Drie jaar geleden greep Jacques Audiard met ‘Un prophète’ net naast een Gouden Palm. Nu doet hij met ‘De rouille et d’os’ een nieuwe poging.
Er was in 2009 een Michael Haneke in bloedvorm nodig om Un prophète van de Gouden Palm te houden: Das Weisse Band kreeg de hoofdprijs, Audiard moest tevreden zijn met de Grand Prix. Dit jaar probeert hij het opnieuw met De rouille et d’os, een machtig melodrama dat begon als een zoektocht naar helden uit het alledaagse leven. ‘Achteraf lijkt het misschien wat pretentieus, maar in de voorbereidende fase spraken we over een crisisfilm. In de lagen van de bevolking die door de crisis zwaar getroffen zijn, zochten we naar helden, échte filmhelden’, zegt Audiard. ‘Wie of wat kan een wereld die om te kotsen is nog verrukken? Zelfs in de huidige ellende staan helden op: mensen die de liefde en de taal van de liefde opnieuw uitvinden, die de woestenij kanaliseren in grandeur.’
Audiards helden van het alledaagse bestaan worden vertolkt door de weinig alledaagse Marion Cotillard en Matthias Schoenaerts. ‘Het leek me interessant om Marion Cotillard tegenover een niet-professionele acteur te plaatsen, iemand uit sportzalen en boksclubs. Ik ben daarop teruggekomen omdat ik bang werd dat zo’n man zou panikeren. En toen zag ik via via Bullhead, een kopstoot van een film. Wat Matthias daar doet, is geen gewone kost.’ De regisseur verlangt veel van zijn acteurs en durft ze bikkelhard aan te pakken. Maar met Schoenaerts klikte het. ‘Matthias is een werker. En hij bokst. Boksers zijn de laatste aristocraten van de sportzaal. Matthias legt nooit iets vast, hij blijft bewegen, blijft zoeken. Toen dat jong, fysiek, groot ding maar op me bleef afstappen met nieuwe ideeën heb ik hem ‘Zwijg!’ moeten toesnauwen. Maar ik ben zelf zo. Nooit overtuigd zijn van ons gelijk en blijven zoeken, levert mooie cadeaus op.’
Terwijl venten in Audiards wereld steevast met hun viriliteit worstelen, hebben vrouwelijke hoofdpersonages fysieke beperkingen. Emmanuelle Devos was doof in Sur mes lèvres, Cotillard verliest beide benen in De rouille et d’os. ‘Cinema is fetisjistisch, of je dat nu wil of niet. In de novelle van Craig Davidson verliest de jongeman één been. Wij hebben daar een vrouw van gemaakt die beide benen verliest. Zo erotiseren we het verhaal.’ Pardon? ‘De erotische voorstelling is problematisch omdat de filmkijkers beseffen dat het allemaal nep is. Dat probeer ik te omzeilen. We kunnen ons allemaal Marion Cotillard naakt inbeelden, maar door die stompen is ze gékmakend naakt. Als ik die stompen zie, dan weet ik dat ze neukt. Door die stompen is ze als ze zich volledig uitkleedt naakter dan naakt. Het is de totale overgave. Dat grijpt mij enorm aan. En hopelijk ook de kijker.’
(N.R.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
