Er is geen beginnen meer aan om John Frusciante, ex-Red Hot Chili Peppers, op de voet te volgen. Hopen op een fijne verrassing af en toe, veel meer zit er niet in. Enclosure valt wellicht niet in die categorie.
U weet nog dat Frusciante in 2008 voor de tweede keer zijn boeltje pakte bij de Peppers, omdat er een vrouw in het spel was. ‘De groep of ik’, had ’s mans bazige muze namelijk gezegd. Onze gitaarheld nam jaren de tijd om de kunst van het samplen en programmeren onder de knie te krijgen. Elektronische muziek uit de verste linkerhoek – Autechre, Venetian Snares, Aphex Twin – werd Frusciante’s nieuwe koers. Een van de eerste vruchten daarvan was de samplesuite Sect in Sgt, digitaal uitgebracht onder de naam Trickfinger.
Een ep onder eigen naam, Letur-Lefr (2012), wees uit dat het de Californiër menens was. Dat werkstukje, tot de rand gevuld met modulaire synths, hiphopbeats maar ook nog gitaarwerk, fungeerde als schot voor de boeg. Later dat jaar volgde de langspeler PBX Funicular Intaglio Zone. Er kleefden theorieën aan vast over de dynamiek van gesloten circuits en reliëf in de beeldhouwkunst. Duidelijk een bokkesprong te veel voor zij die Frusciante’s exploratiedrang altijd hadden gedoogd, omdat er tenminste vrij conventionele platen als To Record Only Water for Ten Days (2001) of Shadows Collide with People (2004) tegenover stonden.
Ook voor de sequel Enclosure zal niemand nog vergoelijkend in de richting van briljante maar gedeukte popgeesten als Syd Barrett of Brian Wilson wijzen. Dat komt omdat Frusciante uit zijn lange omvaart in de electronica heeft onthouden dat je geen melodie meer nodig hebt als er ritme in je zeilen blaast. Al suggereert de manier waarop hij zich hier, net als op PBX, gulzig aan nerveuze jungle laaft enige achterstand op dat gebied.
Oneerbiedig gezegd is Enclosure meer lab dan plaat. Je treft er een schikking van losse, gedissecteerde muzikale deeltjes aan. Een hint naar het hoe of waarom bieden Frusciante’s zwalpende zanglijnen niet. Luisteren is vaak: niet begrijpen. Breakbeats, synthesizerarpeggio’s, een stukje jazztrompet bespeeld met een prop in de mond, achterwaartse gitaarsolo’s: het is georganiseerde chaos, schipperend tussen cerebraal en intuïtief. Allemaal meer Robert Fripp en The Mars Volta dan Jimi Hendrix of de Chili Peppers, for sure.
Aan John Frusciante’s oprechtheid twijfelt niemand. Alleen slaat hij sommige elementen in het weidse muzikale universum dezer dagen mogelijk hoger aan dan u zou doen. Het gebeurt.
O ja, alles over de samenwerkingen met Wu-Tang Clan, Black Nights, Ziggy Marley, Speed Dealer Moms, Omar Rodríguez-López, Johnny Marr en Kimono Kult: een volgende keer!
JOHN FRUSCIANTE **
Enclosure
progpop
Caroline Benelux
DOWNLOADS
Shining Desert
Stage
Fanfare
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
