REFTERKLANK – De Denen van Efterklang hebben hun studio annex echokamer helemaal op punt gesteld en leveren wellicht hun magnum opus af.

Magic Chairs

Postrock

4AD

Toeval bestaat niet.

Soms, héél soms maken groepen zo’n plaat waarvan je altijd al geweten hebt dat ze er ooit moest komen, dat ze al die tijd heeft liggen rijpen en wachten om zich vervolgens – plots en met de nodige deining – aan de wereld te openbaren. Het soort plaat om à la Rik De Saedeleer luidkeels ‘Daar is ‘m! Daar is ‘m! Ik wist het!’ bij te roepen. Het soort plaat, kortom, waarmee groepen zichzelf definitief optillen uit de underground, kloekmoedig de rug rechten en elke vorm van bescheidenheid voorgoed van zich af werpen.

Magic Chairs van Efterklang is zo’n plaat. Wat pakweg White Blood Cells was voor The White Stripes, I’m Wide Awake, It’s Morning voor Bright Eyes en – leve de copy/paste-functie! – Med Sud Í Eyrum Vid Spilum Endalaustvoor Sigur Rós, zou Magic Chairs wel eens kunnen worden voor Efterklang: de definitieve doorbraak naar de mainstream en Het Grote Publiek.

En neen, de vergelijking met Sigur Rós is niet toevallig gekozen. Zoals ongeveer alle groepen uit de wijde periferie van de poolcirkel worden ook de Denen van Efterklang uitentreuren vergeleken met hun IJslandse collega’s. Dat is niet helemáál onterecht: net als Sigur Rós grossiert Efterklang in ijle postrock en gelaagde indiepop. Toch neigen de Denen ietsje meer naar orkestrale kamerpop, een eigenschap die hen ten onzent al de bijnaam Refterklank heeft opgeleverd. Zo klinkt de muziek op Magic Chairs ook écht: alsof ze voortdurend tegen haar eigen echo opbotst. Efterklang is niet voor niets Deens voor ‘galm’. We zeiden het al: toeval bestaat niet.

Die Refterklank manifesteert zich overigens ook in de percussie, waarin je met wat goede wil – oké, met héél veel goede wil – het geratel van keukengerei kunt herkennen. Enkele van de beste songs op Magic Chairs zijn op een drumritme of percussiepatroon geschoeid. Het toepasselijk getitelde I Was Playing Drums bijvoorbeeld. Maar ook Scandinavian Love, dat met zijn trombones en trompetten aangenaam zomers aandoet.

Minstens even sprankelend zijn de songs die op een pianowijsje drijven. Mirror Mirror is zo’n bucolisch openbloeiende symfonie waarin de strijkers zich door een besmettelijke piano op sleeptouw laten nemen. En in Modern Drift gaat de dartele pianoloop dan weer ongemerkt over in een elektronische bleep, om uiteindelijk toch weer zijn originele gedaante aan te nemen.

Grillige geluidscollages en barokke klankstructuren die toch altijd een harmonieus en vaak zelfs ronduit orkestraal geheel vormen: het is een aanpak die Efterklang gemeen heeft met groepen als Grizzly Bear en Animal Collective, ook al twee bands die recent hun magnum opus afleverden.

Nope, toeval bestaat écht niet.

DOWNLOAD

Modern Drift

I Was Playing Drums

Scandinavian Love

Vincent Byloo