Fondation pour l’Architecture, Kluisstraat 55 in Brussel, tot 21 maart. 02 642 24 80 en www.fondationpourlarchitecture.be

In het kader van de architectuurtentoonstelling Henry Lacoste – een fantasierijk Art Deco – deed de Fondation pour l’Architecture een beroep op talent van eigen bodem. Emilio Lopez-Menchero, de man achter het Tarzan-gejodel op Over The Edges, en maquettebouwer Hans Op de Beeck maakten elk een installatie die inpikt op de surrealistische decorarchitectuur van Lacoste. Maar daar bleef het niet bij, want de bijdragen evolueerden tot volwaardige kunstwerken die ook zonder aanleiding gaten slaan. Zo wordt Hans Op de Beeck steeds beter in het afleveren van installaties die zo standvastig en vanzelfsprekend zijn dat je vergeet dat het om kunst gaat. Zijn uit de kluiten gewassen maquette is geïnspireerd op de zogenaamde mijnkathedraal van Beringen. In Op de Beecks versie verrijst de kerk tegen een donkere, postnucleaire hemel en strekt ze zich uit over een troosteloos spooklandschap. Een streepje dramatisch licht erbij en de romantische Weltschmerz stijgt naar grote hoogten, huiveringwekkend en sereen tegelijk als een oord waar kwade geesten opstaan. Voorheen kon Op de Beeck ook al uit de voeten met dorre landschappen, maar waar vroeger nog een minuscuul bloesempje bloeide is nu de totale verdoemenis aangebroken. De kathedraal, meesterlijk omgeven door een hemelse dreiging en een onderaards gegrom, is beheerst, evenwichtig en tot in de puntjes bijgeschaafd tot een van de slagvaardigste kunstwerken van het afgelopen jaar. Emilio Lopez-Menchero bekeek de zaak vanuit een geheel ander perspectief. De ontwerpen van Lacoste deden hem denken aan de romantische ontdekker ten tijde van het Europese kolonialisme, aan operadecors, een gladgeschoren Tarzan in de jungle, Kuifje en Hergé, Stanley en Livingstone en het België ‘van de Goede Vader’. Het ziet er niet naar uit dat Lopez-Menchero ooit een onsympathiek werk bedenkt, en ook dit keer staat zijn potige giraffenek aan de ingang van de Fondation verfrissend koddig te wezen. De tot giraf uitgegroeide zuil doet dienst als intro, opgevolgd door een zaaltje met een tent, een video en muren vol tekeningen over het oude Hollywood en een man die droomt van verre reizen. Nadat het tentje breekt met de pompeuze Lacostestijl en het gewicht van de archeologie zet Lopez-Menchero de toon verder, met tekeningen die barsten van de vondsten en een charmante Kuifje-kloon die ietwat knullig aan ruïnes morrelt en indommelt in de schommel naast zijn caravan.

Door ELS FIERS