Op zaterdag 16 oktober was Gent weer het toneel voor de Festivaldag van Focus Knack. Een hele dag lang kregen zowat vierhonderd lezers vijf films voorgeschoteld, door Patrick Duynslaegher gekozen uit het programma van het filmfestival. Een greep uit de reacties.

Eerst even dit: de 31e editie van het Filmfestival Vlaanderen-Gent was niet alleen qua bezoekersaantallen een succes – er zijn in totaal zo’n 96.000 mensen naar het festival afgezakt – ook het programma was over zowat de hele lijn een voltreffer, met als hoogtepunten onder meer de gedurfde openingsfilm Omagh, het verrassende Mean Creek en de verdiende winnaar Nobody Knows. Dat de Festivaldag in de smaak viel, is dus niet enkel onze verdienste – al hebben we ons best gedaan om voor een tegelijk gevarieerde en representatieve keuze te zorgen – maar ook die van het Filmfestival zelf, dat een overvloed aan sterke films naar Gent haalde.

Code 46

Een van de twee nieuwe producties (de andere, Nine Songs, was ook te zien op het festival) van de hypergetalenteerde Engelse veelfilmer Michael Winterbottom. Code 46 werpt een blik in een niet zo fijne toekomst en schildert een maatschappij waar de lucky few in afgeschermde steden wonen en klonen gemeengoed is geworden.

‘Met Code 46, een ijzersterk SF-liefdesdrama, begon de morgen uitstekend. Grootse visionaire cinema, waarin Winterbottom met desolate beelden van woestijnen en hypermoderne gebouwen een futuristische sfeer van vervreemding creëert. Een unieke filmervaring.’ Maarten Coëgnarts

Mean Creek

Beklijvende prent van de Amerikaanse onafhankelijke regisseur Jacob Aaron Estes, en een van de meest besproken films van de dag (en van het festival). Enkele jongens besluiten wraak te nemen op een pestkop, maar hun expeditie draait helemaal anders uit dan verwacht.

‘ Mean Creek werd aangekondigd als een kleine film, maar mag van mij alvast het etiket ‘groots’ krijgen. Getuige hiervan de zaal die zeer stil bleef en duidelijk door de film bewogen was. Het verhaal is niet zo indrukwekkend, maar wordt mooi in beeld gebracht terwijl de jonge cast de pannen van het dak speelt. Een aanrader voor wie kinderen heeft, om te beseffen dat in hun leefwereld niet alles van een leien dakje loopt.’ Luc DeDobbelaer

Certi Bambini

Italiaanse film, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, over een elfjarig jongetje dat gerekruteerd wordt door de maffia. De regisseurs, de gebroeders Andrea en Antonio Frazzi, kwamen zelf hun werk toelichten.

‘ Certi Bambini toont op een bijna documentaire stijl hoe een jongetje in de klauwen raakt van de Napolitaanse maffia. Speciaal daarbij is dat het verhaal vanuit het standpunt van de jongen wordt verteld, via zijn herinneringen, waardoor je je beter kunt inleven. Dat alles waar gebeurd is, maakt de film angstaanjagend, maar om een beeld te krijgen van hoe de Italiaanse jeugd opgroeit in steden als Napels, is dit een aanrader.’ Valère Deprez

Breaking News

Deze Hongkong-film, waarin politiemannen in een groots opgezette media-show vijf criminelen achtervolgen, is een kruising tussen een flitsende actiefilm en een mediasatire. Over het algemeen goed onthaald, al vond iemand Breaking News ’te Duynslaegheriaans’, wat dat ook moge betekenen.

‘De suspense van Breaking News komt vooral voort uit de sublieme filmbeelden en technieken; dat de acteurs wat minder acteren, wordt hierdoor gemaskeerd. Tijdens het afwikkelen van het verhaal had ik wel een beetje een déjà vu, maar dat kon de pret niet drukken.’ Hugo Elebaut

House of the Flying Daggers

De kers op de taart. Na het succes van Hero op de vorige festivaldag kozen we als afsluiter voor de nieuwe film van Zhang Yimou, en de reacties logen er niet om. ‘Visueel verbluffend’, ‘een streling voor het oog’, ‘adembenemend’, deze martial arts-prent liet de zaal met open mond achter.

‘Het waren allemaal steengoede films, maar de laatste, House of the Flying Daggers, mag gerust in de categorie ‘supersteengoed’. Met die prachtige gevechtsscènes deed House wat denken aan Crouching Tiger Hidden Dragon, maar dankzij de vindingrijke plot krijg je toch niet het gevoel dat je alles al eens eerder hebt gezien.’ Tim Segers

Conclusie Festivaldagen zijn als nachtvluchten: je kunt niet altijd en voor iedereen goed doen. Sommige mensen hadden de lunch liever iets uitgebreider gezien, anderen spraken vol lof over ‘het heerlijke en licht verteerbare eten dat je geen ‘middagdut’-gevoel bezorgde’. Voor een paar mensen was vijf films op rij toch iets te veel van het goede, terwijl één iemand dan weer na House of the Flying Daggers ‘het idee kreeg om ook nog de laatavondfilm mee te pikken’. Maar deze derde editie van de Festivaldag kreeg toch voornamelijk ‘ two thumbs up‘, ‘een verdiende tien!’ en ‘vijf sterren!’ ‘Wat mij betreft mogen ook andere filmfestivals in België over een Focus Festivaldag beschikken,’ zo schreef één lezer tot slot. ‘Meer nog: het zou wettelijk verplicht moeten zijn.’