Ze is een vat vol twijfel (‘ik heb het moeilijk mijn cool te bewaren’), ze is een kluns (‘geboren met twee linkerhanden’), maar met het album Devotion staat dit najaar niks de finale doorbraak van Jessie Ware in de weg.
Haar eerste stapjes op het voorplan zette ze naast producers als SBTRKT en Joker, maar sinds de release van de hartverscheurende powerballad Wildest Moments lijkt het moment de gloire van de 27-jarige Britse aangebroken. In navolging van Adele is het een kwestie van tijd voor een stoet ex-vriendjes een deel van haar succes komt claimen.
Jessie Ware: Eigenlijk gaat Wildest Moments over mijn beste vriendin. We hebben een zeer intense vriendschapsrelatie – de gensters vliegen er soms af. Voor we onze ruzies opnieuw bijleggen, spreken we vier weken niet tegen elkaar. Verschrikkelijk. Wanneer jongens woorden hebben, gaan ze samen een pint pakken, wij zijn veel hardvochtiger. Meisjes zijn echt de wreedste diersoort op aarde. (lacht)
Gaan al je songs over het sterke geslacht, of doen er ook jongens mee op Devotion?
Ware:(lacht) Ik heb nog maar één echt vriendje gehad, we zijn al samen sinds mijn achttiende. Een tijd terug hadden we een break ingelast in onze relatie. Sommige flirts van toen zijn wel op de plaat beland. But he’s cool with that. De enige song die wél op hem gebaseerd is, Night Light, vindt hij trouwens maar niks. Pech voor hem, want het wordt waarschijnlijk de volgende single. (lacht)
Je bent begonnen als achtergrondzangeres, maar zelf had je op Pukkelpop geen vocale ruggensteun.
Ware: Een achtergrondkoortje is iets dat je moet verdienen. Zo werkt het nu eenmaal in de business. Eerst genoeg exemplaren van mijn album verkopen, en dan komt het er wel van.
Je mag van ons nu al een droomtrio samenstellen.
Ware: Dan wil ik Aaliyah voor de meisjesachtige sweetness, d’Angelo voor de sensualiteit en Chaka Khan voor de pure, ongetemde passie. (giechelt) Ik zou waarschijnlijk flauwvallen in zo’n gezelschap.
Is het wennen, nu je zelf in het middelpunt van de belangstelling staat?
Ware: Vooral tijdens de liveshows. Ik heb het soms moeilijk om mijn cool te bewaren, en in bindteksten ben ik helemaal een ramp! Soms beeld ik me in dat ik iemand anders ben, dan gaat het makkelijker, net zoals ik vroeger voor de spiegel stond te zingen. Sommigen noemen mij nu al een diva, maar ik heb nog een héél lange weg te gaan. Ik moet sterker in mijn schoenen leren staan.
Die torenhoge hakken op Pukkelpop oogden alvast spectaculair.
Ware: Heb je gezien hoe traag ik het podium op kwam gesukkeld?
Was dat dan niet voor het dramatische effect?
Ware: Nee jong, dat was pure concentratie, om niet op mijn bek te gaan! (lacht) Ik ben meer een meisje van loafers en ballerina’s, meer dan veertig minuten houd ik het niet uit op zulke hakken. Mijn natuurlijke glamourgehalte ligt niet erg hoog, vrees ik. Ik ben de ergste nachtmerrie van elke stylist. Die van mij zegt altijd dat ik meer moet lachen op het podium, maar ik heb nu eenmaal trieste ogen en mijn mondhoeken gaan vanzelf naar beneden wanneer ik mijn I mean business-gezicht opzet.
In de videoclip van Running doe je me aan Sade denken.
Ware: De clip is dan ook bedoeld als een soort hommage, in het bijzonder aan Smooth Operator. Sade is een grote invloed geweest op Devotion. Naast Aaliyah natuurlijk, en Dusty Springfield, Whitney Houston…
Het is bon ton geworden om te dwepen met Whitney en Mariah Carey. Eerder verklaarden Grimes en Emeli Sandé hier al hun liefde voor de überdiva’s.
Ware:You can’t knock a good singer, zo simpel is het. Daarom houd ik bijvoorbeeld ook van Barbra Streisand en Annie Lennox: goede zangeressen op wier stem je geen centimeter kunt afdingen.
Ben je ooit door de fase van meisje-met-gitaar gegaan?
Ware: Ik mis de coördinatie om goed gitaar te spelen, en ik heb ooit pianolessen gevolgd, maar ook dat werd niks. Toen ik nog achtergrondzangeres was, kon ik zelfs met een tamboerijn nauwelijks uit de voeten. Ik ben geboren met twee linkerhanden, het is een ramp. (trekt triest gezicht)
Kom kom, je hebt een prachtige stem én je schrijft je eigen songs.
Ware: Ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Mijn platenfirma Island staat pal achter me, en ik kon zelf mijn cosongschrijvers en producers uitkiezen. Even hebben we het geprobeerd met klinkende namen uit de popmuziek – nee, ik noem geen namen – maar met Julio Bashmore, Kid Harpoon en David Okumu van The Invisible heb ik een echt dreamteam rond me verzamelt.
Houseproducer Julio Bashmore ken ik, wie zijn die andere twee?
Ware: Kid Harpoon is een singer-songwriter uit Londen, hij heeft onder meer Shake It Out voor Florence + The Machine geschreven. Groot talent. David Okumu is de leider van The Invisible, een band op Ninja Tune waar elke muzikant in Engeland dol op is, een typische musician’s musician. Hij heeft me ook geholpen met songteksten op papier te krijgen. ‘Wat heb ik in godsnaam te vertellen?’ was de muur waar ik op bleef botsen. En eenmaal daarover voelde ik me in mijn blootje gezet. Zo is het altijd wat. (lacht)
‘Only when I’m dancing I can feel this free’, zong Madonna 27 jaar geleden in Get into the Groove. Wanneer voel jij je volop vrij?
Ware: Ik moet Madonna bijtreden: wanneer ik met mijn vriendinnen ga clubben gaan alle remmen los en voel ik me helemaal vrij. Niks zo leuk als loos gaan op de dansvloer en uit volle borst meezingen met de liedjes die de dj oplegt. Ik moet er dringend mee stoppen, want het ruïneert mijn stem. Beloofd: ik beperk het zingen vanaf nu tot het podium – én de spiegel, for old times’ sake.
Devotion
Uit op 14/9 bij Universal.
door Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
