DOUGLAS GORDON PLAATST Zijn werk tussen dat van anderen, en focust overtuigend op de artistieke camouflagetechniek.

DEUTSCHE GUGGENHEIM

UNTER DEN LINDEN 13-15 IN BERLIJN, TOT 9 OKTOBER. WWW.DEUTSCHE-GUGGENHEIM.DE

Douglas Gordon’s The Vanity of Allegory

Kunstenaars die zelf een groepstentoonstelling uit de grond stampen: het is lang geen slecht idee. Met een beetje geluk vind je een steekhoudend referentiekader van iemand die kunst kiest met een wakkkere blik. The Vanity of Allegory kan in dat opzicht tellen. Met behulp van eigen en andermans werk construeerde Douglas Gordon (39) een tentoonstelling rondom het zelfportret. Of eerder: rondom de manier waarop kunstenaars zichzelf in beeld smokkelen en telkens andere gedaantes aannemen, iets waar de Schot zelf ook wel weg mee weet. Het resultaat is allesbehalve voorspelbaar – tal van kunstenaars die je in dit verband zou verwachten zijn niet van de partij – maar Gordon toont duidelijk wat voor hem van belang is en net dat maakt The Vanity overtuigend. Grondbegrippen zijn de zucht naar eeuwige erkenning en de angst om te sterven, een mix die volgens Gordon aan de basis ligt van elke artistieke creativiteit. De onderwerpen ijdelheid, doodsangst, maskerades en ego’s zijn met veel dichterlijke vrijheid aan elkaar gesmeed, maar in de praktijk blijft The Vanity overzichtelijk en zelfs verwonderlijk klassiek. Het nogal kleine zaaltje van het Berlijnse Guggenheim wordt overschaduwd door het onverwoestbare, stalen Louis XIV-borstbeeld van Jeff Koons. Daarnaast hangt een ietwat lachwekkend fotootje van Gordon met een blonde pruik, getiteld Self-Portrait as Kurt Cobain, as Andy Warhol, as Myra Hindley, as Marilyn Monroe. Het doorprikkende niemendalletje verwijst naar het portret van Duchamp als zijn alter ego Rose Selavy (door Man Ray), geflankeerd door de Polaroids van Warhol als drag queen. Geen Vanity zonder doodskoppen: Gordon selecteerde onder meer een exemplaar van zichzelf in een spiegelconstructie ( Proposal for a Posthumous Portrait, achteraan doorboord met een ster) en de macabere maar sprekende Skull van Robert Mapplethorpe. De foto’s van Matthew Barney zorgen voor een bijkomend streepje freak-esthetiek, en voor een nog beter begrip van Gordon’s artiestengeest staan in het cinemazaaltje achteraan Peter Pan, Dr. Jekyll and Mr. Hyde en de indringende Legend of Leigh Bowery op het programma. Gordon plaatst zijn werk in een kader maar in een en dezelfde beweging doet hij heel wat meer: uit veel suggestie en een handvol concrete voorbeelden distilleert hij een samenhang die wonderwel functioneert.

Els Fiers