbury. Volg je de Belgische scène?

Adamo: De gasten van Goose ken ik – zij hebben een contract bij een label in Brighton en springen hier geregeld binnen. De Waalse band Nestor! vind ik geweldig. En wie kent 2ManyDJs niet? Steve, de drummer, wist me onlangs trouwens te vertellen dat zijn vader in de jaren 60 nog bij mijn pa heeft gedrumd. Neen, er valt écht niet aan mijn achtergrond te ontsnappen. ( Lacht)

Glastonbury Festival

Van woensdag 24 t.e.m. zondag 28 juni in Worthy Farm, Pilton. Meer info op www.glastonburyfestivals.co.uk

Door Karel Degraeve

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content