Pas son genre is een liefdesfilm, maar Lucas Belvaux zou Lucas Belvaux niet zijn als hij er niet genoeg vragen in smokkelde om bachelors sociologie een semester mee zoet te houden. ‘Babbel ik te weinig met mijn coiffeur?’

In Pas son genre is de vraag of de liefde tussen een jonge professor filosofie uit Parijs en een kapster uit Arras sterk genoeg is om de sociale en culturele barrières te doorbreken. ‘Het is een liefdesverhaal, maar het stelt ook vragen die momenteel in de lucht hangen’, zegt regisseur Belvaux. ‘Vragen over de rol van cultuur, het discours van het Front National en de plaats die cinema nog bekleedt. Cinema spreekt steeds minder aan. Auteursfilms zijn steeds nadrukkelijk auteursfilms, de populaire cinema boeit steeds minder.

‘Centraal staat de kwestie van onze steeds meer verdeelde maatschappij. In Parijs praat ik zo vooral met mensen uit het filmmilieu. Hoe komt het dat ik steeds minder mensen uit een ander milieu ken? Welke verantwoordelijkheid draag ik daar zelf in? Begeef ik me te weinig in andere buurten? Babbel ik te weinig met mijn coiffeur – jazeker – of is het louter geografie? Is de wereld zo? Is het altijd zo geweest? In het ene milieu word je vies bekeken als je geen pint meedrinkt, in een ander als je er net wel een drinkt. Iedereen beantwoordt gedeeltelijk aan de verwachtingen van zijn sociaal milieu. Al die sociale codes integreer je zonder erbij stil te staan. De manier waarop je je kleedt, uitdrukt of gedraagt… het is allemaal beïnvloed door je omgeving. Link wordt het wanneer je niet doorhebt dat je je afsnijdt van mensen uit andere milieus, mensen met wie je best zou kunnen opschieten.’

De naar Frankrijk uitgeweken Waalse regisseur neemt geen genoegen met een goed verhaal. Het is Belvaux keer op keer te doen om wat dat verhaal vertelt. In 38 témoins (2012) vraagt hij zich af waarom 38 burgers getuige zijn van een moord zonder te reageren. In Rapt (2009) is de reconstructie van de ontvoering van een topindustrieel ook een bevraging van de maatschappij. ‘Moet een film of een boek bovenal een verhaal vertellen of is dat niet noodzakelijk het belangrijkste? Ik ben het eerder eens met Clement, de jonge prof uit Pas son genre: Niet het verhaal, maar wat het boek vertelt is het belangrijkste. Maar ik volg ook coiffeuse Jennifer, die een verhaal onontbeerlijk vindt. Zeker als je een groot publiek wilt bereiken.

Belvaux begrijpt vandaag niet meer hoe hij ooit heeft kunnen aarzelen om de hoofdrol aan Émilie Dequenne toe te vertrouwen. ‘Dat lag aan mij. Ik had schrik dat Emilie te fel op Jennifer leek. Acteurs die gedeeltelijk samenvallen met hun personage leveren vaak vertolkingen af die correct zijn zonder meer. Ik had niet door hoe groot Émilies talent is, hoe goed ze het ambacht onder de knie heeft en hoe hard ze werkt. Dat is een uitzonderlijke combinatie. Émilie is een veel betere actrice dan Jennifer Aniston.’

(N.R.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content